Zwijgen was goud geweest

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

De afgelopen dagen heb ik commentaren gehoord en gelezen over twee voorvallen van vorige week. Terwijl ik luisterde, dacht ik bij mezelf: ‘Was toch liever stil gebleven’. Soms is zwijgen echt goud waard.

Ik heb het over de reactie van de leiding van het Korps Politie Suriname (KPS) op de uitspraken van oud-minister van Justitie en Politie, Van Dijk-Silos, en over de verklaring van parlementariër Edgar Sampie na zijn mysterieuze verdwijntruc van afgelopen vrijdag.

“Laten we ook niet vergeten dat de huidige korpschef zelf een speciale cocaïne bestrijdingsunit heeft ontbonden vanwege vermoedelijke betrokkenheid bij drugszaken binnen de gelederen”

Toen ik de uitnodiging voor de persconferentie van de korpsleiding zag, flitste meteen door mijn hoofd: “Oei, oei. Niet doen, alsjeblieft niet doen”. Maar goed, de persconferentie kwam er toch. En wat bleek? Een klassiek staaltje kop-in-het-zand-politiek.

Volgens de leiding van het KPS bazelde de ex-minister maar wat. Er zou geen sprake zijn van hooggeplaatste politiemensen in een zogenaamd ‘cocaïneleger’ of van contacten met machtige figuren binnen de trias politica. Nee hoor, bij de politie lopen alleen brave jongens en meisjes rond die geen vlieg kwaad doen – laat staan dat ze iets te maken zouden hebben met de cosmetica-industrie.

En toen kwam de dooddoener der dooddoeners: “Als de ex-minister informatie heeft over politieambtenaren die met drugs rommelen, moet ze die bij het Openbaar Ministerie deponeren”. Echt waar?

Laat ik het geheugen van de korpsleiding even opfrissen. Was het niet de politie zelf die commissaris Ruben Peiter oppakte voor het vervoeren van een grote partij drugs richting Paramaribo? Dezelfde Peiter die inmiddels is veroordeeld tot, als ik het goed heb, acht jaar celstraf. En die inspecteur Esajas in dezelfde zaak – ook gearresteerd, ook veroordeeld. Pure verzinsels, denkt u?

En recenter nog: brigadier Steven K., opgepakt wegens betrokkenheid bij een ripdeal. Worden bij ripdeals soms ijsjes, paaseieren of toffee buitgemaakt? Laten we ook niet vergeten dat de huidige korpschef zelf een speciale cocaïne bestrijdingsunit heeft ontbonden vanwege vermoedelijke betrokkenheid bij drugszaken binnen de gelederen. Er werd zelfs een officier van justitie, echtgenote van één van de betrokken politiemannen, door de procureur-generaal op non-actief gezet.

Maar nee, volgens de korpsleiding is alles koek en ei. Zijn dit allemaal verzinsels van de ex-minister? Introspectie had hier de juiste toon gezet, niet juridische dreigementen. Feiten verdwijnen niet door ze te ontkennen of de pijlen te richten op de boodschapper.

En nu naar Edgar Sampie. Ik had gedacht dat hij na een weekendje slapen met een geloofwaardig en creatief verhaal zou komen over zijn opmerkelijke verdwijning. Maar nee, het werd het lachwekkende verhaal van de vergeten telefoon.

Zelfs kleuters die nog geloven in de kerstman en de paashaas zullen over de grond rollen van het lachen bij het horen van een dergelijk sprookje. Tegenwoordig voelt iedereen onmiddellijk of hij zijn telefoon bij zich heeft. Het apparaat is een verlengstuk van onze arm geworden. Sommige mensen nemen het zelfs mee naar het toilet.

Maar Sampie, een volwassen man, politicus en parlementariër, ging naar het binnenland en merkte pas daar dat hij een deel van zijn arm thuis had laten liggen? Kom nou. Soms is stil blijven het beste wat je kunt doen. In beide gevallen hadden we ons een hoop kromme tenen bespaard als men dat had begrepen.

ivancairo@yahoo.com