Twee jaar geleden werd Suriname opgeschrikt door een van de heftigste protesten in zijn recente geschiedenis. Op 17 februari 2023 bereikte de onvrede van de bevolking een gewelddadig hoogtepunt in de binnenstad van Paramaribo. Wat begon als een vreedzame demonstratie tegen het beleid van de regering-Santokhi, eindigde in chaos, vernieling en aanhoudingen. De beelden van plunderende menigten, brandende voertuigen en een bestormd parlementsgebouw staan in het collectieve geheugen gegrift.
Hoe kon het zover komen? De kern van het probleem lag in de toenemende economische druk op de samenleving. De prijzen van basisproducten stegen, subsidies werden afgebouwd en de nationale munt verloor haar waarde. Voor veel Surinamers werd het dagelijks leven onbetaalbaar. De roep om verandering werd steeds luider, maar het beleid bleef ongewijzigd. De frustratie, die al maanden aan het borrelen was, vond op die bewuste dag een uitweg in de straten van Paramaribo.
Maar waar de woede begrijpelijk was, bleek de uitkomst een bittere realiteit. Winkels werden geplunderd, het parlement werd bestormd en het land werd geconfronteerd met de gevolgen van onbeheerste volkswoede. De regering reageerde met harde hand: arrestaties, strengere veiligheidsmaatregelen en beloftes om de schuldigen te bestraffen. Toch bleef de vraag: wie waren de werkelijke schuldigen? Waren het de individuen die stenen gooiden en winkels plunderden, of was het een systeem dat burgers tot het uiterste had gedreven?
Twee jaar later zitten we nog steeds met de nasleep. De economie blijft wankelen, het vertrouwen in de regering is laag en de sociale spanningen zijn nog altijd voelbaar. Wat hebben we geleerd van 17 februari 2023? Dat onderdrukte woede zich altijd een uitweg zoekt? Dat leiderschap niet alleen draait om cijfers en begrotingen, maar vooral om het begrijpen van de noden van het volk?
Suriname heeft een geschiedenis van protesten, van volksopstanden tegen onrecht en economische malaise. Maar de vraag blijft of de lessen uit het verleden ook worden toegepast in het heden. Want als de politiek en het volk elkaar blijven negeren, is de kans groot dat de geschiedenis zich herhaalt.
De schaduwen van 17 februari zijn nog niet vervaagd. Laten we hopen dat ze dienen als een herinnering en niet als een voorbode.
Jerrel Harderwijk
- Multidisciplinaire werkgroepen presenteren aanbevelingen in…..
- Somohardjo: “Volk apprecieert asfalteren wegen vlak voor ve…..
- Vier jaar Yankee-circus..
- President wil 100.000 boekjes over verworvenheden regering..
- Surinaamse oogzorg verstekt met I-Care polikliniek..
- NAVO-baas Rutte steunt visie van Trump over strategisch bel…..
- Ruim 600 bewoners van Boven-Suriname hebben nu continu toeg…..
- Welk ‘verhaal’ klopt..
- NPS mag meedoen aan de verkiezingen..
- Mannen: “We beschouwen elk team als een serieuze tegenstand…..
- Regering introduceert millets in Suriname..
- China heft tarieven op Amerikaanse goederen na Trumps zet..
- Assembleelid Wang: “Invoeren kassysteem niet op het juiste …..
- Vertellers delen eigen liefdeservaringen tijdens Lobi Tori …..
- Stichting Lobi: Extra aandacht voor kankerpreventie..
- Startsein bouw nieuwe Hoofdbureau van Politie..
- Vandaag Wereld Kankerdag: doodsoorzaak nummer 2 in Suriname..
- EZ lanceert eerste financieringsovereenkomst vanuit KMO-fon…..
- “Amazonegebied verdient daden, geen loze beloften”..
- Paho: Regio moet toegankelijkheid tot essentiële kankermedi…..
- Praktijkcentrum Apoera opent in april na lange vertraging..