Verkiezingstijd in Suriname

door

Op weg naar de verkiezingen op 25 mei 2025 verkeert Suriname vandaag de dag in verkiezingsmodus. En daar horen onlosmakelijk verkiezingscampagnes bij. Verkiezingscampagnes bieden kandidaten en politieke partijen de mogelijkheid om hun boodschap aan burgers te presenteren, zodat kiezers op de dag van de verkiezingen weloverwogen en geïnformeerde beslissingen kunnen nemen.

ADVERTENTIE

Ze zijn het middel waarmee kandidaten en politieke partijen hun ideeën en standpunten over kwesties voorbereiden en presenteren aan het electoraat in de periode voorafgaand aan de verkiezingsdag. Deelnemers gebruiken verschillende technieken om kiezers te bereiken en hun boodschap over te brengen, waaronder via traditionele en nieuwe (sociale) media, publieke evenementen, schriftelijk materiaal en andere middelen.
Het hoofddoel van elke campagne is het behalen van een meerderheid – of soms zelfs een meervoud – van de stemmen om een verkiezing te winnen.
Elke dag, elke avond vóór en na het Journaal op STVS kijk en luister ik met verbazing naar allerlei figuren die, lijdend aan zelfoverschatting, denken dat ze als lid van een politieke partij capabel zijn om leiding te geven aan het beleid en bestuur in Suriname.
Zelfs de politieke partij waarvan ze lid zijn, slaagt er niet in om duidelijk uiteen te zetten hoe zij dit land tot ontwikkeling denkt te kunnen brengen. Ze denken dat het hetzelfde is als het runnen van een bakba winkri.
Een uitgebreid en begrijpelijk regeerprogramma ontbreekt nu eenmaal. Een regeerprogramma omvat de plannen voor de komende regeringsperiode. Met dit programma gaat de regering aan de slag voor en met Suriname.
Politieke partijen zetten hun beste beentje voor om met veel omhaal van woorden en stemverheffing – soms zelfs gepaard gaand met grensoverschrijdend gedrag – weinig of niets te zeggen over hun ontwikkelingsvisie, in een poging het electoraat voor hun partij te winnen.
Niet alleen verbaal, maar zeker ook met decibels proberen ze elkaar de loef af te steken, immers: qui no gritas no mamas (wie niet schreeuwt, krijgt niet te eten).
Elk vogeltje zingt daarbij zoals het gebekt is: ieder laat zich uit op een wijze die door zijn eigen aard en opvattingen bepaald wordt.
Maar vraag de wannabe-politici niet wat politiek betekent, want dat weten ze niet – behalve dan het behartigen van het eigen belang in groepsverband.Wat opvalt, is dat geen enkele partij een serieus beleidsprogramma heeft gepresenteerd.
Het stoort mij dat de voorlieden van politieke partijen het publieke debat uit de weg gaan om hun visie over ontwikkeling en ontwikkelingsbeleid aan het kiezersvolk uit te leggen. De thema’s hieronder zouden onderwerp van discussie kunnen – of moeten – zijn. Ik hoop dat deze lat niet te hoog is gelegd.
– Ontwikkelen van beleid: hieronder wordt verstaan het bewust en systematisch handelen met gebruikmaking van de daartoe geëigende middelen, met een duidelijk omlijnd politiek doel voor ogen, waarnaar stap voor stap wordt toegewerkt.
– Prioriteit: daarbij is de Surinaamse economie naar een hoger niveau tillen door middel van economische diversificatie – het proces waarbij de economie verschuift van één enkele inkomstenbron naar meerdere bronnen uit een groeiend aantal sectoren en markten.
– Doel: het scheppen van brede welvaart, wat een maatstaf is voor alles dat mensen van waarde vinden. Naast materiële welvaart gaat het ook om zaken als gezondheid, onderwijs, milieu en leefomgeving, sociale cohesie, persoonlijke ontplooiing en (on)veiligheid.
Wars van alle destructieve kritiek – bedoeld om te kwetsen of simpelweg te bekritiseren zonder een oplossing te bieden – die over het politieke, sociaal-maatschappelijke en economische reilen en zeilen in ons land in een vrijwel niet-aflatende stroom over ons wordt uitgestort door privépersonen en politieke partijen van wie toch wel anders mocht worden verwacht, heb ik het op mij genomen een positief geluid te laten horen.
Ik hoop hiermee bij te dragen aan het besef dat constructieve kritiek tot doel heeft om ons te helpen on ze fouten te verbeteren en te corrigeren.
Mijn bijdrage hieraan heet Plan B en gaat als bijlage hierbij. Maar let op: het is een zogeheten long read!
George Orie