VHP in campagnecoma: wanneer ontwaakt de laatste olifant van Suriname?

Suriname warmt zich op voor de verkiezingen van 25 mei 2025. Campagneteams zijn druk in de weer, slogans schallen door luidsprekers, en partijen vliegen elkaar alweer vrolijk in de haren. Kortom: de democratie leeft. Nou ja… bijna iedereen leeft. Want ergens in een hoekje van het politieke landschap ligt de VHP, de ooit zo trotse Vooruitstrevende Hervormingspartij, in een diepe en onverklaarbare schoonheidsslaap. En niemand durft haar wakker te maken.
Behalve Chan dan. De enige wakker overgebleven soldaat in een leger van snurkende partijgenoten. President én partijvoorzitter Chandrikapersad Santokhi lijkt momenteel het enige werkende radertje in een verder vastgelopen oranje machine. Hij speecht, hij zwaait, hij herhaalt de partijstandpunten alsof zijn microfoon rechtstreeks is aangesloten op het slaapkamergeluid van de rest van het campagneteam.
VHP: van Vooruitstrevend naar VerlamdWat is er gebeurd met de partij die ooit hervorming, daadkracht en visie belichaamde? Die zich presenteerde als het rationele, stabiele alternatief in een zee van politieke chaos? Tegenwoordig lijkt de VHP meer op een ingedutte studentenvereniging dan op een politieke kracht die het land nog eens vijf jaar wil besturen.
De politieke concurrentie draait op volle toeren, bezoekt buurten, schudt handen en domineert het digitale landschap. En de VHP? Die lijkt campagne te voeren via rooksignalen – alleen zijn zelfs die niet te zien. Alsof de partij heeft besloten dat verkiezingswinst vanzelf komt, zolang Chan maar een paar toespraken houdt en af en toe zwaait op een podium.
Regeermoe of gewoon uitgeblust?Het excuus dat de VHP “regeermoe” is, doet de ronde. Begrijpelijk, na vijf jaar brandjes blussen, schulden saneren en internationale leningen jongleren. Maar moe zijn is geen strategie. Moe zijn is wat burgers zijn van partijen die denken dat ze het volk met vage powerpoints kunnen overtuigen.
En laten we eerlijk zijn: het lijkt eerder op campagneburn-out dan op doordachte radiostilte. Want zelfs de plannen – en ja, die zijn er – komen niet uit de verf. Sterker nog, ze komen amper uit de printer.
Goede plannen, slechte performanceDe ironie? De VHP heeft inhoud. Vooral voor jongeren. Onderwijs, ondernemerschap, innovatie, banen – het klinkt goed op papier. Alleen dat papier blijft ergens op een stoffig bureau liggen. Geen doorgerekende plannen, geen sprekende cijfers, geen inspirerende verhalen. Geen campagne. De boodschap is er, maar niemand lijkt te weten hoe je die ook daadwerkelijk verkoopt.
Zonder heldere communicatie is zelfs het beste idee niet meer dan ruis. En op dit moment lijkt de VHP te communiceren in morsecode – alleen niemand luistert.
De olifant die te lang doorsliepDe VHP noemt zichzelf graag een van de laatste grote politieke olifanten in Suriname. Maar deze olifant ligt momenteel roerloos in het gras, vermoedelijk dromend over de verkiezingsoverwinning van 2020. Toen er nog actie was, passie, overtuiging. Nu? Nu straalt de partij vooral een “laat-me-slapen”-houding uit. En ondertussen dendert het politieke verkeer gewoon door.
De vraag die op ieders lippen brandt: wanneer ontwaakt de VHP? Of belangrijker nog: wil ze wel wakker worden?
Wakker worden is niet genoegEr is nog tijd. Net genoeg om het roer om te gooien. Maar wakker worden is slechts de eerste stap. Daarna volgt het echte werk: mensen mobiliseren, jongeren overtuigen, plannen duidelijk uitleggen, en bovenal: weer leren communiceren met de samenleving in mensentaal – niet in beleidsjargon.
De VHP moet zich realiseren dat dit géén verkiezing is die je wint met alleen herinneringen aan ‘hoe slecht het was vóór 2020’. De samenleving wil perspectief, geen herhaling van beleidsdoelen zonder beleving.
Slotvraag: olifant of fossiel?De VHP heeft alles in huis om een rol van betekenis te blijven spelen. Maar de klok tikt genadeloos. Het volk is wakker. De concurrentie is wakker. De vraag is dus: blijft de VHP in coma, of kiest ze ervoor om te vechten?
Want als je als olifant blijft slapen, is de kans groot dat je straks niet ontwaakt als leider, maar als museumstuk.
Dr. Ashwin Ramcharan RO

...