Wekenlange expeditie Surinaams bos succesvol, prachtig, maar uitdagend

‘De hele expeditie was alles, het bos is ook alles’
‘06.10 uur: Het begint een beetje licht te worden. Brulapen laten zich horen, een blue-throated piping guan doet z’n wing sonation vlakbij. Het doet me denken aan het geluid van een brom. Een grey capuchin monkey blaft in de verte. En in ons kampje verse sporen van een jaguar.’ Zomaar een momentopname van de 37 dagen durende expeditie van een team onder leiding van touroperator Dick Lock in het hart van het Surinaamse bos.

Tekst Kevin Headley
Beeld privécollectie
Samen met de Britse avonturier Ash Dykes, cameraman Jacob Hudson en collega Matthew Wallace begon eind augustus de expeditie om de Coppenamerivier, vanaf de hoogste top, de Julianatop, tot aan de monding deels te voet en deels met kajaks af te leggen. Ze kwamen wekenlang geen mens tegen, zagen dieren die niet schuw waren, groepen capybaras, honderden pingo’s, reuze otters, tientallen felgekleurde ara’s, slingerapen en ja, ook de jaguar aan de oever van de rivier.

“We wilden aan de Surinaamse samenleving en de buitenwereld laten zien hoe mooi het land is”

De expeditieleden werden geterroriseerd door honderden teken, mieren … één van hen kreeg zelf een schorpioenenbeet. De hitte was soms genadeloos. Toch valt het ongemak in het niets bij alles wat de vier mannen hebben ervaren en gezien en ook vastgelegd op camera in het ongerepte Suriname.
Het doel is om dat te delen met de wereld, zegt Lock, thuis aan de Surinamerivier, vlakbij Peperpot, tegen de Ware Tijd. Hij moet weer wennen aan het leven nabij de stad na zoveel dagen in de natuur.
Een land als Suriname verdient met zijn bos internationale aandacht. De wereld moet zien hoe mooi en ongerept het is. En dat het zo blijft. Met duurzaam toerisme kan het bos worden verkend zonder het te beschadigen.
“Hoe het echt was? Daar kan ik eigenlijk geen woorden aan geven”, zegt Lock. “De hele expeditie was alles, het bos is ook alles. Het was betoverend mooi, uitdagend, soms bizar en ook weer nieuw voor mij, zelfs na zoveel kortere expedities in Suriname. Het maakt dat je weinig praat, stil luistert naar de geluiden en uitkijkt naar de verschillende dieren die steeds opduiken.”
Toch zagen hij en zijn vrienden veel minder wildlife dan verwacht. “Dat kwam vooral omdat we er minder tijd voor konden nemen. Veel van de expeditie was zo uitdagend dat we echt aan het overleven waren. Gewoonlijk is er meer tijd, dus je peddelt rustig een stukje of maakt een avondwandeling. Dan zie je zo enkele slangen, maar nu hebben we maar drie gezien. Het was echt: zodra we kamp hadden, maakten we eten, sliepen en gingen de volgende dag vroeg verder.”
Records gehaald
Van tijdsdruk hadden Lock en Wallace geen last; als het aan hen had gelegen was het team misschien nu pas terug. Maar teamlid Ash Dykes had tot doel om twee Guinness World Records binnen te halen: het eerste team dat de gehele lengte van de Coppenamerivier per kajak heeft afgelegd en een eerste officieel snelheidsrecord voor de klim van de Julianatop, het hoogste punt van Suriname. Deze doelen zijn gehaald en daarmee komt Suriname in het Guiness Book of Records.
Echter, het record is voor Lock bijzaak, het levert vooral positieve publiciteit op voor Suriname en de natuur. Want hoewel hij niet veel slangen heeft gezien, werd hij elke dag weer verrast door nieuwe dieren.
“Op één dag heb ik meer capibara’s gezien dan in mijn hele leven. De dagen erna werden het nog veel meer. Al deze dieren zijn opvallend dapper; ze springen van een vier meter hoge oever in het water en zijn niet mensenschuw. Slechts één keer kwam het tot een bijzondere aanvaring. We hadden net een goede overnachtingsplek gevonden en waren het kampje aan het opzetten toen een groep reuzenotters heel dicht bij kwam en maar alarm bleef slaan. Veel langer dan gewoonlijk. Later hoorden we het jelpende geluid van een jong en dat verklaarde het dreigende gedrag van de reuzenotters. Uit respect voor de dieren hebben we onze spullen snel gepakt en hebben we verderop op een zandbank geslapen.”
Het meest memorabele van alle dieren die het team heeft gezien was de jaguar. Pas na weken liet het dier zich zien aan de oever van de rivier. “Eerst heel kort, maar toen ik het geluid van een jaguar afspeelde, kwam hij terug. We hebben ademloos en met tranen in de ogen vanuit de kajak zitten kijken en beelden gemaakt.”

Met de kajak waden door de rivier.Ongemakken
Volgens Lock was de expeditie zowel fysiek als mentaal erg zwaar. “Het eerste deel bestond uit het omhoog lopen langs stroomversnellingen met onze kajaks, …