VOLK BLIJFT OM RAVAGE VRAGEN

door

De nieuwe regering heeft de sleutels van het politiek huis ontvangen. Bij de eerste wandeling door de kamers, tuimelen de lijken al uit de kast. Alles wat de NDP jarenlang werd verweten en als ‘rotte vis’ werd afgedaan, lijkt een VHP-versie te hebben gekregen. Last minute benoemingen. Miljarden SRD’s voor het financieren van een pakkettencultuur. Leningen waar de honden geen brood van lusten. Een oerwoud van commissies, werkgroepen en teams. Dienstreizen naar verweggistan voor deelname aan de meest basale en banale bacchanalia, waar geen voordeel voor het land uit voortvloeide. Met recht schrijft de pers over een financiële ‘ravage’. Weinig daarvan is verrassend. Het gebeurde natuurlijk allemaal onder onze neus.
Welke verkeersdeelnemer heeft geen ervaring met van de weg gedrukt worden door een colonne met loeiende sirenes? Wie kon niet zien dat het bouwjaar van de auto’s in die stoet, nieuwer was dan het eigen voertuig? Wie heeft hun familie naar Zanderij gebracht zonder regeringsleden te zien komen en gaan? In welke wijk heeft men jarenlang geen pakketten, on- en minvermogende pasjes, Monikar-ta’s, koopkrachtversterkingen of grondpapieren zien circuleren? Het toverwoord van de regering was ‘herschikkingen’, maar wie heeft ooit een overeenkomst met schuldeiser China op papier gezien? Toch schoot het kranten aan inkt en videokanalen aan zendtijd tekort om te schrijven over het wonder van herstel dat deze geleerden en wijsgeren aan onze oevers aan het neerzetten waren. Van diaspora tot diplomatencorps stond klaar met internationale lof voor het chanisme.
De nieuwkomers, of beter gezegd de nieuw geformeerde oudgedienden, doen hun weinig geloofwaardig dansje over wie hier allemaal wel niet voor gaat opdraaien. Minder geloofwaardiger dan wij gewend zijn, omdat sommige van de grootste verkwisters bij de stoelendans op precies dezelfde stoelen beland zijn. ABOP bolwerken zoals EBS, SWM, Natuurlijke Hulpbronnen en Justitie zijn in handen gebleven van dezelfde politieke partij. Het valt dus meteen op dat de ontdekkingen en onthullingen die bij de VHP-ministeries de vislucht laten ontsnappen, klaarblijkelijk niet bij ABOP- en PL-departementen te vinden zijn. Terwijl hun ministers toch echt aan regeringsvergaderingen en de raad van ministers deelgenomen hebben en er goedkeuring gegeven is aan missives en besluiten. Ook de missives en besluiten die nu beklad worden op sociale media. De ABOP, de PL en voor een tijdje ook de NPS, deden mee aan de coalitietop en aan het coalitieberaad die dit beleid, dat nu plotseling nergens goed voor was, vormden. De partijen die zich na de eerste regeervergadering van het kabinet Simons-Rusland weer kunnen herinneren dat de grondwet een regeerprogramma vereist, hebben daar vijf jaren lang onder het kabinet Santokhi-Brunswijk niet om gevraagd. Het is dus makkelijk praten achteraf. Het is makkelijk schelden en vingerwijzen. Maar als volk moeten wij ook in de spiegel kijken. Ook nu vallen wij in oude patronen van toneelspel en routine. Ook nu is er voorzichtig optimisme en een sfeer van nationalisme. Ook nu denken wij in een oude vijver, nieuw bronwater te ontdekken. Ook nu maken we wittebroodsweken mee en gaan we het vakantiegeld rechtstreeks naar de drive-throughs en discotheken brengen. Ook nu zijn we ons al aan het voorbereiden op hoeveel loonsverhoging en koopkrachtversterking wij gaan vragen. Ook nu willen we overal oogsten, behalve in eigen tuin. Ook nu willen we bezuinigingen, maar niet in onze branche, niet in onze organisatie en niet op onze afdeling. Ook nu vinden we dat mensen een kans verdienen en als ze toevallig familie zijn van politici, waarom niet? Ook nu moeten we mensen tijd gunnen en ook nu wennen we alweer aan de woordjes ‘de vorige regering’. Als volk blijven we om financiële ravage vragen als we niet willen beseffen hoeveel anders het moet. Niet alleen vanuit de top. Maar ook vanuit ons als volk dat die top blijft selecteren en blijft behouden, lang nadat de fouten duidelijk zijn geworden.
Brunswijk had beloofd de politiek te verlaten als hij minder dan 100.000 stemmen kreeg. Hij is nog steeds de kapitein van miljarden SRD’s aan begroting en de poppenspeler die de touwtjes van vier ministeries in handen heeft. Santokhi zou niet in het parlement gaan zitten als de VHP de oppositiebanken in moest. Het is op de eerste plaats aan de politieke partijen zelf om de leiders die deze beloften gedaan hebben aan hun woord te houden en de vernieuwing op te eisen.
Als die niet intern komt, is het aan de kiezers om geen geloofwaardigheid, maar vooral geen stemmen meer toe te kennen aan de partijen die deze leiders handhaven. Want het is heel simpel en voorspelbaar wat volgt.
De koers zal stijgen, want de onderliggende economische realiteit is niet gewijzigd omdat de president nu een dame is of omdat de vicepresident kan lezen en schrijven. De koopkracht zal verminderen, want import is nog steeds hoe wij in onze behoeften voorzien. De regering zal gaan lenen, want geleend geld is op korte termijn makkelijker te verkopen dan bezuinigingen.
De interne oppositie binnen partijen die zichzelf samen een coalitie noemen, zal doorgaan. En die populariteit van de grootste partij zal door ontevredenheid verschuiven naar de tweede grootste partij. Misschien over twee jaren, misschien over vijf jaren, misschien over tien jaren. Maar dan zitten bij partij nummer twee en partij nummer drie, de mensen met wie men nu niet afrekent. Klaar om hetzelfde beleid te gaan voeren, dezelfde aanpak te hanteren en te schelden op de mensen die nu dansend en feestend het paleis binnen walsen. Als wij accepteren wat wij altijd hebben geaccepteerd, zullen wij met hetzelfde resultaat blijven zitten.
The post VOLK BLIJFT OM RAVAGE VRAGEN ..