Twee jaar geleden werd Suriname opgeschrikt door een van de heftigste protesten in zijn recente geschiedenis. Op 17 februari 2023 bereikte de onvrede van de bevolking een gewelddadig hoogtepunt in de binnenstad van Paramaribo. Wat begon als een vreedzame demonstratie tegen het beleid van de regering-Santokhi, eindigde in chaos, vernieling en aanhoudingen. De beelden van plunderende menigten, brandende voertuigen en een bestormd parlementsgebouw staan in het collectieve geheugen gegrift.
Hoe kon het zover komen? De kern van het probleem lag in de toenemende economische druk op de samenleving. De prijzen van basisproducten stegen, subsidies werden afgebouwd en de nationale munt verloor haar waarde. Voor veel Surinamers werd het dagelijks leven onbetaalbaar. De roep om verandering werd steeds luider, maar het beleid bleef ongewijzigd. De frustratie, die al maanden aan het borrelen was, vond op die bewuste dag een uitweg in de straten van Paramaribo.
Maar waar de woede begrijpelijk was, bleek de uitkomst een bittere realiteit. Winkels werden geplunderd, het parlement werd bestormd en het land werd geconfronteerd met de gevolgen van onbeheerste volkswoede. De regering reageerde met harde hand: arrestaties, strengere veiligheidsmaatregelen en beloftes om de schuldigen te bestraffen. Toch bleef de vraag: wie waren de werkelijke schuldigen? Waren het de individuen die stenen gooiden en winkels plunderden, of was het een systeem dat burgers tot het uiterste had gedreven?
Twee jaar later zitten we nog steeds met de nasleep. De economie blijft wankelen, het vertrouwen in de regering is laag en de sociale spanningen zijn nog altijd voelbaar. Wat hebben we geleerd van 17 februari 2023? Dat onderdrukte woede zich altijd een uitweg zoekt? Dat leiderschap niet alleen draait om cijfers en begrotingen, maar vooral om het begrijpen van de noden van het volk?
Suriname heeft een geschiedenis van protesten, van volksopstanden tegen onrecht en economische malaise. Maar de vraag blijft of de lessen uit het verleden ook worden toegepast in het heden. Want als de politiek en het volk elkaar blijven negeren, is de kans groot dat de geschiedenis zich herhaalt.
De schaduwen van 17 februari zijn nog niet vervaagd. Laten we hopen dat ze dienen als een herinnering en niet als een voorbode.
Jerrel Harderwijk
- Betaling driemaandelijkse verblijfsvergunning en rechten va…..
- Regering bezuinigt op budget JusPol..
- President geeft opdracht salarissen medewerkers Huize Ashia…..
- Suriname ontvangt prestigieuze LatinFinance-erkenning voor …..
- SVJ bezorgd over aanvallen journalisten en mediabedrijven..
- ABOP houdt op 15 februari grootse massameeting in verband 3…..
- ‘We willen iedereen in Suriname tellen’..
- SVJ bezorgd over partijpolitieke aanvallen op media en jour…..
- Militairen en politieagenten krijgen Franse taalcursus voor…..
- Werkgevers verplicht tot 16 weken zwangerschaps- en bevalli…..
- Verdachte met 2 ton SRD en drugs ingerekend..
- Marinus Bee: “We hebben heel hard gewerkt; 103 wetten…..
- Verbinding..
- SEOB: Suriname boekt vooruitgang, maar vervolgprogramma IMF…..
- Finaal concept Wet Collectieve Rechten komende week naar DN…..
- Reactie op redactioneel artikel dWT ‘Hypocrisie NDP’..
- Bromfietser overlijdt acht dagen na aanrijding met truck..
- STVS personeel heft prikactie op na gesprek met Moensi..
- Wrange vruchten populisme..
- SRD 700.000 en sieraden buitgemaakt bij gewelddadige berovi…..
- Prikactie bij STVS: personeel eist oplossing voor overuren..