Zorgautoriteit, een gemiste kans

door

DE WARE TIJD heeft in haar redactioneel vaker aandacht gevraagd voor de problemen in de zorg. Niet zelden lijkt het alsof doekjes voor het bloeden worden gepresenteerd als permanente oplossingen. Omdat het probleem zelf maar niet wordt aangepakt, komt het op een ander moment in een andere vorm terug.

Minister Amar Ramadhin van Volksgezondheid heeft het instellen van de Zorgautoriteit niet kunnen realiseren in 2023 en ook niet in 2024. Dit ondanks dat er wel geld beschikbaar is voor de opzet en inrichting daarvan. Begin van het jaar zijn de ligdagtarieven wel aangepast met als doel dat de ziekenhuizen met dit tarief zo veel mogelijk hun eigen kosten kunnen dekken.

Wanneer minister Ramadhin, die zelf ook arts is, ervoor kiest om ligdagtarieven op te krikken zonder dat de daarbij behorende kwaliteitscontrole van de Zorgautoriteit in place is, doet dat wel de wenkbrauwen fronsen

Die verhoogde tarieven zullen dus moeten worden betaald door de verzekeraars op basis van de facturen die de ziekenhuizen en specialisten opsturen voor verleende diensten. In dit systeem van vraag en aanbod ontbreekt een belangrijke poot: de kwaliteitscontrole. Dat zou juist de rol van de Zorgautoriteit moeten zijn.

Die autoriteit zou, gebaseerd op het Herstelplan Zorgsector, onder meer moeten nagaan of de tarievenstructuur die er nu is wel beantwoordt aan de kwaliteitseisen waar de patiënten recht op hebben. En of het systeem zorgt voor het verbeteren van de gezondheid van de patiënt of alleen maar beantwoordt aan de financiële eisen van degene die verdienen aan de zieke mens.

Een simpel voorbeeld: de garantiebrief die de huisarts geeft voor de behandeling van de specialist moet elke keer weer worden gehaald. Ook als de patiënt in principe geen specialistische behandeling meer nodig heeft en de huisarts de behandeling weer kan overnemen.

En natuurlijk moet de behandeling genezing tot doel hebben, maar de voorbeelden zijn legio van specialisten die patiënten blijven nabehandelen, terwijl de behandelende huisarts de zieke verder naar beterschap kan begeleiden. De Zorgautoriteit moet ook kijken naar het juist evenwicht hierbij.

Ook het bevallen in ziekenhuizen van vrouwen die al meerdere kinderen hebben en een voorspoedige zwangerschap hebben gehad, moet tegen het licht worden gehouden. Die vrouwen zouden in veel gevallen thuis of in kleine wijkklinieken kunnen bevallen. Dat zou maken dat gynaecologen veel minder zouden zijn volgeboekt, het beroep verloskunde, dat een zekere zelfstandigheid in zich heeft, tot wasdom kan komen en dat dure ziekenhuisbedden niet meer (nodeloos) bezet worden gehouden. Slechts de gevallen die extra aandacht behoeven kunnen dan naar het ziekenhuis.

Wanneer minister Ramadhin, die zelf ook arts is, nu ervoor kiest om ligdagtarieven op te krikken zonder de daarbij behorende kwaliteitscontrole die de Zorgautoriteit zou moeten doen in place is, doet dat wel de wenkbrauwen fronsen. Want wordt ingezet op een betere gezondheidszorg of wordt gekozen voor ziekenzorg?