Voedselpakketten en chagrijn

DE SNIJD / Armand Snijders

Nu de meeste verkiezingscampagnes goed op stoom zijn gekomen, weten veel kiezers dat ze de kans hebben om overladen te worden met voedselpakketten van diverse partijen, die daarmee in feite hun falen van de afgelopen vijf jaar toegeven. Want als ze hun werk beter hadden gedaan en de situatie van de burgers echt hadden verbeterd, dan zouden die mensen niet zo reikhalzend naar de pakketten hebben uitgekeken.ADVERTISEMENT

In mijn straat – een zijstraat van de Commissaris Roblesweg – komen de Sinterklazen van diverse kleuren overigens niet. Daarvoor wonen er te weinig mensen, veelal in dikommuurde huizen – al dan niet met comfortabele airco. Er vallen daar in hun ogen weinig zieltjes te winnen. Daar ben ik helemaal niet rouwig om, want de kans is groot dat ik met de campagnevoerders in een oeverloze discussie verstrikt raak – afhankelijk van de partij die ze aanprijzen.

“Een kennis, die buiten de boot was gevallen, heeft na de pakkettenteleurstelling de oranje vlag inmiddels verwijderd”

Maar aan de overzijde van de Commissaris Roblesweg ligt Blauwgrond, een traditioneel populair strijdtoneel voor de dames en heren politici. Ook een vertrouwd terrein voor mij, omdat daar heel wat (schoon)familie, vrienden en kennissen wonen. Ik heb de afgelopen weken met buitengewone belangstelling én stijgende verbazing het campagnetafereeltje dat zich daar voltrekt, gadegeslagen. In eerste instantie was Abop daar opvallend actief. Opvallend, omdat in Blauwgrond traditiegetrouw weinig marrons wonen en dat zijn toch de voornaamste kiezers van die partij.

Abop heeft aan de Commissaris Roblesweg sinds een paar maanden zelfs een geelgeschilderd wijkcentrum om haar niet-bestaande aanhang ter plekke te bedienen. Waarmee weet waarschijnlijk alleen hun koning – die zich nu inmiddels wel achter de oren zal krabben – waaróm hij daar ooit een eigen honk moest hebben. Maar ja, dat was nog een idee uit de tijd dat er sprake was van een gemengd schijnhuwelijk met Pertjajah Luhur van papa Salam en zoontje Bronto. Die heeft Ronnie heel snel en op onbeschofte wijze de deur gewezen, waarmee ook de gedroomde Javaanse aanhang die hem zou steunen als sneeuw voor de Surinaamse zon verdween.

Desondanks, Ronnie droomt nog altijd veel en vooral groots over het heuse presidentschap en probeert nog steeds een aanhang te verwerven met vlaggen, pakketten, feestelijke bijeenkomsten, uitstapjes en andere cadeautjes. De Javanen omarmen al deze gestes in dankbaarheid. Onder het mom dat je moet pakken wat je kan krijgen. Maar ze zullen nooit op de gele partij gaan stemmen, geloof mij.

Vroeger – en dan praat ik over vijftien, twintig jaar geleden – was Blauwgrond vooral een bolwerk van papa Salam. Ook al was zijn reputatie toen al erg bezoedeld door alle scheve schaatsen die hij had gereden, veel oudere mensen ‘die op hem leken’ hadden blindelings vertrouwen in hem en gingen voor de partij door het vuur. Mijn – inmiddels overleden – schoonmoeder was iedere verkiezingsdag weer paraat om te folderen en de partij aan te prijzen. Salam beloonde haar (en de anderen die dat deden) steevast met een portie die hij persoonlijk af kwam geven.

Het was ook vóór iedere verkiezingsdag een terugkerend ritueel dat hij persoonlijk papieren kwam afgeven, die ze mocht invullen voor zichzelf en de kinderen. Dan zouden ze onherroepelijk allemaal een stukje grond krijgen als hij in het machtscentrum zou komen. Hij kwam vaak in het machtscentrum, maar die grond kwam nooit. En dat herhaalde zich iedere vijf jaar. Maar mae bleef Salam tot haar dood in 2021 trouw; er was geen partij beter dan de zijne.

Dat Pertjajah Luhur de stem van de andere familieleden gaat krijgen op 25 mei, is zeer onwaarschijnlijk. Daarvoor zijn ze te politiek-wispelturig. Ze stemmen vooral op diegene waar ze op dat moment het meeste voordeel bij (denken te) halen. De VHP zal dat deze keer niet zijn. Blauwgrond lijkt gezien de overdaad aan oranje en paarse vlaggen weliwaar het domein van vooral de olifantaanbidders en ook van de NDP, maar schijn bedriegt. Vooral die oranje vlaggen zijn een uiterlijk vertoon voor iets dat niet bestaat.

Hele volksstammen hebben zich ruim een maand geleden geregistreerd bij de Food Basket-winkel in de wijk voor een ‘pakket van Chan’, met de mededeling dat ze gebeld zouden worden wanneer ze dat zouden krijgen. Maar dat telefoontje kwam nooit. De pakketten kwamen vorige week zondag wel, maar niet bij de honderden mensen die zich hadden geregistreerd. Juist zij die zich niet hadden opgegeven, kregen tot hun verrassing de geste.

Tientallen ‘benadeelden’ deden onthutst hun beklag bij de mensen in de campagnekaravaan, maar die haalden achteloos hun schouders op. Zij hadden hun werk gedaan, van een lijst wisten ze niets. Ik moest gelijk denken aan de wijze waarop het hele sociale programma van Chan is uitgevoerd: rommelig, waarbij heel veel gezinnen …

...