Vroom

door

Ooit moest ik voor de Trinidadiaanse overheid een serie trainingen geven en moest ik als kick-off daarvan een lezing verzorgen in wat zij noemden een ‘Distinguished Lecture Series’. Ik was toen al een beetje ingevoerd in de gewoonte van onze Caricom-buurtgenoten om rijkelijk en vrijelijk te overdrijven en tilde daarom niet al te zwaar aan het etiket ‘distinguished’. Ik heb weleens moeten optreden in een ‘fully equipped theater hall’ waar de koeien door de ramen keken naar de gekken op het podium die zwart zagen van de mampiera’s. Ik maakte me dan ook niet echt zorgen over andere dingen dan de inhoud van mijn verhaal.

Nietsvermoedend liep ik van mijn hotelkamer naar de conferentiezaal om daar te ontdekken dat ik was terecht gekomen in een heus evenement, waarvan ik de distinguished attractie was. Er waren ministers links en rechts, het volkslied werd gezongen en er was een heuse ceremoniemeester ingehuurd en zelfs een mij bekende collega die speciaal was ingevlogen uit Barbados om mij als main attraction aan te kondigen. Als ik dit had geweten, had ik mijn schoenen gepoetst, dacht ik nog.

“Wel de zegening apart willen, maar God niet willen aanroepen op het belangrijkste moment van de grondwettelijk vastgelegde ceremonie is vreemd”

Maar voor ik aan mijn verhaal mocht beginnen, nog vóór de mevrouw die mij zou introduceren werd geïntroduceerd, nog vóór de minister de zaal toesprak, meteen na het zingen van het volkslied, moesten we het programmaonderdeel prayers nog doorstaan. Dat is een typefout, had ik eerder gedacht. Tien minuten voor een gebed leek me overdreven lang.

Ik had me vergist. Wat bleek? Het ging niet om één gebed. Het waren er, naar mijn gevoel, driehonderd. Want, net als Suriname is Trinidad multi-etnisch en multireligieus. Dus moest ik luisteren naar katholieke, protestantse, hindoe en moslim-voorgangers. Terwijl we twintig minuten lang werden aangesproken, toegesproken, bezegeld en gezegend, keek ik naar mijn ongepoetste schoenen, terwijl ik me afvroeg of mijn speech korter was dan de gebeden.

Sjongejonge dacht ik toen, in 2004 of 2005. Ik ben blij dat we in Suriname niet zo overdreven vroom doen, ik zou me continu ergeren. Ik vond het eigenlijk niet zo netjes van de organisatie dat ze me blootstelde aan deze ceremonieën; religie is voor mij een persoonlijke zaak. Bidden en zegeningen vind ik prima in de kerk of tempel, thuis, bij familie, onder vrienden die dat met elkaar van tevoren hebben besproken of afgesproken, maar ik vind het opdringerig als men vanzelfsprekend aanneemt dat iedereen oké is met religieuze uitingen van welke aard dan ook op plekken en momenten die daar niet voor bestemd zijn.

Dat was zo’n twintig jaar geleden. Intussen piep ik wel anders. In die periode zijn we steeds meer op Trinidad gaan lijken; onze openbaar beleden vroomheid kent geen grenzen. Bij de beëdiging van ministers en parlementariërs viel het me weer op.

Allereerst vroeg ik me af waarom zovelen niet kiezen voor het afleggen van een eed (‘Ik zweer dat….zo waarlijk helpe mij God Almachtig’) maar voor het afleggen van een verklaring en belofte (‘dat verklaar en beloof ik’), maar dan vervolgens wel gezegend wilde worden door een voorganger van hun keuze en wel ter plekke en direct. Wel de zegening apart willen, maar God niet willen aanroepen op het belangrijkste moment van de grondwettelijk vastgelegde ceremonie is vreemd. Kunnen we ertoe overgaan om de zegeningen na de beëdiging plaats te laten vinden en het strikt bij het grondwettelijk vastgestelde te houden? Thuis bij de mensen bijvoorbeeld of in hun gebedshuis of desnoods achteraf in de tuin.

Die zegeningen bij de beëdiging zijn klaarblijkelijk voor enkele ministers nog steeds niet genoeg. De afgelopen week zag ik veel ’s langskomen waarbij ministers op hun eerste werkdag werden verwelkomd met gebed. Echter, wat ik mis in die ’s is een stukje Trinidad: ik zag geen hindoe’s, moslims, winti belijders et cetera, maar misschien moeten die ’s nog komen. Maar nog belangrijker: een ministerie is een openbare ruimte waar de religie van één persoon – ook al is die minister – of een groep niet mag worden opgedrongen aan anderen; ok niet aan agnosten en atheïsten. En nu mag u mij, om lekker in sfeer te blijven, verketteren.

gangadwt@gmail.com