Weduwe Bouterse: Soms slaat dankbaarheid om in verdriet

door Consuela Raalte

Als Desi Bouterse thuis was geweest, zou hij misschien nog leven. Vandaag, 25 februari, zouden er ongetwijfeld bloemen of ballonnen in huis hebben gestaan, want op deze dag zou de voormalig president – die op kerstavond overleed – 35 jaar getrouwd zijn met Ingrid Waldring. Met een glimlach, maar ook met tranen, vertelt de weduwe hoe zij haar verdriet verwerkt.

“Ik ben geen verbitterd mens, maar het doet pijn,” zegt de voormalig first lady. Op haar erf in Leonsberg, met de Surinamerivier als decor, vertelt ze dat ze nog dagelijks aan haar man denkt en regelmatig een traan laat. “Ik ga niet jokken, ik heb mijn momenten. Vanmorgen en gisteren nog in Ocer keek ik naar een film van zijn uitvaart. Als ik die momenten heb, huil ik gewoon uit. Ik moet het een plek geven,” vertelt Bouterse-Waldring.

“Vanaf het moment dat ik met Bouterse ben, is zijn naam altijd in het nieuws geweest. Positief of negatief. En zelfs nu hij er niet meer is, blijft dat zo. Soms vraag ik me af: wanneer houdt het op?”

Uitgerust zonder wallen

De weduwe kan nog steeds niet accepteren dat haar man er niet meer is. Zij en haar dochter hopen soms nog dat hij thuis de inrit komt oprijden. “Ook binnen de partij hebben mensen het er moeilijk mee. Ze zeggen dat ze het niet kunnen begrijpen of accepteren. Maar hij is er niet meer. We hebben hem zelf naar het crematorium gebracht,” zegt ze.

Toen ze het bericht kreeg dat haar man was overleden, wilde ze het eerste instantie niet geloven, omdat er een aantal keren ‘fake news’ werd verspreid, dat hij was overleden. Dat duurde totdat ze werd geconfronteerd met zijn stoffelijk overschot. “Hij was heel mooi, uitgerust zonder wallen, alsof hij sliep”, omschrijft ze hoe hij erbij lag de eerste keer toen ze zijn lichaam zag.

Bouterse had drie kinderen, van wie de jongste Jen-Ai met haar. Daarnaast hebben zij samen meerdere kinderen opgevoed, die inmiddels volwassen zijn. Tijdens het gesprek spreekt zij consequent over “haar kinderen” en niet alleen over haar biologische dochter.

De kinderen met uitzondering van hun laatste dochter zijn al uit huis. De dood van haar vader heeft haar dochter veel stress bezorgd, en soms heeft ze het nog moeilijk. “Maar nu gaat het beter en weet ze zichzelf te troosten. Dan zegt ze: liever zo dan dat hij opgesloten zou worden of ziek in bed zou liggen,” vertelt Bouterse-Waldring over haar dochter.

Dankbaarheid en verdriet

Soms voelt de weduwe zich dankbaar dat ze haar man zoveel jaren bij zich heeft mogen hebben. “Hij was ook niet de jongste meer. Als mens moet je soms tevreden zijn.” Toch slaat haar gevoel vaak weer om in verdriet. “Vóór hij in ballingschap ging, heb ik hem beloofd dat ik keihard zou werken om de verkiezingen te winnen. Dat is nu mijn focus en helpt mij om afleiding te vinden.”

Toch wordt ze constant aan haar man herinnerd. In de vele app-groepen waarin ze zit, sturen mensen nog dagelijks berichten over Bouterse. Zelfs na zijn overlijden wordt zijn naam nog genoemd in het nieuws.

Bouterse-Waldring leerde haar man kennen toen hij bevelhebber was. Vanaf het begin was hij een drukbezet man, en gedurende hun meer dan veertig jaar samen moest ze hem altijd delen met het volk. “Dat was mijn bewuste keuze. Je weet met wie je in een relatie stapt. Of je accepteert het en steunt zijn missie, of je doet het niet. Als jij als vrouw het niet begrijpt, moet je er niet aan beginnen” zegt ze resoluut.

Om van te houden

Ondanks zijn drukke schema vond Bouterse altijd momenten om attent en romantisch te zijn. Dat zijn de dingen die ze het meest mist. Op hun huwelijksverjaardag zouden ze waarschijnlijk hebben uitgeslapen na de herdenking op het Revo-plein de avond ervoor. “Hij zou me ‘s morgens koffie vragen en op het balkon of in zijn werkkamer zitten, aan de hand van zijn schema zou de dag verder worden gepland,” mijmert ze.

“Veel mensen die hem eerst niet konden uitstaan, veranderden van mening zodra ze hem leerden kennen”

Meer dan veertig jaar geleden voelde ze zich direct aangetrokken tot zijn charmes. “Hij gaf je het gevoel dat jij de enige was,” vertelt ze lachend. Op de vraag of hij in zijn jongere jaren veel vrouwen had, reageert ze nuchter: “Ik heb dat nooit gemerkt en er ook nooit last van gehad. Misschien omdat hij mij altijd het gevoel gaf: ‘Jij bent het.’ Dat wil niet zeggen dat ik mijn hand voor hem in het vuur steek, maar wat niet weet, wat niet deert. Vrouwen hielden van hem, Ik heb nooit het gevoel gehad …

...