UNESCO SPREEKT HARDE TAAL

door

UNESCO heeft op 23 juli de alarmbel geluid over de historische binnenstad van Paramaribo. Als Suriname zo doorgaat, verliest het niet alleen zijn werelderfgoedstatus, maar vooral zijn culturele waardigheid. Wat in 2002 met trots werd uitgeroepen tot werelderfgoed, dreigt in 2026 op de   List of World Heritage in Danger te belanden. En waarom? Omdat we onze eigen regels aan onze laars lappen, terwijl bulldozers ons verleden platwalsen. UNESCO laat er geen twijfel over bestaan: de nieuwbouw van De Nationale Assemblee achter de Henck Arronstraat 2-4 en 6, en de Yogh-parkeergarage aan de rand van het erfgoedgebied, vormen volgens UNESCO een directe bedreiging voor de uitzonderlijke universele waarde van de binnenstad. Wat hier speelt, is geen onschuldige stedenbouwkundige vergissing. Het is een bewust politiek en commercieel negeren van afspraken, waarschuwingen en internationale verplichtingen. En het is niet de eerste keer dat we worden aangesproken. Al eerder adviseerden internationale erfgoedexperts om het ontwerp van De Nationale Assemblee aan te passen alsook van de parkeergarage, want die bestond volgens hen, uit te veel parkeerlagen waardoor het gebouw veel te hoog zou worden en boven de historische gebouwen uit zou torenen. Toch ging men stug door, met als resultaat openlijke afkeuring van de internationale gemeenschap. Wanneer internationale organisaties ons erfgoed meer lijken te waarderen dan onze eigen beleidsmakers, is dat een teken aan de wand.
RISICOBEHEER BRANDGEVAAR
Tegelijkertijd is het tragisch dat vijf monumentale panden onlangs door brand verloren gingen, terwijl structureel risicobeheer uitblijft. Dat deze gebeurtenissen nauwelijks publieke verontwaardiging oproepen, zegt veel over onze collectieve desinteresse in behoud. We zijn als samenleving doof geworden voor cultureel verlies.
Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes: het PURP II-programma, de restauratie van enkele gebouwen, een nieuw beheersplan voor de Palmentuin. Maar dat is bij lange na niet genoeg om het structurele falen op te heffen. Vooral niet zolang de Surinaamse overheid weigert om fundamentele keuzes te maken in het belang van behoud. Wat op het spel staat, is meer dan een UNESCO-label. Het gaat om het respect voor onze geschiedenis, om onze identiteit, om de vraag of we in staat zijn om cultureel erfgoed door te geven aan toekomstige generaties. Als we die verantwoordelijkheid blijven ontwijken, verliezen we straks niet alleen onze werelderfgoedstatus, maar ook ons recht om trots te zijn op de stad die onze voorouders hebben opgebouwd.
The post UNESCO SPREEKT HARDE TAAL ..