Zwart water

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Elke keer als ik buiten de stad ga, voel ik dezelfde opwinding als vroeger. De avond ervoor kan ik nauwelijks slapen. ’s Ochtends check ik twee keer of ik alles heb ingepakt. Je weet maar nooit. De rit lijkt eindeloos, maar zodra de stad achter me ligt, komt de rust. De natuur trekt me naar zich toe.

Dat gevoel is nooit veranderd. Nog steeds maakt mijn hart een sprongetje als ik op weg ben naar Para, Brokopondo of Sipaliwini. Ik slaap nu beter dan vroeger, maar mijn vaste ritueel blijft: zwembroek, badhanddoek en hangmat mee.

“Jammer dat we als samenleving niet allemaal beseffen hoe belangrijk en prachtig ons bos is”

De reis is niet langer iets om te overbruggen, maar iets om van te genieten. De gesprekken onderweg, de landschappen die we doorkruisen, de stops bij kraampjes in Lelydorp om iets te kopen – het hoort er allemaal bij. Ik leerde van twee vrienden dat de reis al de avond tevoren begint; je moet je namelijk goed voorbereiden, zowel mentaal als fysiek.

Afgelopen weekend ging ik voor de eerste keer dit jaar buiten de stad, naar Vierkinderen. Eigenlijk wilde ik al eerder dit jaar gaan, maar steeds kwam er iets tussen. Ondanks dat ik een stadsmens ben, geboren en getogen in Paramaribo-Centrum, heb ik met plekken buiten de stad eerst veel geflirt en daarna een diepe relatie opgebouwd.

Buiten de stad neem ik even pauze, in de natuur, met de geluiden van de wind, de dieren, de vogels, de apen en de krekels, de koelte tussen de bomen. Ik lig in mijn hangmat en zwem daarna, weg van de drukte, waarmee ik dagelijks word geconfronteerd.

Het zwarte water is voor mij het hoogtepunt. Het water van de Coropinakreek heeft iets magisch dat mij keer op keer weer verrast. Erin vertoeven zorgt voor een bepaalde verkwikking en reiniging van de ziel. Alle stress wordt meegenomen door de stroming. Je voelt je herboren en vooral weer scherp wanneer je eruit stapt.

Als bezoekers mij vragen wat ze in Suriname moeten doen, zeg ik altijd: ga de stad uit. Al is het alleen naar Para. Wanneer ze landen, zien ze al het spectaculaire bos onder zich. Dan rijden ze van het vliegveld naar de stad, maar om echt te begrijpen wat Suriname is, moeten ze terug naar de natuur.

Jammer dat we als samenleving niet allemaal beseffen hoe belangrijk en prachtig ons bos is. Anders zouden we veel meer doen om het te beschermen, te behouden en ervan te genieten. Van simpele handelingen – zoals al het vuil meenemen en het bos zo netjes mogelijk achterlaten – tot strijden voor strengere en beter nageleefde wetten ter bescherming van onze bossen; het zou vanzelfsprekend moeten zijn.

Maar in elk geval, wanneer ik buiten de stad ben, vind ik het gewoon fijn om in mijn hangmat te liggen en de omgeving in me op te nemen. Bij vertrek naar de stad voelt het alsof mijn batterij helemaal is opgeladen en ik weer alles aankan.

headleydwt@gmail.com