Treurig

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Eén van de zelfbenoemde verworvenheden van onze overheid is dat de inflatie is gedaald. Niets is minder waar, dacht ik. Toch twijfelde ik. Daarom ben ik maar even gaan opzoeken wat inflatie nou precies is. Volgens het internet kan inflatie worden omschreven als geldontwaarding of koopkrachtdaling. Dus dat we voor een bepaald bedrag, bijvoorbeeld honderd SRD, minder kunnen kopen dan voorheen.

Dat klopt ook wel. Als de inflatie was gedaald dan zou dat dus betekenen dat we nu weer iets meer zouden moeten kunnen consumeren dan voorheen. Want de prijzen zijn gedaald. Ten opzichte van de laatste prijs stijging dan. Blij toog ik dus naar de winkel. Aldaar schrok ik me rot. Van de prijzen. Niets was gedaald. Sterker nog, prijzen waren gestegen. Alweer.

“De nieuwe partijen met goede visies en programma’s heb ben het niet gered. Niet echt. Men is bezweken voor de vuilsmijterij, spot en subjectieve narratieven”

Waar kwam dan dat verhaal vandaan? Bijna leek het erop dat er een verhaal werd verzonnen. Niet alleen voor de schone schijn. Ook voor de verkiezing. Als propaganda. Het is dus werkelijk zo dat voor sommige mensen het doel de middelen heiligt. Hemel en aarde mogen bewogen worden omwille van macht. Er mogen worstjes worden voorgehouden. Als uiteindelijk maar zoveel mogelijk mensen daarin trappen.

Dit is ook hoe ik de verkiezingen heb ervaren. Als een boel Anansitori. Het viel mij op hoe de laagopgeleide elite geen blad voor de mond nam. Koste wat kost werd er van alles verdedigd. Dezelfde zaken die voorheen werden veroordeeld, bleken wel te kunnen nu het in hun voordeel was.

Terwijl ik door de supermarkt liep en prijzen vergeleek, realiseerde ik me dat het echt verschrikkelijk zwaar moet zijn voor een te groot deel van de bevolking. Ooit ben ik naar dit land teruggekeerd vanwege de hoge mate van welzijn. Helaas, die is er niet meer. Keihard te merken in de supermarkten.

Daarnaast is de stad vies. Vele wegen zijn om niet over te spreken. Het veiligheidsgevoel in huis, en in het verkeer, is dalende. Maar dan echt. Niet zoals die inflatie. Wat ook echt dalende is, is ons bosbedekkingspercentage. Grootste verliezer is dus de natuur.

Geen van de grote winnaars van de verkiezingen heeft een gedegen natuurbeleid. Of een goede visie erop. Allemaal teren ze op de oude denkwijzen van het kolonialisme en kapitalisme.

De nieuwe partijen met goede visies en programma’s heb ben het niet gered. Niet echt. Men is bezweken voor de vuilsmijterij, spot en subjectieve narratieven. Dat wil zeggen dat we wat betreft onze natuur verder gaan met business as usual.

Het ministerie van Ruimtelijke Ordening en Milieu heeft een Groene Ontwikkelingsstrategie gepresenteerd. Daarin is een business as usual-projectie opgenomen. Wanneer we zo doorgaan dan zullen we komen op een bospercentage van ongeveer 63. Dat zal ook aardig wat consequenties met zich meebrengen.

Gelukkig is er meer dan dat onderzocht en opgenomen in die strategie. Er is ook een projectie met behoud van ons bosbedekkingspercentage van ongeveer drieënnegentig. Dat bewijst dat we ons land kunnen ontwikkelen in harmonie met de natuur. We moeten alleen inventiever zijn. Verder denken dan onze portemonnee diep is. Beseffen dat we er maar tijdelijk zijn en de natuur in bruikleen hebben. Zodat we langdurig en over vele generaties kunnen genieten van de natuur die zo bepalend is voor ons welzijn. Niet alleen voor de welvaart.

Op dit moment ben ik nog best treurig. Het ziet er naar uit dat de liefde voor de natuur ondergeschikt is aan onze behoefte de zakken te vullen. Niet gewoon vullen, maar zodanig dat ze uitpuilen. Om bij de volgende verkiezingen weer te kunnen smijten met geld. Terwijl de fundamenten van onze samenleving verder instorten. Op naar het volgende inflatiesprookje!

christiowijnhard@gmail.com