Voetbalniveau

door

DE SURINAME MAJOR (SML) league is vrijdag aan zijn tweede seizoen teleurstellend begonnen, zowel wat betreft de kwaliteit van het spel van Transvaal en Leo Victor als de publieke opkomst. Slappe wedstrijden met een minimaal niveau aan strijdlust en een veelheid aan elementaire fouten stimuleren het publiek niet naar het stadion te gaan.

Er was duidelijk sprake van een klasse verschil. Er is niets meer over van het eertijds roemruchte Leo Victor en het team mag van geluk spreken dat het met slechts 0-2 heeft verloren. In het eerste seizoen van de SML is dit team in de onderste regionen geëindigd en Transvaal is semikampioen geworden.

“Het heeft weinig zin om jongeren aan te sporen naar het stadion te gaan als niet hard gewerkt wordt aan de kwaliteit”

Aan beide zijden sprongen in de openingstreffer vrijdag overigens grove fouten aan het licht. Komen achter een achterhoede is een kunst voor een voorhoede om de barrières te ontwijken. Dat deed de Braziliaan Dos Santos van Transvaal op een speelse, voorspelbare en repeterende manier, om uiteindelijk net voor het strafschopgebied te worden neergehaald. Een fysiek sterkere speler had munt uit de situatie geslagen.

Aan beide zijden is veel speelruimte weggegeven, vooral door Leo Victor. Veel balverlies is meer regel dan uitzondering wat irritatie wekt en niet verheffend is. Vooral het ‘opruimen’ naar een stukje niemandsland komt het spel niet ten goede. Er is in ons sportcommentaar vaak gewezen op de teleurstellende kwaliteit van het Surinaamse club voetbal.

Het heeft weinig zin om jongeren aan te sporen naar het stadion te gaan als niet hard gewerkt wordt aan de kwaliteit. Natuurlijk zijn er enkele uitzonderingen, maar die zijn er zo weinig. Jongeren moeten niet alleen naar het stadion worden getrokken om voetbal te kijken. Ze moeten er ook wat van kunnen leren en daar bestaat op dit moment gerede twijfel over.

Men spreekt wel eens over breedte ontwikkeling. Zonder deze ontwikkeling is er geen progressie vandaar dat aan de ene kant een profleague is toe te juichen, maar aan de andere kant is de bottom up filosofie het speerpunt. Afwezigheid van deze zienswijze veroorzaakt een stremming van de doorstroom van de jeugd naar de top, bottom up.

Jaar in jaar uit wordt gepleit voor het daadwerkelijk begin van het bewustzijn van de opwaartse kracht van de jeugd, zonder succes. Kijken we buiten onze grenzen, dan merken wij hoe zestien- en zeventienjarigen voor hun spel gewaardeerd worden door supporters. Lagere leeftijdsgroepen staan op het punt door te breken.

Het kenniscentrum in landen die met hun hun jeugd pronken neemt toe en ze zijn het gesprek van de dag. Dat bewustwordingsproces komt in Suriname niet tot volle wasdom.

Men heeft hier de mond vol van ontwikkeling van het jeugdvoetbal maar het blijft voornamelijk bij woorden. De opleiding in al zijn facetten loopt achter, omdat kennelijk sommige clubs het bij het scheppen van de voorwaarden die de jeugd prestatieklaar moeten maken, vooral in organisatorisch opzicht laten afweten.