Vallen en opstaan

door

KEVINS KIJK / Kevin Headley

Filosofisch wordt weleens gezegd dat het leven bestaat uit vallen en opstaan. Ik heb dat letterlijk geleerd in mijn tienerjaren, op de judomat bij Sankaku Sport, voorheen Hajime Tigers. Het was een spannende tijd waarin ik de overgang maakte van kind naar jongeman. Onder begeleiding van onze sensei Deryl van Coblijn leerden we niet alleen judotechnieken, maar kregen we ook levenslessen mee.ADVERTISEMENT

Ik kwam in contact met judo tijdens een judocompetitie die werd gehouden in de zaal van de Bedrijvenvereniging Sport en Spel. Ik vond het prachtig om te zien hoe je een manier moest vinden om iemand zo hard mogelijk neer te halen (gooien). Ik wilde meteen op judo en smeekte mijn moeder om me op les te zetten. Samen met mijn beste vriend van toen begon ik aan mijn judoavontuur.ADVERTISEMENT

“Eén belangrijk inzicht dat hij mij leerde, was om altijd te leren van je fouten”

We – mijn beste vriend en ik – besloten na een paar maanden trainen meteen mee te doen aan wedstrijden van de club. We kenden nog maar een paar worpen, maar waren ervan overtuigd dat we het ver zouden schoppen. Helaas, ik werd al in de eerste ronde letterlijk tegen de mat gesmeten. Ik heb toen hard gehuild bij mijn grootmoeder en zei dat ik niet meer naar judoles wilde. Ze troostte me en zei later: “Lieve schat, je moet gewoon blijven vechten, dus je gaat gewoon door met les”. En ik ben blij dat ik dat heb gedaan.

Ik heb veel succes geboekt, veel wedstrijden gewonnen. Ik ben tot de bruine band gekomen en mocht op een gegeven moment ook lesgeven. Maar het mooiste element van die hele periode was mijn sensei, die niet alleen mijn coach werd, maar ook een vriend. Op een gegeven moment sprak hij niet alleen met ons over judo, maar ook over andere aspecten van het leven, zoals een goede planning maken, hard werken en doorzetten. Hij heeft ons veel geleerd. Eén belangrijk inzicht dat hij mij leerde, was om altijd te leren van je fouten: wanneer je een wedstrijd verloor, moest je nadenken over hoe je het de volgende keer beter kon aanpakken.

Maar ik denk dat het belangrijkste voor mij is dat er iemand was – een voorbeeldfiguur – die de tijd nam om mij, om ons, zijn leerlingen, te vormen. Daar pluk ik nog steeds de vruchten van. En waar ik kan, geef ik deze lessen door aan anderen. Toen mijn sensei besloot om naar het buitenland te vertrekken, was dat voor mij moeilijk te bevatten. Maar hij had me genoeg bagage meegegeven om in het leven verder te kunnen navigeren. En op momenten dat ik even vastzit in het leven, grijp ik terug op die baggage en haal ik daar weer advies uit over hoe ik het leven kan aanpakken.

Ik heb tijdens wedstrijden tegenover tegenstanders gestaan die soms groter en sterker waren. Bij open klasse-wedstrijden vocht je tegen tegenstanders uit andere gewichtsklassen. Ik verloor en ging hard onderuit, maar ik stond weer op en was klaar voor het volgende gevecht. En toch ging je er weer vol voor, ook al wist je dat de kans groot was dat je zou verliezen. Opgeven was geen optie. Opgeven ís geen optie. Hajime! (Japans voor: begin, start van een wedstrijd).

headleydwt@gmail.com