Zero tolerance met gaten in het net

door

De eerste valkuil voor president Simons: eigen handtekening

President Jennifer Simons beloofde bij haar aantreden een harde strijd tegen corruptie. Ze sprak plechtig over een “zero tolerance-beleid”, de ladder hoog tegen corruptie gezet. Het klonk krachtig en overtuigend – precies wat Suriname, murw geslagen door decennia van politieke misstappen, wilde horen. De oorsprong van de term ligt in New York, waar burgemeester Rudy Giuliani in de jaren ’90 zelfs kleine overtredingen met harde hand liet aanpakken. Geen genade, was de boodschap.

Maar de realiteit blijkt weerbarstig. Een resolutie voor de directeur Algemene Zaken werd verkeerd opgemaakt: ingeschaald op het niveau van een onderminister. Pas nadat de media dit blootlegden, volgde de correctie én een verontschuldiging van de president. De vraag dringt zich op: was dit een onschuldig foutje of een bewuste manoeuvre in de donkere krochten van de ambtenarij? En belangrijker nog: wie zette de president hiermee in een valkuil?

Hier wringt het. Zero tolerance klinkt mooi zolang het gaat om politieke tegenstanders of symbolische daden. 

Maar durft Simons ook het mes te zetten in haar eigen kring, waar resoluties worden voorbereid en besluiten worden genomen voordat haar handtekening het papier raakt? Of geldt “zero tolerance” alleen voor de top, terwijl lager in het apparaat oude patronen gewoon blijven bestaan?

Als Simons dit incident laat wegzakken onder het motto “zand erover”, zoals haar voorganger Bouterse dat graag deed, verliest de belofte aan kracht. Een beleid zonder consequenties is slechts een slogan. Wil Simons geloofwaardig blijven, dan moet ze niet alleen excuses aanbieden, maar ook laten zien dat er consequenties volgen voor degenen die “bewust” foutieve besluiten opmaken.

Zero tolerance kan pas slagen als het begint bij de bron van de misstap – ook als die bron dichtbij de president zelf ligt.