VREEMDELINGENBELEID VAN LIK-ME-VESTJE

Suriname heeft een vreemdelingenwet en een vreemdelingenbesluit die voor eenieder, vrij duidelijk moeten zijn. Hoe die in de praktijk worden toegepast, geeft wel aanleiding er een aantal vraagtekens bij te plaatsen. Dat vreemdelingen Suriname voor korte en of langere tijd bezoeken, is voor eenieder duidelijk. Hoe deze mensen binnenkomen, kan ook op verschillende manieren. Veel vreemdelingen komen via de JAP-luchthaven ons land binnen, maar een niet gering aantal, ook via de oost- en westgrens. Op legale en illegale wijze komen buitenlanders naar Suriname en slechts weinigen kunnens ons vertellen, hoeveel buitenlanders hier legaal of illegaal vertoeven, omdat we daar de controlemechanismen in onvoldoende mate voor hebben.
Zo hebben we na de staatkundige onafhankelijkheid van dit land gezien, dat de belangstelling voor Suriname vooral bij bewoners uit dit halfrond, stelselmatig toenam. Na de jaren tachtig van de vorige eeuw en de beëindiging van de strijd in het binnenland tussen het Jungle Commando en het Nationaal Leger, kwamen vooral veel Brazilianen naar Suriname wegens de ontstane goudkoorts, die momenteel in alle hevigheid heerst. Wat we over deze groep – mensen uit het buurland – weten, is dat het overgrote deel niet over een legale verblijfsstatus beschikt en zich overwegend in de goudvelden ophoudt. Binnen ons vreemdelingenbeleid en de controle op dit beleid, rammelt de zaak aan alle kanten. De controle op de naleving van wettelijke regels schort hier op ergerlijke wijze. Maar niet slechts Brazilianen zijn hier voor korte of langere tijd neergestreken zonder de benodigde verblijfs- of werkvergunning te bezitten. De overheid heeft deze toestand maar laten voortwoekeren en deze situatie heeft alleen maar ergere vormen aangenomen. Ze heeft dan ook geen statistisch materiaal om aan te kunnen geven, hoeveel vreemdelingen hier wonen op een niet legale wijze. Ook is het een feit dat deze mensen fiscaal niet geregistreerd zijn en hierdoor ook geen bijdrage kunnen leveren. In de afgelopen zeker 25 jaar heeft Suriname te maken gekregen met een toevloed van Chinezen en de laatste jaren in het bijzonder van Venezolanen en Cubanen, die hun land zijn ontvlucht wegens de erbarmelijke leefomstandigheden die dagelijks verslechteren. Op het grote eiland Cuba is de situatie zeer ernstig verslechterd en is de emigratie zeer aanzienlijk. Eenieder die het zich maar kan veroorloven, verlaat het eiland naar staten die een visumvrijeregeling aan Cubanen bieden. Nicaragua, Suriname en Guyana hebben een dergelijke ‘vrije’ toegang, mits de Cubanen zich aan bepaalde, niet stringente migratieregels houden. Maar Cubanen hebben hun beeld en eindbestemming grotendeels niet op de voormelde drie landen gericht. De meesten hun eindbestemming, was en is nog steeds de VS en Europa. Maar naar de VS reizen, daar is nu wel een behoorlijke kink in de kabel gekomen door het ernstige gewijzigde migratiebeleid van de regering Trump. De meeste Cubanen wensen nu Brazilië en Uruguay te bereiken, en Suriname en Guyana dienen voor hen als springplank. De reis daarheen binnen het kader van de mensenhandel en –smokkel, verloopt niet altijd vlekkeloos. De Franse regering en haar departement Frans-Guyana, zijn wars geworden van de illegale doorsteek van Cubanen, om zo de Braziliaanse deelstaat Amapa te bereiken. Strengere controle maken de reis naar Brazilië via onze oosterbuur, nu veel moeilijker. Nu blijft Guyana nog over, dat land heeft wel een weg die verbindt met de staat Roraima en de hoofdstad Boa Vista. De toevloed van Cubanen naar ons land, is voor onze autoriteiten niet onopgemerkt gebleven en ze zullen nu echt wel maatregelen moeten treffen om deze mensen op te vangen binnen een goed georganiseerd patroon, dat voor zowel deze vreemdelingen als de overheid, een win-winsituatie oplevert. Het is een feit dat zeker 70 procent van deze Cubanen, die binnen ons territoir is beland, als transitovreemdeling moet worden gezien. Maar de overige 30 procent wenst hier te blijven en werken, om zo ook een niet onbelangrijke bijdrage aan onze economie te leveren en een beter leven te kunnen hebben. Laten we de zaak zien zoals die is: de meesten zijn economische vluchtelingen die op zoek zijn naar een ander en beter bestaan en zouden het op prijs stellen, indien de overheid een versoepeling van de opvang realiseert en sneller tot de toebedeling van verblijfs- en werkvergunningen overgaat. De huidige regeling van jaarlijks honderden dollars ophoesten en dat wel vijf jaar lang, is voor verreweg de meesten niet haalbaar c.q. onbetaalbaar. Intussen is het wel duidelijk dat veel Cubaanse migranten hier werkzaamheden verrichten en dan wel op illegale wijze, om te kunnen overleven. Heeft de overheid daar wel bij stilgestaan, of bijt ze zich louter vast in een arbeidswet die stelt dat zonder verblijfsvergunning, het niet toegestaan is dat deze mensen arbeid verrichten. Hoe moeten deze lui zich dan maatschappelijk staande houden? Daar moet de huidige regering maar …

...