Van geneeskunde naar politiek: De waarde van de eed van hippocrates onder vuur

door

INGEZONDEN

In Suriname, waar de zorgen over de gezondheidszorg toenemen, zien we een onrustbarende tendens: steeds meer artsen kiezen ervoor om de stethoscoop in te ruilen voor een politieke functie. Wat drijft deze zorgprofessionals om de directe zorg voor patiënten achter te laten en zich te richten op het politieke speelveld? Dit artikel verkent de gevolgen van deze verschuiving en roept op tot een reflectie over de verantwoordelijkheden van artsen in een tijd waarin de volksgezondheid onder druk staat.

In ontwikkelde landen is het ondenkbaar dat medisch specialisten- een schaarse en hard nodige groep- massaal hun stethoscoop aan de wilgen hangen voor een politieke functie. In Nederland, Duitsland of Canada blijven de meeste artsen aan het bed staan, omdat zij weten dat hun vaardigheden daar het hardst nodig zijn. Natuurlijk zijn er uitzonderingen (denk aan een hoogopgeleide viroloog die minister wordt tijdens een pandemie, maar dit gebeurt vanuit een duidelijke maatschappelijke noodzaak, niet als carrière plan).

“Mag een arts zomaar de politiek in, terwijl de gezondheidszorg op instorten staat?”

In Suriname is het probleem tweeledig

1.Het land steekt geld in kostbare opleidingen, die vaak door de overheid worden gesubsidieerd, terwijl deze professionals – in plaats van hun maatschappelijke verplichtingen na te komen – zich naar de politiek richten, waar macht en financiële voordelen hen aantrekken.

2. De gezondheidszorg ligt op haar gat, maar in plaats van hun kennis in te zetten om het systeem te verbeteren, versterken deze artsen-politici hetzelfde corrupte systeem dat de zorg kapotmaakt.

Het is een vorm van intellectuele en morele plichtsverzaking wanneer artsen hun roeping verlaten voor de politiek, zeker in een land als Suriname waar mensen lijden door gebrek aan zorg. Wie geneeskunde studeert met steun van de samenleving, hoort zich in te zetten voor zieken, niet voor partijbelangen.

Als Suriname ooit een functionerende gezondheidszorg wil, moeten medici aan het bed blijven- en moeten politici eindelijk eens echte oplossingen bieden, in plaats van zelf onderdeel te zijn van het probleem. Terwijl het land wanhopig behoefte heeft aan hun expertise in de ziekenhuizen, kiezen deze mensen voor macht, invloed en (vaak) een beter salaris. Is dit moreel verantwoord? Of gaat dit tegen de belangen van de samenleving die in hen heeft geïnvesteerd?

De morele paradox: Hippocrates’ eed versus politieke honger

Artsen zweren bij hun diploma-uitreiking de Eed van Hippocrates- een plechtige belofte om hun kennis in dienst te stellen van de gezondheid van patiënten. De ironie is wrang: dezelfde handen die ooit de eed aflegden om ‘zieken geen schade te berokkenen’, ondertekenen nu moties van wantrouwen en begrotingsvoorstellen die de zorg verder uitkleden. Wat rest er van die plechtige belofte wanneer:

Een chirurg zijn scalpel inruilt voor een ministerspost terwijl kankerpatiënten maanden op een operatie wachten?

Een internist kiest voor politieke spelletjes terwijl diabetespatiënten hun insuline moeten rantsoeneren?

Een Gynaecoloog de verloskamer verlaat voor een partijfunctie terwijl moedersterftecijfers stijgen.

In functionerende landen blijven artsen waar ze het hardst nodig zijn. Toen Nederland tijdens de COVID haar IC-capaciteit moest verdubbelen, keerden zelfs gepensioneerde verpleegkundigen terug. In Suriname? Daar rennen (sommige van onze) – medici weg van het front.

Het land betaalt de opleiding- de politiek plukt de vruchten

Medische studies zijn duur. In veel gevallen draagt de staat (lees: de belastingbetaler) een aanzienlijk deel van de kosten. Het is dan ook een maatschappelijke investering: Suriname leidt artsen op omdat het land ze nodig heeft. Maar wat is het rendement?

Specialisten die na jaren opleiding geen dag in een ziekenhuis werken, maar meteen de politiek ingaan. Artsen die na een paar jaar praktijkervaring vertrekken naar een comfortabele politieke loopbaan. In andere landen zou dit schandaal zijn. In Suriname is het genormaliseerd.

“Suriname heeft artsen/specialisten nodig in ziekenhuizen, niet in fractiekamers”

De grote plundering: hoe de politiek de zorg leegrooft

Laten we duidelijk zijn: dit is geen migratie, maar een georganiseerde leegloop.

Financiële misallocatie: Het opleiden van een specialist kost de samenleving tonnen, terwijl de politiek deze investering zonder rendement opstrijkt.

Kennisroof: Jarenlange ervaring verdwijnt uit ziekenhuizen naar vergaderzalen waar het enige wat gediagnosticeerd wordt, politieke tegenstanders zijn.

Moreel failliet: Hoe durven deze artsen-politici later nog te spreken over ‘zorgverbetering’ terwijl ze zelf deserteerden?

De gevolgen zijn duidelijk:

Kennisvlucht: Ervaren artsen verlaten de sector, waardoor de kwaliteit van zorg daalt.

Demotivatie: Jonge artsen zien dat de politiek meer oplevert dan hard werken in een verwaarloosd ziekenhuis.

Cynisme bij burgers: Hoe moet je nog vertrouwen hebben in een systeem waar de mensen die het moeten repareren, zelf ook onderdeel zijn van het probleem?

Vergelijk het met brandweermannen die tijdens een stadsbrand collectief besluiten brandkastjes te gaan verkopen in plaats van blussen. Waarom gebeurt dit? Omdat Suriname’s politiek een parallelle economie is …