Verkiezingsliefde duurt vijf minuten

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

Was er maar elk jaar een parlementsverkiezing. Alsof het een jaarlijkse traditie betreft, herhaalt het zich als een cynisch toneelstuk: de plotselinge liefde van de regering voor haar volk in de maanden vlak vóór de verkiezingen. Straten die vijf jaar lang zijn veranderd in modderpoelen worden bij wijze van spreken in een week tijd geasfalteerd.ADVERTISEMENT

Verlaten buurthuizen worden haastig voorzien van likken verf, maar lekkende overheidsgebouwen worden overgelaten aan onverlaten om er houtskool van te maken. Ambtenaren krijgen ineens loonsverhoging, studenten laptops en SRD 800 en sociale uitkeringen worden met veel tamtam opgetrokken. Maar waar waren deze warme gebaren in de afgelopen vier jaar en elf maanden? Oh ja, er moest een crisis worden bestreden en er was ‘geen geld’.

“Wie zijn volk vijf jaar lang vergeet, verdient diens stem niet voor nog eens vijf jaar”

Het is een schaamteloos patroon dat inmiddels als norm wordt geaccepteerd, alsof het bij de politieke folklore van Suriname hoort. Regeringen – ongeacht kleur of coalitie – schijnen zich pas te herinneren dat er een volk bestaat wanneer datzelfde volk naar de stembus moet. Ineens kan er wél geld worden vrijgemaakt. Ineens is er wél politieke wil. En ineens zijn ook de president en ministers opvallend vaak op het veld te vinden, glimlachend op elke straathoek, poserend met de ene na de andere ‘in gebruik genomen’ pomp, brug of speeltuin. ‘Meet the people’ heet dat.

Wat volgt is een regen van beloften, een tsunami van symboolpolitiek die de echte noden van de samenleving slechts oppervlakkig maskeert. Waar was de daadkracht toen ziekenhuizen geen basismedicatie hadden? Toen scholen zonder schoolborden, laat staan wifi, moesten draaien? Toen voedselprijzen explodeerden en mensen op straat riepen om verlichting? Zoals die beruchte 17 februaridag.

De verkiezingsmaatregelen zijn niet meer dan politiek bedrog verpakt in cadeaupapier. Ze zijn geen teken van goed bestuur, maar van wanbestuur. Geen bewijs van betrokkenheid, maar van berekening. Het is alsof een ontrouwe partner vlak vóór de scheiding bloemen komt brengen in de hoop dat de ander zich de vernedering van de afgelopen jaren even niet meer herinnert.

De kiezer verdient meer dan een tijdelijke schijnvertoning. Suriname verdient beleid dat niet wordt gestuurd door peilingen, maar door principes. En regeringen zouden moeten beseffen dat vertrouwen niet kan worden gekocht met haastige gebaren, maar moet worden opgebouwd met consequente zorg, visie en daadkracht.

Wie zijn volk vijf jaar lang vergeet, verdient diens stem niet voor nog eens vijf jaar. Dat geldt niet alleen voor het huidige kabinet. En wie zich alleen in verkiezingstijd als volksdienaar opstelt, ontmaskert zichzelf als opportunist en niets meer dan dat. Hopelijk ontpoppen ‘nieuwe’ politici in de volgende regering zich over vijf jaar niet als opportunisten.

ivancairo@yahoo.com