Twee jaar geleden werd Suriname opgeschrikt door een van de heftigste protesten in zijn recente geschiedenis. Op 17 februari 2023 bereikte de onvrede van de bevolking een gewelddadig hoogtepunt in de binnenstad van Paramaribo. Wat begon als een vreedzame demonstratie tegen het beleid van de regering-Santokhi, eindigde in chaos, vernieling en aanhoudingen. De beelden van plunderende menigten, brandende voertuigen en een bestormd parlementsgebouw staan in het collectieve geheugen gegrift.
Hoe kon het zover komen? De kern van het probleem lag in de toenemende economische druk op de samenleving. De prijzen van basisproducten stegen, subsidies werden afgebouwd en de nationale munt verloor haar waarde. Voor veel Surinamers werd het dagelijks leven onbetaalbaar. De roep om verandering werd steeds luider, maar het beleid bleef ongewijzigd. De frustratie, die al maanden aan het borrelen was, vond op die bewuste dag een uitweg in de straten van Paramaribo.
Maar waar de woede begrijpelijk was, bleek de uitkomst een bittere realiteit. Winkels werden geplunderd, het parlement werd bestormd en het land werd geconfronteerd met de gevolgen van onbeheerste volkswoede. De regering reageerde met harde hand: arrestaties, strengere veiligheidsmaatregelen en beloftes om de schuldigen te bestraffen. Toch bleef de vraag: wie waren de werkelijke schuldigen? Waren het de individuen die stenen gooiden en winkels plunderden, of was het een systeem dat burgers tot het uiterste had gedreven?
Twee jaar later zitten we nog steeds met de nasleep. De economie blijft wankelen, het vertrouwen in de regering is laag en de sociale spanningen zijn nog altijd voelbaar. Wat hebben we geleerd van 17 februari 2023? Dat onderdrukte woede zich altijd een uitweg zoekt? Dat leiderschap niet alleen draait om cijfers en begrotingen, maar vooral om het begrijpen van de noden van het volk?
Suriname heeft een geschiedenis van protesten, van volksopstanden tegen onrecht en economische malaise. Maar de vraag blijft of de lessen uit het verleden ook worden toegepast in het heden. Want als de politiek en het volk elkaar blijven negeren, is de kans groot dat de geschiedenis zich herhaalt.
De schaduwen van 17 februari zijn nog niet vervaagd. Laten we hopen dat ze dienen als een herinnering en niet als een voorbode.
Jerrel Harderwijk
- Alles om je voor te bereiden op het opzetten en runnen van …..
- Trump voert importheffingen in op staal en aluminium..
- Drinkater SWM is veiligGeen bewijs van verontreiniging..
- Lilian, Marlene van de L’Isle (67) Paramaribo 5-2-202…..
- Esther Daniels (81) Amsterdam 2-2-2025..
- ‘Nee bedankt’: blanke Zuid-Afrikanen wijzen Tru…..
- Unieke tas met design van kunstenares Sri Irodikromo..
- Meteodienst: Maandag overwegend droog..
- Ruckers-captain Fisher: ‘Unu puru a bluf gi Schakel de Flor…..
- “Er is geen sprake van bewuste blokkade salarissen pe…..
- Wetgeving mogelijk voornaamste steunpilaar van elke samenle…..
- Niet eens een begroting kunnen schetsen…..
- Vijf verdachten aangehouden voor oplichtingen en valsheid i…..
- Zesde verdachte in berovingszaak Cassialaan aangehouden..
- Kabinet president: geen opdracht om personeel Huize Ashiana…..
- De stroomtarieven (2) SPCS: ‘We hebben volgens het contract…..
- Bronto Somohardjo: “PL zal ministerie van OW opeisen”..
- Bouwen is in 2024 nog duurder geworden..
- VES: Bureau Staatsschuld verdient een compliment..
- Column: Borrelpraat no. 858..
- Werkgevers lappen ouderschapsverlof aan hun laars..