VHP heeft de NPS vaak geholpen

door

In de editie van 4 juni op Go Suriname, zag ik een column van Hans Breeveld onder de kop: ‘Regeringsformatie, de NPS en onze mensenrechten’. De heer Breeveld zegt dat in 1969, de VHP de leiding had bij de uitsluiting van de NPS onder leiding van Pengel. Dat berust niet op waarheid.VHP-voorzitter Lachmon, bekend als een democraat met hoge normen en waarden en als voorvechter van verbroedering, heeft nooit enige partij uitgesloten. Dus de bewering dat de VHP onder leiding van Lachmon, de NPS had uitgesloten, is niet correct. In plaats daarvan zou er in die periode een coalitie met de PNP onder leiding van Jules Sedney zijn gevormd.Naar mijn mening heeft de heer Hans Breeveld, al dan niet bewust, een belangrijk stuk geschiedenis buiten beschouwing gelaten. Hij lijkt te zijn vergeten dat de NPS bij de verkiezingen van 1955 terugviel van dertien naar slechts twee zetels. De heer Lachmon stelde toen voor dat twee van haar gekozen Statenleden hun zetel zouden afstaan ten gunste van de NPS. De heer Sewberath Misser zag vervolgens af van zijn plaats in de Staten, waarna de heer Adolf Pengel bij de daaropvolgende tussentijdse verkiezingen werd gekozen.Ook in 1986, tijdens de onderhandelingen over het herstel van de democratie en de organisatie van verkiezingen met de toenmalige militaire machthebber Bouterse, stelde VHP-leider Lachmon een duidelijke voorwaarde: “De NPS en de KTPI moesten betrokken worden bij het proces”. Indien Bouterse niet voldeed aan de eis zou hij niet deelnemen aan de gesprekken.Bouterse ging uiteindelijk akkoord met deze eis. Het is dus mede dankzij deze opstelling van de VHP dat de NPS politiek is blijven voortbestaan; zonder die inzet van VHP-voorzitter Lachmon had de NPS, wellicht haar rol in het Surinaamse politieke landschap verloren.Tijdens de formatie van de regering in 2020 stelde de ABOP, onder leiding van Ronnie Brunswijk, als voorwaarde dat de NPS geen deel zou uitmaken van de nieuwe coalitie. Deze opstelling was ingegeven door het mislukken van de zogenoemde Mapane-overeenkomst tussen Brunswijk en NPS-voorzitter Gregory Rusland. VHP-voorzitter Santokhi hield voet bij stuk: de NPS moest wél betrokken worden bij de coalitie, omdat zij altijd een trouwe partner van de VHP is geweest. Het is dus historisch gezien de VHP geweest die de NPS heeft binnengehaald, en niet andersom.Tegen die achtergrond verbaast het mij dat de NPS, onder leiding van Gregory Rusland, zich tegenwoordig lijkt af te keren van samenwerking met de VHP, terwijl zij nu wel openstaat voor een mogelijke alliantie met de NDP. Het roept de vraag op of hier sprake is van een koerswijziging op basis van principes, of persoonlijke of partijpolitieke belangen.Minister Tjon A Hing en minister Marie Levens hadden van president Santokhi alle ruimte gekregen om hun eigen beleid, gedragen door de NPS, uit te voeren. Zo was de doorstroomregeling in het onderwijs een initiatief van de NPS, en niet van de VHP. Dit beleid is echter op alle fronten mislukt. Ook het Housing Program, waarvoor NPS-voorzitter Gregory Rusland de verantwoordelijkheid droeg, heeft de gestelde doelen niet gehaald. Het verwijt aan de VHP dat de NPS geen ruimte zou hebben gehad om haar beleid uit te voeren, is dan ook volkomen ongegrond.Onder leiding van voorzitter Gregory Rusland is de NPS er niet in geslaagd om electorale groei te realiseren; integendeel, de partij heeft in de loop der jaren aan stemmen ingeboet. Dankzij het gewijzigde kiesstelsel wist de NPS desondanks zes zetels te bemachtigen. Het is overigens de VHP die in juli 2023 het initiatiefvoorstel tot wijziging van de Kiesregeling en de Grondwet heeft ingediend. Uiteraard is het het volste recht van de NPS – en in het bijzonder van voorzitter Rusland – om te bepalen met wie zij politiek wil samenwerken. Wat echter wringt, is wanneer men die keuze probeert te rechtvaardigen met motieven die op zijn minst twijfelachtig of niet onderbouwd zijn. In het televisieprogramma Suriname Kiest van ABC verklaarde Gregory Rusland zich “gekleineerd” te voelen door de VHP, maar hij liet na om namen te noemen of concrete voorbeelden te geven.De verbittering van Rusland jegens president Santokhi en de VHP is alom bekend in politieke kringen en daarbuiten. Die diepe persoonlijke animositeit is niet alleen zorgwekkend, maar vormt ook een bedreiging voor rationeel en constructief politiek handelen. Gezien de recente ontwikkelingen en de richting waarin de onderhandelingen zich bewegen, kan men met recht stellen dat de regering die momenteel wordt gevormd vooral een anti-VHP-karakter lijkt te hebben.Idris Naipal