Vierenveertig

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Mijn eerste bezoek aan de gynaecoloog. Nog vaak denk ik eraan terug. De spanning. De zenuwen die gierden door mijn lijf. Angstig was ik om de enige man te zijn. Tussen allemaal alleenstaande vrouwen. Die me zouden aankijken. Boos. Afkeurend. Soms hoopvol. De realiteit was anders. Gelukkig. Ja, ik was blij dat mijn vooroordelen over het Surinaamse vaderschap op dat moment werden tegengesproken.

Bij het kantoor van de vrouwenarts stonden er wat mannen buiten. De een beet op zijn nagels. De ander tikte constant met zijn linkerschoen op de vloer. Weer een ander was aan het doom scrollen op zijn smartphone. Vanonder de shutters van een kamertje kwam koude lucht. Dat werd mijn standplaats. De koude lucht voelde ik in mijn nek. Het kalmeerde mij. Zorgde ervoor dat het angstzweet mij niet uitbrak.

“Nu krijgen we een vrouwelijke president. Dus ook een First Gentleman. Laten we hopen dat dit een verandering teweeg zal brengen”

In de wachtkamer waren er ook mannen. Sommigen droegen hun kind. Anderen zaten te wachten terwijl hun vrouw bij de dokter was. De meesten gingen mee naar binnen. Ik ook. Een paar kwamen opgelucht naar buiten. Ook mijn partner en ik. Alles was goed.

Toch zeggen de cijfers iets anders. Volgens statistieken heeft vierenveertig procent van onze gezinnen maar één ouder. Meestal een moeder. Sporadisch een vader. Mijn ervaring bij de gynaecoloog was slechts een deel van de realiteit. Vierenveertig procent is best hoog. Waarom is er nooit beleid geweest om dit aan te pakken? Waarom zijn er geen subsidies om gezinsvorming te stimuleren? En in stand te houden!

Te vaak horen we van kinderen die worden ontdekt op begrafenissen. Hoeveel van die mannen in de wachtkamer waren er met hun echtgenote? Hoeveel waren er met hun buitenvrouw? Waarom vinden sommige vrouwen het prima om buitenvrouw te zijn? Waarom zijn er zoveel mannen die het buitenvrouw patroon herhalen? Beseffen we wel de impact van éénoudergezinnen op de economie? Beseffen we de impact op het welzijn? Niet alleen van het kind maar van ons allemaal. We kennen de verhalen van misbruik. Van mishandeling. Omdat mama er niet altijd is. Omdat ze meerdere banen heeft om de eindjes aan elkaar te knopen.

Ik wil niet zeggen dat éénoudergezinnen direct verkeerd zijn. Met een goed en betrouwbaar supportsysteem moet het wel lukken. Toch denk ik dat wij als samenleving het vaderschap beter zouden moeten stimuleren en faciliteren. Een ambtenaar die vader wordt, krijgt nu zeven dagen vaderschapsverlof. Veel te weinig. Tenzij je bedenkt dat het er eerst drie waren. Belachelijk eigenlijk.

Hopelijk zullen we onze inkomsten uit olie en gas ook inzetten om ons welzijn te vergroten. Niet alleen focussen op welvaart. Dan kunnen we presidenten wellicht gewoon president noemen. Stoppen we met dat vader des vaderlands. Vaderschap is een rol binnen een gezin. Laten we het gemis aan vaders loskoppelen van de rol van president. Deze moet vooral leiderschap tonen. Maar wel een goed voorbeeld zijn. Hoeveel van onze gekozen leiders zijn dat geweest? Hoeveel van hen zijn trouw geweest aan hun vrouw, dus hun gezin? Volgens de mofokoranti bar weinig.

Nu krijgen we een vrouwelijke president. Dus ook een First Gentleman. Laten we hopen dat dit een verandering teweeg zal brengen. Onze verdere ontwikkeling verdient een verbetering op dit stuk. Kinderen zijn de toekomst. Met een meer stabiele fundering verbeteren we hun toekomstperspectieven aanzienlijk. Daar worden Mama Sranan en Monsieur Jeanette bijzonder blij van.christiowijnhard@gmail.com