WAPENS IN KINDERHANDEN, EEN GENERATIE IN ERNSTIG VERVAL

door

Een dertienjarig meisje steekt een leeftijdsgenoot neer, niet in een film, geen gerucht, maar een gebeurtenis in onze eigen samenleving. Het is een alarmerend signaal, dat de huidige ontsporing van jeugdigen niet langer iets is dat zich ‘elders’ afspeelt. Het gebeurt hier, vlak onder onze ogen. We kunnen deze incidenten niet meer afdoen als afzonderlijke incidenten. De realiteit is dat jongeren steeds vaker betrokken zijn bij ernstige geweldsdelicten. Op sociale media circuleren video’s van jongeren met messen, gebalde vuisten en haat in hun blik. Ruzies worden niet meer met woorden opgelost, maar met wapens. En de leeftijd waarop dit gebeurt, daalt schrikbarend.
Dit is niet alleen een probleem van justitie en of politie. Het is een maatschappelijk vraagstuk dat vraagt om een gezamenlijke aanpak. Waar blijven de gerichte interventies van hulporganisaties, jongerenwerkers, scholen en ouders? Het is duidelijk, dat het huidige systeem tekortschiet in het beschermen, begeleiden en opvoeden van jongeren in een wereld, die ze overspoelt met prikkels, druk en negativiteit. Veel jongeren groeien op in instabiele thuissituaties, zonder adequate begeleiding of voorbeeldgedrag. Sommigen zoeken hun heil op straat, waar geweld soms sneller respect afdwingt dan woorden. Maar zelfs als we dat begrijpen, kunnen we het nooit goed praten, want een samenleving die het normaal begint te vinden dat kinderen met wapens rondlopen, is zichzelf aan het vernietigen.
Wat we nodig hebben, is een diepe herwaardering van onze verantwoordelijkheid tegenover de jeugd. Dat begint bij preventie. Meer buurtgerichte hulpverlening, herstel van sociaal-pedagogisch toezicht op scholen, inzet van jeugdagenten, heropening van jeugdcentra en betere ondersteuning voor overbelaste ouders. Het mag en kan niet zo zijn, dat we alleen reageren na een steekpartij. We moeten voorkomen dat het ooit zover komt.
Tegelijk moet er duidelijkheid bestaan over grenzen. Jongeren moeten leren dat agressie gevolgen heeft. Niet door ze weg te stoppen in een cel, maar door hen te confronteren met hun daden, verantwoordelijk te zijn en ze alternatieve wegen te tonen. We bevinden ons op een punt waar we niet slechts kunnen en moeten toekijken. We kunnen kiezen om dit af te doen als ‘jeugdig verzet’ of ‘tijdelijke ontsporing’, of we kunnen het onder ogen nemen en zien als wat het werkelijk is: een roep om hulp van een generatie die op drift is geraakt.
The post WAPENS IN KINDERHANDEN, EEN GENERATIE IN ERNSTIG VERVAL ..