Wie beschermt ons land nu?

door

DE SNIJD / Armand Snijders

Ik wil het deze keer toch eens hebben over de veiligheid van ons land. En dan niet of we veilig op straat kunnen lopen of met een gerust hart in een huis kunnen wonen, zonder dat we het risico lopen te worden beroofd en dat op de koop toe je hersens worden ingeslagen of je invalide wordt geschoten. Want daarvan is met al die op hol geslagen criminelen en de deels falende autoriteiten al jaren met regelmaat sprake, dat weet u ook.

En onze belastingcenten zijn ook al decennia – sinds de onafhankelijkheid in 1975 – allesbehalve in veilige handen van stelende politici. Kortom, deze wildwesttaferelen op alle niveaus zijn we helaas gewend. Wat zeg ik gewend? Nee, wennen doet dat nooit, het is eerder dat we gelaten moeten accepteren dat dit er tegenwoordig bij schijnt te horen.

“Op die post heb je iemand met echte ballen nodig en ik betwijfel of Uraiqit die wel heeft. Zo ja, dan houdt hij ze goed verborgen in zijn strakke broeken”

Over al deze criminele daden wil ik het nu niet hebben. Want daar kan ik tot in lengte der dagen over schrijven, zonder dat het iets oplost. Dat is vooral frustrerend en ik heb ook niet de illusie dat er onder tante Jenny wel een zichtbare verbetering komt. Ook zij is omgeven door figuren die het liefst eerst aan zichzelf denken en dan pas – heel misschien – aan het volk. Dat heeft zoals altijd weer het nakijken.

Maar hoe staat het met de veiligheid van onze grenzen? Daar zouden wij als Surinamers ons nu echt zorgen over moeten gaan maken. Want de bewaking van ons grondgebied ligt nu in handen van Uraiqit. Nou ja, niet echt van hem, maar als minister van Defensie is hij wel verantwoordelijk voor wat het Nationaal Leger uitspookt.

Hij was ten tijde van de vorige regering namens Pertjajah Luhur eerst minister van Sociale Zaken en Volkshuisvesting. Daar maakte hij een rommeltje van de uitbetaling van de koopkrachtversterking en onder meer de kinderbijslag. Daarbij moet wel worden aangetekend dat door de commissies die Chan had ingesteld het werk niet gemakkelijker werd gemaakt. Overigens, onder Uraiqit’s Abop-opvolger Ines gleed het ministerie nog verder af.

Vervolgens werd Uraiqit, na een door Abop in gang gezette koehandel, gestationeerd op het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme, waar hij ook al snel aantoonde geen enkele kennis van zaken te hebben. Suriname werd gedurende zijn bewind geblacklist in Europa. Omdat ons land – de Casas in het bijzonder – de veiligheid in de luchtvaartsector niet kan garanderen, mogen onze luchtvaartmaatschappijen niet meer op Europese landen vliegen. En een soortgelijk verbod voor de Verenigde Staten hangt voor ons in de lucht. Uraiqit nam het Europese besluit gelaten aan en reageerde heel lauwtjes. Terwijl het wel zíjn verantwoordelijkheid was.

Terwijl hij natuurlijk van de daken had moeten schreeuwen dat het kwam door het warrige beleid van Chan die al het geld in de failliete SLM stopte en andere staatsbedrijven – zoals Grassalco, Staatsolie en Havenbeheer – liet opdraaien voor de verliezen van de maatschappij. En ondertussen liet hij Luchthavenbeheer en Casas keihard in de steek. Dát had de minister duidelijk moeten maken. Maar daar had hij de ballen niet voor. Ook bij hem was het vooral ja en amen knikken, waarschijnlijk uit lijfsbehoud.

Dus ik vrees met grote vreze dat hij niet mans genoeg is om in geval van een crisis de manschappen daadkrachtig aan te sturen. Uraiqit is het type ‘ideale schoonzoon’, een man van wie je als moeder of vader graag zou wensen dat hij met je dochter aan de haal gaat. Overigens, dat is een hele bewonderenswaardige eigenschap. Bovendien staat hij te boek als de best geklede bewindspersoon in het hedendaagse Suriname. Dat is heel leuk natuurlijk, maar daar win je geen oorlog mee.

Dat Bronto en Salam beiden zo’n plaat voor hun hoofd hebben dat ze niet willen toegeven dat hun protegé geen ministersmateriaal is en hem toch weer voordroegen voor een ministersploeg, zegt alles over Pertjajah Luhur. En zulke dommigheid kan je ze eigenlijk niet kwalijk nemen. Maar dat tante Jenny zijn voordracht heeft geaccepteerd, vind ik echt onbegrijpelijk.

Het was al vervelend wat onder zijn leiding allemaal is aangericht op de ministeries waar hij aan het roer stond en waar we nu nog steeds de zure vruchten van plukken, maar bij Defensie kunnen miskleunen nog veel verstrekkender gevolgen hebben. Op die post heb je iemand met echte ballen nodig en ik betwijfel of Uraiqit die wel heeft. Zo ja, dan houdt hij ze goed verborgen in zijn strakke broeken.

Maar ik zie hem echt niet op de barricaden klimmen om een vijandige mogendheid gewapenderhand te verjagen. Als ik nu met kwade bedoelingen in Guyana aan de touwtjes trok, zou ik met het grootste gemak Suriname kunnen binnenvallen en annexeren. In de wetenschap dat de man die op defensief gebied de touwtjes in handen zou moeten hebben, in werkelijkheid een zachtgekookt eitje is.

En zeker geen ruwe bolster die met de vuist op tafel kan slaan. Zoals oud-president Jules, die in 2000 het Canadese oliebedrijf CGX, dat in opdracht van de buren in Surinaamse wateren naar olie zou gaan zoeken, de stuipen of het lijf joeg en ze met behulp van het leger verdreef. Kort daarvoor was zijn waardeloze minister van Defensie in de persoon van onderwijzer Ramon – die in opspraak was gekomen omdat hij met zijn jeukende handjes niet van minderjarige meisjes in Apoera en Nieuw-Nickerie kon afblijven – opgestapt.

Zijn interim opvolger Errol Snijders had eveneens weinig kaas van defensiezaken gegeten, dus toen het conflict ontstond, nam Jules als een echte staatsman kordaat het heft in handen en liet duidelijk blijken wie de baas was. Immers, hij was als president de opperbevelhebber van het leger en had daarvoor zijn minister niet nodig.

Tante Jenny heeft dat dus ook niet. Het is voor Surinamers te hopen dat als het er op aankomt ook zij het haar op haar tanden zal tonen – dat zij volgens velen heeft maar nog nauwelijks heeft laten zien. En dat zíj er voor zal zorgen dat we in Suriname veilig kunnen leven zonder inmenging vanuit het buurland. Want van Uraiqit hebben we weinig te verwachten. Dan kunnen we wat dat betreft tenminste rustig slapen.

armand.snijders@gmail.com