Voor Suriname, voor Rose

We mogen weer naar de stembus

GANGA / Sharda GangaADVERTISEMENT

Ik weet dat voor sommigen van u het voelt als een onmogelijke opdracht: op wie te stemmen? Ik kan u echt niet helpen, ik weet het zelf ook nog steeds niet. Ik weet wel op wie ik zeker níet zal stemmen.ADVERTISEMENT

Terwijl ik worstel met deze keus die ons leven voor de komende vijf jaar zal bepalen, moet het nog echt tot me doordringen dat één van mijn vriendinnen deze verkiezing niet meer zal meemaken. Ze gleed weg vorige week, ze sliep rustig in, ze is heengegaan, ze verruilde het aardse leven voor iets beters, ze is gaan hemelen: welk eufemisme je ook wil gebruiken, het kan niet verbergen dat Rose er niet meer is. Niet meer bij ons, niet meer tussen ons.

“Laten we in die geest naar de stembus gaan zondag. En kiezen voor die versie van Suriname”

Het is een cliché dat je twee families hebt. De ene aan wie je verbonden bent door je bloed, en de andere die je zelf kiest. En ik zal u zeggen: ik heb uitbundig en naar volle tevredenheid mijn niet-bloedfamilie gekozen.

Onze vriendin was de meest bescheiden van ons allemaal. Ze lachte het zachtst, schudde haar hoofd om de decibellen van haar luidruchtige vriendinnen, maar kon ook even hard klieren als ze daar zin in had. Ze zou het niet echt op prijs stellen dat ik haar bespreek, maar ze is er niet meer, dus helaas pindakaas.

Ik was ook niet van plan haar hier te bespreken, maar er moest een column komen, en ik moet zo aan haar denken zo vlak voor de verkiezingen. Verkiezingen gaan over keuzes maken en Rose koos voor ons, en voor Suriname.

Ze kwam hierheen, is er gebleven en zal hier blijven, voor altijd verbonden aan dit land waar ze vijftig jaar heeft doorgebracht. Ze had alle kansen om weer haar koffers te pakken en terug te gaan naar haar geboorteland toen het hier minder goed ging, maar ze beet door. Ze leerde ons in de pina-ten hoe je een pakje soepvlees met weinig geld tot een paar stevige maaltijden kon rekken (macaroni in de soep!), hoe je tijdens een vriendinnentripje naar het zwarte water, drie dagen zonder al te veel moeite kon genieten van lekker eten (macaroni to the rescue!), kortom, hoe je met weinig toch veel kon hebben. Dat je met een strikje om een lege koffiepot net iets sjieker een bloempje kon brengen naar je vriendin, dat een tafelkleedje een groot verschil maakte, ook al was je te Colakreek.

Kleine gebaren, grote impact.

Kleine verhalen, enorme gevolgen, kun je ook zeggen. Ze was een pionier die samen met anderen bij Stichting Lobi ons leerde hoe je openlijk over seks kon praten, ook met jonge mensen. Die voorlichting tot kunst verhief. Een vakvrouw. Die je bij nacht en ontij kon appen – help, mijn ogen zitten dicht, stuur hulp.

Wat ik wil zeggen aan u: dat we de moed niet opgeven. Dat we allemaal verantwoordelijk zijn om Suriname tot dat land te maken, dat land te behouden, waar Rose voor koos met heel haar hart. Een plek waar mensen op elkaar letten en er zijn voor elkaar. Die samen door moeilijke tijden gaan en toch elkaar en Suriname niet de rug toe keren. Laten we in die geest naar de stembus gaan zondag. En kiezen voor die versie van Suriname.

Voor Rose. Voor Suriname.

gangadwt@gmail.com

...