Valt niet mee

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard
Vorig jaar was er commotie over cyanide in het stuwmeer. De eerste berichten hierover bevestigden de aanwezigheid van deze gevaarlijke stof. Wat schetst mijn verbazing toen er een paar dagen later een minister in de pers verscheen om het cyanide verhaal te ontkennen. Maar ook toen waren er weer wandelgangen waarin er verhalen rondgingen. Als we die verhalen in de wandelgangen mogen geloven, zat er wel degelijk cyanide in het stuwmeer.

Jammer genoeg werd er weer vrij achteloos mee omgegaan. Het zou namelijk wel meevallen met die waarden van de in het meer aanwezige cyanide. We hebben destijds dus weer iets ernstigs een beetje gedowngraded om de goede gevestigde orde te bewaren.

“We zullen zulke dingen misschien serieus aanpakken wanneer hele dorpen zijn gestorven aan vergiftiging door inname van vervuild water”

En nu hebben we weer cyanide in het meer. Een hele vrachtwagen. Of waren het een paar zakken? In ieder geval is er een gebied afgebakend en werd mensen geadviseerd geen activiteiten te ondernemen in het stuwmeer.
Om te vertalen voor de mensen in de stad: het water waar je mee doucht, dat je drinkt en mee kookt, is vervuild en giftig. Berichtgeving hierover gaat via social media waar je een internetverbinding voor nodig hebt.
Het aantal internetabonnementen rond het stuwmeer is bijzonder hoog. Daar wonen ook allemaal hoger opgeleide mensen die op LinkedIn in te vinden zijn. Het heeft dus absoluut veel zin om dan via dat platform te vermelden wat men wel of niet moet doen met het water in het stuwmeer. Waarin zakken met cyanide drijven.
Dat is het toppunt van effectieve communicatie van overheidsinstanties richting lokale gemeenschappen. Het lijkt net alsof alles wat met het stuwmeer te maken heeft, een soort hebi heeft. Al bij de constructie ervan in de vorige eeuw werden lokale gemeenschappen gedupeerd.
Achteraf blijkt dat het helemaal niet nodig was om zo een groots bouwwerk neer te zetten ten behoeve van energievoorziening. Het had anders gekund, maar dat ziet men nu pas, nu men niet meer kijkt door een met bauxiet gekleurde bril. Nou ja, nee, dat zien wij in Suriname nog niet.
Wij in Suriname zien nu alleen dollartekens. We zien tien miljard dollartekens waar we naar kunnen kijken totdat ze in de zakken van de happy few verdwijnen. Die misselijkmakende happy few die zoveel verpest voor toekomstige generaties. Die alleen zichzelf en hun vies verwende kroost bedruipt.
Het zal me niet verbazen als we ook weer in het geval van stuwmeer cyanide part 2 ervoor zullen zorgen dat het met een sisser afloopt. Ook nu weer moet de gevestigde orde gevestigd blijven. Ten koste van gemeenschappen die kennis herbergen over het gebied.
We zullen zulke dingen misschien serieus aanpakken wanneer hele dorpen zijn gestorven aan vergiftiging door inname van vervuild water. Wanneer kennis over natuur en cultuur verloren is gegaan. Of, nou ja, we nemen die kwikdampen en alle bijwerkingen ook voor lief zodat we onze geldlust kunnen stillen.
We zijn die instorting van die mijn ook alweer vergeten. Pff, ik weet niet hoor. Het valt allemaal net mee met onze consumptieverslaving die we vermommen als ontwikkeling en waarvoor we zelfs over lijken gaan.
christiowijnhard@gmail.com