Stop de ghetto-discussie, begin met werken

De discussie over het woord ‘ghetto’ lijkt inmiddels een eigen leven te leiden. Is het een belediging? Is het een realiteit? Is het een stigma? Maar laten we even stilstaan bij de kern van het probleem: niet hoe we het noemen, maar de omstandigheden waarin duizenden Surinamers dagelijks leven.
Achtergestelde buurten, want dat zijn het, worden van generatie op generatie doorgegeven als een erfenis van armoede, achterstallige infrastructuur en een gebrek aan kansen. Mensen leven er opeengepakt, soms met twintig tot dertig personen in één huis. Wegen veranderen bij regen in moerassen, afvoerkanalen bestaan amper, en basisvoorzieningen zoals water, elektriciteit en werkgelegenheid blijven schaars.
Laten we kijken naar Ramgoe, Goede Verwachting, Wintiwai, Pontbuiten, Sunny Point enzovoort. Deze buurten worden vaak als ‘ghetto’ bestempeld, maar het echte probleem is dat ze worden achtergesteld. Overheden komen en gaan, maar de mensen blijven in dezelfde positie. En dan, als de verkiezingen naderen, zien we plots een hele stoet politici die door het water waden, met laarzen aan, breed lachend voor de camera. Plots is er interesse, plots is er medeleven. Maar zodra de stembussen sluiten, verdwijnt die aandacht even snel als ze gekomen is.
Het is tijd om te stoppen met discussiëren over labels. Of we het nu een ghetto noemen of een achtergestelde buurt, de situatie blijft schrijnend. Wat nodig is, is structurele verandering: werkgelegenheidsprojecten, infrastructuurverbeteringen, betere huisvesting, kansen voor jongeren – geen verkiezingsbeloften, maar een doorlopend beleid dat mensen vooruithelpt.
Dus laten we ophouden met discussiëren over woorden en beginnen met het oplossen van de problemen. Niet alleen wanneer verkiezingen eraan komen, maar nu, vandaag, elke dag opnieuw. Want achtergestelde buurten zijn geen verkiezingsstunts – ze zijn het dagelijkse leven van duizenden mensen. En dat moet veranderen.
Jerrel Harderwijk

...