Van ons, voor ons

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard
Mijn ex-collega uit de horeca is echt een droogkloot. Hij woont nu in Nederland en ik heb al eerder verteld over hem. Hij leidt een gelukkig leven met zijn echtgenoot. Samen leveren deze twee heren een waardige bijdrage aan de Nederlandse samenleving. Iets dat hen in Suriname niet werd gegund. Toen ik hem vertelde dat Pim er niet meer is, kwam hij met zo een droge opmerking dat ik keihard in lachen uitbarstte. Mijn mattie Droogkloot en ik hebben namelijk samengewerkt bij ‘Zus en Zo’ in Paramaribo.

Ja, ik heb een horeca achtergrond en die ervaring heb ik gebruikt om de eerste paar jaren in Suriname te kunnen wonen en werken. Nu gebruik ik diezelfde ervaring weer in Nederland om in mijn onderhoud te kunnen voorzien. Wat velen niet weten, is dat ik eigenlijk een achtergrond in de ‘modevormgeving’ heb.

“Ik, de kleine jongen, die op de mailinglist van de grote Pim de La Parra stond! Dat was een eer omdat zijn film ‘Wan Pipel’ impact op mij heeft gemaakt“

Op de kunstacademie in Rotterdam heb ik ook leren graferen. Een tijdlang heb ik, in Nederland, de kost verdiend met ontwerpen, stylen en graferen. Horeca zorgde voor het brood op de plank, zeg maar. En niet alleen dat. Dankzij mijn werk in de horeca heb ik dus Pim de La Parra kunnen ontmoeten. Ik weet nog dat ik de eerste keer best wel starstruck was. Zat daar nou die man die de film ‘Wan Pipel’ had geregisseerd?!
Hij was een hele normale man, vond ik. Altijd bestelde hij een cappuccino en ging dan rustig zijn krantje lezen. Toen hij mij voor het eerst zag rondlopen, maakte hij een praatje.
De daaropvolgende keer had hij een gesigneerde kopie van zijn ‘Wan Pipel’ bij zich. Ik voelde mij zo vereerd! Totdat ik hoorde dat bijna alle collega’s er eentje hadden gekregen! Dacht ik ff bijzonder te zijn, haha. Later begreep ik dat hij de film zo veel als mogelijk deelde omdat hij wilde dat iedereen hem moest zien. Vooral nog omdat deze film nog steeds bijzonder bij de tijd is. Zelfs anno 2024 spelen de zaken die aan het licht werden gebracht in deze film uit, inmiddels, de vorige eeuw.
Ik weet nog dat ik op een dag mijn stoute schoenen aantrok en Pim om advies vroeg. Naast grafie wilde ik dolgraag ook iets meer met de camera gaan doen. Mini-documentaires van zestig seconden. Of misschien wel wat langer. Ik vroeg hem zijn emailadres en stuurde hem een bericht waarin ik vroeg om advies. Een goudeerlijk antwoord kreeg ik terug.
“Gezien jouw achtergrond en gebrek aan ervaring zie ik niet hoe dit jou zou lukken. Sorry.” Meer motivatie had ik niet nodig. Manifesteren kan iedereen dus ik ook. Toen ik uiteindelijk de kans kreeg de web serie ‘Busi Taki te maken, heb ik daar volledig mijn tanden in gezet. Die serie werd enkele jaren op TV uitgezonden en gebruikt als illustratief materiaal op de universiteit. Toch wel mooi dacht ik zo. Of Pim ooit een aflevering heeft gezien, weet ik niet. Gaat het ook niet om.
Hij was eerlijk en liet mij verder in mijn waarde. Zijn harde waarheid was de motor om mijn doelen te bereiken. Nadien kreeg ik een paar jaar lang mailtjes van hem. Regelmatig stuurde hij mails met interessante nieuwtjes naar een groep mensen. Zijn mail begon altijd met ‘Aloha bestelieve matties”.
Altijd kreeg ik er een warm gevoel bij. Ik, de kleine jongen, die op de mailinglist van de grote Pim de La Parra stond! Dat was een eer omdat zijn film ‘Wan Pipel’ impact op mij heeft gemaakt. Ik droom van een Suriname dat wan pipel is. Eén volk dankzij de diversiteit met als verbindende factor de natuur. Dat is wat we moeten zijn.
Rest nu nog mijn mattie Droogkloot zijn opmerking. “Oh, die grap die hij altijd maakte, gaat dan niet meer op, hè.” Ik begreep het niet direct. Hij legde uit dat altijd wanneer hij Pim vroeg hoe het ging, zijn antwoord luidde: “Ja, ik leef nog!”.
Mijn ervaring met Pim wilde ik graag delen. Dat hij echt van hoog aanzien was, kon je merken aan de Nederlandse pers die hem omschreef als de ‘Nederlands-Surinaamse filmregisseur’. Als zijn nalatenschap bagger was geweest, hadden ze hem omschreven als ‘Surinaams’. Want zo zijn ze. Niks ervan. Pim is van ons en hij heeft zijn ‘Wan Pipel’ voor ons achtergelaten. Gran Tangi!