Vloeibaar woord

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

Woord is woord. Tenminste, dat zou je denken. In de gewone wereld – die van jou en mij – is dat zo. Als je zegt dat je je buurman volgend weekend helpt met schilderen, dan sta je daar op zaterdag met een kwast in de hand. Maar in de wondere wereld van de Surinaamse politiek gelden blijkbaar andere wetten. Daar is het geheugen kort, de belofte fragiel en het woord … vloeibaar. Geschreven op water.

Neem president Santokhi. Vóór de verkiezingen klonk hij glashelder: als zijn VHP niet in de regering zou komen en hij tóch zou worden gekozen in De Nationale Assemblee, zou hij niet toetreden. Punt. Zelfs als de structuren van zijn partij hem op de knieën zouden smeken, zou hij hun beleefd doch beslist ‘nee’ verkopen. Want – en dat zei hij min of meer in soortgelijke bewoordingen met de plechtigheid van een staatsman – ‘je kunt niet terug naar parlementair niveau als je het hoogste ambt hebt bekleed”.

“Als je woord niets meer waard is, wat is dan nog de waarde van je leiderschap?”

Maar zie daar, enkele weken later: Santokhi gaat tóch naar het parlement. Waarom? Omdat de partijstructuren een beroep op hem hebben gedaan. Opeens was die eerder heilig verklaarde ‘nee’ dus onder voorbehoud. De enige constante in deze draai? De microfoon – dezelfde, maar met een ander verhaal.

Dit fenomeen is allerminst uniek. We hebben een hele parade van politici wiens woorden verdampen zodra de verkiezingsuitslagen binnen zijn, coalities zijn gevormd en de nieuwe regering is aangetreden. Zo gaat het. Al decennialang.

Belofte over lagere belastingen? Verdwenen. Eed op transparantie? Zoek maar. Zelfs ‘ik ben beschikbaar voor het volk’ verandert plots in ‘ik moet me heroriënteren’ of ‘de structuren van de partij zullen een beslissing nemen’.

Waarom doen ze dat? Misschien omdat beloven makkelijker is dan presteren. Omdat principes prachtig klinken tot de macht lonkt. Of omdat ze denken dat kiezers het toch weer vergeten – net als een goudvis die na elk rondje in z’n kom met namaak biotoop denkt: “hé, nieuwe omgeving!”

Maar burgers zijn geen goudvissen. Ze onthouden. Ze luisteren. En ja, ze lachen soms om het spektakel – maar met een wrange ondertoon. Want als je woord niets meer waard is, wat is dan nog de waarde van je leiderschap?

Dus, Chan, maar ook Bravo die de politiek vaarwel zou zeggen als zijn Abop niet minimaal 100.000 stemmen zou hebben gehaald, en alle andere politici met selectief geheugen: een beetje ruggengraat graag. Als u zegt dat u het parlement links laat liggen, blijf dan ook weg van het pluche. Niet alles hoeft vloeibaar te zijn in de politiek – al zeker niet het woord.

[email protected]