Waarschuwing tegen terugkeer van oude meesters in nieuwe pakken

Deels ook een reactie op ingezonden stuk door Colvin Overdiep.Wanneer er beleidsadviezen circuleren die Suriname aanmoedigen om zijn toekomst veilig te stellen via externe audits, multilaterale fondsen, en diplomatieke “balans” tussen grootmachten, dan is waakzaamheid geen optie maar noodzaak. Onder het mom van transparantie en professionalisering wordt een draaiboek uitgerold dat pijnlijk veel lijkt op oude patronen van afhankelijkheid, nu verpakt in het vocabulaire van governance en investeringszekerheid. Soevereiniteit wordt hier niet versterkt, maar geherdefinieerd als “de ruimte om mee te mogen doen, zolang je doet wat je opgedragen wordt”.De oproep om schulden transparant te maken is op zich legitiem—maar waarom enkel focussen op de Chinese schuldpositie? Waarom geen gelijke strengheid richting de Wereldbank, het IMF, of de private leningen uit het Westen die decennialang ons beleid en onze begrotingen hebben gegijzeld? Het narratief van de “Chinese schuldenval” is geen neutrale analyse, maar geopolitiek instrument—een stok waarmee de Verenigde Staten hun invloed in de regio trachten te behouden. Datzelfde Westen dat ons honderden jaren lang leegzoog, verschijnt nu zogenaamd als reddende engel. Wie dat niet wantrouwt, heeft zijn geschiedenis niet gelezen.En dan is er de suggestie om een permanente aanwezigheid van de DEA op Surinaams grondgebied te vestigen. Dit wordt gebracht als een maatregel tegen drugscriminaliteit, maar het is in wezen niets anders dan geopolitieke kolonisatie. Suriname zou zich onderwerpen aan Amerikaanse surveillance en politiemacht, op eigen bodem, zonder garantie dat dit werkelijk ten goede komt aan onze samenleving. De geschiedenis leert ons dat wanneer de VS zich “vestigen” in naam van veiligheid, er meestal een grotere geopolitieke agenda meespeelt—een agenda die niets te maken heeft met het welzijn van de lokale bevolking.In dat licht is ook het bezoek van senator Marco Rubio bijzonder veelzeggend. Hier arriveert een man van Cubaanse afkomst die openlijk oproept tot economische wurging van zijn eigen geboortegrond. Die jarenlang heeft gelobbyd voor sancties tegen Cuba—niet vanwege mensenrechten, maar omdat hij Che en Fidel verafschuwt, en liever een figuur als Batista zou herinstalleren: een controleerbare marionet die de belangen van Washington boven die van het Cubaanse volk stelt. Hij kwam niet als bruggenbouwer, maar als vertegenwoordiger van een doctrine die loyaliteit eist, soevereiniteit minimaliseert, en iedere onafhankelijke stem beschouwt als een bedreiging. En trouwens, laten we niet naïef zijn—Suriname heeft olie. Wat is er nóg meer nodig voor de VS om een land onder het vergrootglas te plaatsen? Het zou lachwekkend zijn, als het niet zo’n somber verhaal vertelde.Wat werkelijk ontbreekt in dit hele beleidsadvies is vertrouwen in de kracht van het Surinaamse volk zelf. In plaats van audits van de OESO, hebben we behoefte aan transparantie van onderop. In plaats van diplomatieke spelletjes tussen grootmachten, hebben we nood aan Zuid-Zuid solidariteit binnen Caricom, CELAC en bredere regionale samenwerkingen. In plaats van buitenlandse consultants die komen vertellen wat goed bestuur is, hebben we nood aan participatieve besluitvorming waarin vakbonden, inheemse gemeenschappen, jongeren en academici samen bepalen hoe ontwikkeling eruit moet zien. Niet als spreadsheet, maar als mensenrecht.De ware valkuil waarin wij dreigen te stappen is niet Chinees, noch Amerikaans—het is ideologisch. Het is het geloof dat vooruitgang alleen via externe goedkeuring mogelijk is. Maar ware emancipatie begint wanneer we onszelf serieus nemen. Wanneer we erkennen dat soevereiniteit geen audit is, geen investeringsforum, geen diplomatieke set-up met oost en west als gelijke stoelen aan tafel. Soevereiniteit is rechtop lopen, zonder voorwaarden. Het is de keuze om niet langer te buigen—niet voor Beijing, niet voor Washington—maar voor niemand, behalve voor de waarheid, het recht, en het volk.Drs. Gasieta NaushaadNeuropsycholoog

...