Winderigheid

door

GANGA / Sharda Ganga

Doet de meteo dienst politieke uitspraken? Ze waarschuwden op donderdag (toen ik dit schreef) voor winderigheid. Dat is een voorspelling waar zij zich geen buil aan kunnen vallen in dit politieke seizoen vóór de verkiezingen.

De winderigheid maakt dat we continu naar adem snakken. De winderigheid zal de komende drie maanden alleen maar heviger worden, de wind wordt een storm, de storm wordt een orkaan, die wordt een cycloon en die wordt een tyfoon. Dat klinkt mooi hè?

“Hoe sympathiek en eerlijk kan je zijn als je deel blijft van een boevenbende, van principeloze organisaties?”

Maar ja, orkanen, cyclonen en tyfonen zijn gewoon hetzelfde, afhankelijk van de plek waar ze zich bevinden. Eigenlijk net een heleboel van onze politici, die blijven in wezen hetzelfde, maar veranderen alleen van kleur naargelang de partij waar ze zich aansluiten.

Hun winderigheid blijft hetzelfde. Ze spuien gebakken lucht en een behoorlijk aantal laat stinkende winden. En die zijn gevaarlijk. Als u die stink lucht niet ruikt, doe snel een Covid-test. U bent dan wellicht besmet door hun virus en bent uw reukvermogen kwijt.

Maar als u denkt dat de politicus ruikt naar Old Spice of Versace (dit is leeftijdsgebonden), isoleer u zelf en laat u nakijken. U bent alle vermogen tot onderscheid kwijt. En dat vermogen is cruciaal voor onze toekomst.

Langzaamaan, zo richting 25 mei, ben ik, waarschijnlijk en hopelijk net als u, bezig met het opmaken van mijn keuzemenu. Ik ga van groot naar klein, dat wil zeggen, ik check eerst partijen en dan per partij de mensen.

Ik stem niet op mensen die in onfatsoenlijke partijen zijn, ook al vind ik ze nog zo sympathiek. Hoe sympathiek en eerlijk kan je zijn als je deel blijft van een boevenbende, van principeloze organisaties?

Er is echter geen enkele partij die smetteloos is, dus dat ideaal heb ik al lang geleden losgelaten. Ik hou ook rekening ermee dat mensen, eenmaal op het pluche gezeten, kunnen veranderen van schapen in wolven en omgekeerd. Met andere woorden: ik ben niet langer naïef. Ik moet kiezen voor het minste kwaad.

Om dat te bepalen deel ik plussen en minnen uit. Het is intussen een hele (imaginaire) boekhouding. Partijen die met veel fanfare lieden ontvangen aan wie ontzettend grote ethische bezwaren kleven, maar die wel een grote aanhang hebben? Dikke dikke min.

Mensen binnenhalen met vage tot supervage achtergronden die niet kunnen worden gecheckt alleen omdat ze vlot babbelen over nieuwe manieren van geld maken, ai boi. Mensen met politieke ambities die hun eigen financiële zaken niet in orde kunnen krijgen? Aan die ga ik niet de sleutels van de schatkist geven.

Partijen die geen plannen kunnen presenteren? Die allerhande rare mensen in laten vliegen voor advies (adviseur van Milei is geen aanbeveling zal ik maar zeggen), ik moet echt even slikken.

Partijen die ons enkele maanden vóór de verkiezingen mineralenovereenkomsten met buitenlandse bedrijven door de strot willen duwen, waarvan collega’s in den vreemde me vragen of dit een 1 april-grap is … de rode pen draait door: min-min-min-min.

gangadwt@gmail.com