Twee jaar geleden werd Suriname opgeschrikt door een van de heftigste protesten in zijn recente geschiedenis. Op 17 februari 2023 bereikte de onvrede van de bevolking een gewelddadig hoogtepunt in de binnenstad van Paramaribo. Wat begon als een vreedzame demonstratie tegen het beleid van de regering-Santokhi, eindigde in chaos, vernieling en aanhoudingen. De beelden van plunderende menigten, brandende voertuigen en een bestormd parlementsgebouw staan in het collectieve geheugen gegrift.
Hoe kon het zover komen? De kern van het probleem lag in de toenemende economische druk op de samenleving. De prijzen van basisproducten stegen, subsidies werden afgebouwd en de nationale munt verloor haar waarde. Voor veel Surinamers werd het dagelijks leven onbetaalbaar. De roep om verandering werd steeds luider, maar het beleid bleef ongewijzigd. De frustratie, die al maanden aan het borrelen was, vond op die bewuste dag een uitweg in de straten van Paramaribo.
Maar waar de woede begrijpelijk was, bleek de uitkomst een bittere realiteit. Winkels werden geplunderd, het parlement werd bestormd en het land werd geconfronteerd met de gevolgen van onbeheerste volkswoede. De regering reageerde met harde hand: arrestaties, strengere veiligheidsmaatregelen en beloftes om de schuldigen te bestraffen. Toch bleef de vraag: wie waren de werkelijke schuldigen? Waren het de individuen die stenen gooiden en winkels plunderden, of was het een systeem dat burgers tot het uiterste had gedreven?
Twee jaar later zitten we nog steeds met de nasleep. De economie blijft wankelen, het vertrouwen in de regering is laag en de sociale spanningen zijn nog altijd voelbaar. Wat hebben we geleerd van 17 februari 2023? Dat onderdrukte woede zich altijd een uitweg zoekt? Dat leiderschap niet alleen draait om cijfers en begrotingen, maar vooral om het begrijpen van de noden van het volk?
Suriname heeft een geschiedenis van protesten, van volksopstanden tegen onrecht en economische malaise. Maar de vraag blijft of de lessen uit het verleden ook worden toegepast in het heden. Want als de politiek en het volk elkaar blijven negeren, is de kans groot dat de geschiedenis zich herhaalt.
De schaduwen van 17 februari zijn nog niet vervaagd. Laten we hopen dat ze dienen als een herinnering en niet als een voorbode.
Jerrel Harderwijk
- Joan Nibte wil zich kandideren voor DNA..
- Staatsolie-directeur: “Brandstofleveringen naar het binnenl…..
- Tooy leidt SV Transvaal naar zege op SV Broki..
- Inter Moengo Tapoe verliest met 3-1 van SV Notch..
- Ravaksur stuurt brief naar regering over stroomtariefverhog…..
- Olieprijs stijgt door zorgen over aanbod..
- USD 20 miljoen uit Saudi Fund for Development voor elektric…..
- Kansloze partijtjes roeren zich..
- Verkiezingen mei 2025: Gewijzigd kiesstelsel, veranderde pr…..
- Kritische reflectie bij symposium ‘Statuut, onafhankelijkhe…..
- Overeenkomst van US$ 20 miljoen met SFD voor verbetering el…..
- Suriname ondergaat eerste evaluatie van implementatie VN-ve…..
- Minister Sewdien: “Suriname zet grote stappen in export van…..
- Regering stimuleert woningbezit: 7% lening aangepast..
- Ramdin pleit voor hervorming en samenwerking bij OAS kandid…..
- Surinaamse aandelenmarkt kan groeien met innovatie en dagel…..
- LVV draagt vernieuwde bruggen Laarwijk over aan gemeenschap..
- Suriname heeft dingen energie-sectorplan nodig..
- SVB verwelkomt twintig nieuwe scheidsrechters..
- In totaal 102 Venezolanen gearresteerd bij illegale overste…..
- Lösche: No kleur ing tap ding, je moet niet op ze stemmen..