WAARBORGSOM IS SYMPTOOMBESTRIJDING

Een veel gehoord argument voor de waarborgsom en de hoogte ervan, is dat er ‘te veel’ politieke partijen zijn en dat ze niet allemaal zelfstandig moeten willen deelnemen aan verkiezingen. Verkiezingen zijn een serieuze aangelegenheid en geen loterij. Ergens moet er een voorselectie plaatsvinden, anders stroomt kansloze modder door de rivierbank, waar uiteindelijk het zuiverste water van glorieus en rein leiderschap de monding moet bereiken. En dat argument is niet nieuw en niet uniek voor Suriname. Tijdens Amerikaanse voorverkiezingen wordt regelmatig van presidentskandidaten geëist dat zij een minimum aan geregistreerde kiezers, een minimum aan opgehaalde campagnefinanciering of een minimumpercentage in de peilingen kunnen laten zien voor een podiumplek tijdens televisiedebatten. Ook in Nederland hebben de lijsttrekkersdebatten voor de Tweede Kamer vaak een opdeling waar de vijf of zes ‘grootsten’ elkaar in discussie treffen.
Een stembiljet zo groot als een voetbalveld is zinloos, als uiteindelijk vijf partijen meer dan 80 procent van alle stemmen binnenhalen, volgens de verdedigers van de waarborgsom. Daarnaast is het zo op te lossen: gezien het feit dat de waarborgsom teruggestort wordt als men ook maar één ressortslid of DNA-lid verkozen kan krijgen, zou je technisch het bedrag als een termijndeposito (zonder rente) moeten beschouwen. Er zijn zelfs verdedigers die beweren, dat als je een paar duizend dollar niet op kunt hoesten, je nu eenmaal niet uit het hout gesneden bent, waar onze politieke leiders van gemaakt moeten zijn. Wie niet rijk heeft weten te worden, moet geen land willen leiden, lijkt men te willen zeggen.
Er is het nodige mis en ondemocratisch aan dit hele gedachtegoed. Politiek is in een democratie op de eerste plaats een vrije marktplaats van ideeën. Ideeën over belangenbehartiging. Ideeën over vertegenwoordiging en over bestuur. De veelheid en verscheidenheid aan partijen is niet de oorzaak van politieke versplintering. Het is het gevolg van politieke versplintering.
De oprichters van nieuwe politieke partijen hebben niet de leeftijd of de drijfveer van Gaddafi in Libië, Attatürk in Turkije of Lenin in Rusland, toen deze omwentelingen teweegbrachten. Na goedkeuring van hun statuten en het houden van een openingsvergadering, bestormen ze de districten niet met partijcentra, en komt het dagelijks bestuur niet dagelijks bijeen. De nieuwe partijen zijn grotendeels een exodus van bestaande politici, wier ideeën en bijdrage geen ingang of implementatie kregen onder de bestaande politieke daken. De kern van de versplintering is erin gelegen, dat de meeste grote politieke partijen nauwelijks ruimte laten voor inspraak en voor doorstroom. De hoop om dingen ‘van binnen te veranderen’ blijkt vaak spoedig te verwelken. De jeugdparlementariërs, kinderen van prominenten, vakbond-aspiranten, mondige studentenvertegenwoordigers die binnenstromen, worden eerder ‘van binnen veranderd’, wanneer symboolpolitiek hun wat invloed brengt.
De veelheid aan partijen heeft te maken met het levend besef dat Suriname en politiekvoering in Suriname zullen moeten veranderen, als wij ooit ons potentieel willen realiseren. Maar tegelijkertijd, het besef dat hoe hoger politici opklimmen, in het bijzonder binnen grote organisaties, hoe minder baat zij erbij hebben om als agent van verandering op te treden. Men zoekt zijn of haar toevlucht in de oprichting van een nieuwe partij, omdat de weg van interne hervorming en naar nationale hervorming, bewust bewaakt wordt door hen die profiteren van de bestaande inefficiënties, bureaucratie en voorkennis.
De waarborgsom zal niet resulteren in samenwerking of in consolidatie. De waarborgsom zal ertoe leiden dat het nieuwe geluid ertoe gedwongen wordt al in de vroegste fase de instroom van kapitaal te plaatsen boven een ideologie. Waarmee de gevestigde partijen garanderen dat de nieuwe deelnemers hun organisaties en tactieken dusdanig zullen moeten nabootsen, dat echte verandering uitblijft.
The post WAARBORGSOM IS SYMPTOOMBESTRIJDING ..

...