Tralalaa-economics van Chan en Bouta. Bent u de afgelopen 5 jaar vooruitgegaan? Nee, nee, nee!

door

Het is zelfs zo erg dat u niet eens meer weet wat vooruitgang betekent! Gaat u na 25 mei 2025 vooruit? Nee, nee, nee! Welke kleur T-shirt of onderbroek u ook draagt, u zult na 25 mei 2025 het nog steeds moeilijk hebben, omdat u in de greep van het importkartel en stelende politici zit!
Met een gigantische prijsstijging van 534 procent is het absoluut niet te verdedigen. De regering-Bouterse en de regering-Santokhi hebben beiden hun tralalaa-economics toegepast en de rekening neergelegd bij het volk. En het is goed dat die rekening bij het volk wordt neergelegd, want het volk is muisstil als het gaat om de vermogensregistratie. Men wil het niet begrijpen. Pers, volk, iedereen: men weigert iets nieuws te eisen. Men weigert om iets te doen aan openlijke diefstal van land en volk door een klein groepje incompetente politici.
Annand Jagesar, de CEO van Staatsolie, heeft in een recent interview met Sun Web TV een helder en onverbiddelijk antwoord gegeven op de vraag of Suriname de afgelopen vijf jaar vooruit is gegaan. En ook Malty Dwarkasing, van Bureau voor de Staatsschuld, heeft recent toegelicht hoe de schuldensituatie er precies uitziet (interview bij ABC Radio). Ik raad u aan beide inzichten van deze twee personen tot u te nemen.
Sterker nog, Suriname gaat achteruit, en de situatie is voor veel burgers, vooral senioren en jongeren, ronduit schrijnend. Jagesar schetst een beeld van een land in crisis, waar hyperinflatie pensioenen heeft uitgehold tot een schamele US$ 50 en waar jongeren weinig toekomstperspectief hebben. Zijn oproep aan de regering om in te grijpen is dringend, maar de vraag is of de politieke wil er is om daadwerkelijk iets te veranderen.
Jagesar, die benadrukt geen politicus te zijn, pleit voor een voorschot op de toekomstige olie-inkomsten om de economie te stabiliseren en sectoren als veiligheid, onderwijs en gezondheidszorg te verbeteren. Hij waarschuwt echter terecht dat het geld niet in de zakken van politici mag verdwijnen. Dit is een cruciale waarschuwing, want de geschiedenis leert dat Surinames rijkdommen vaak ten goede komen aan een kleine elite, terwijl het volk in armoede blijft steken. Jagesars pleidooi voor transparantie en betere beloning van ambtenaren om corruptie tegen te gaan, is prijzenswaardig, maar het roept ook de vraag op: wie gaat dit waarmaken in een politiek landschap dat al decennia wordt gedomineerd door partijen die vooral zichzelf verrijken?
De vakbonden en predikanten van een vals economisch evangelieTerwijl Jagesar een realistisch en somber beeld schetst van Surinames economische situatie, houden vakbonden en andere zogenaamde volksvertegenwoordigers, zoals predikanten en politici, het volk nog steeds voor de gek. Met mooie praatjes en valse beloften over betere tijden die komen zodra hun partij aan de macht is, misleiden ze de bevolking vlak voor de verkiezingen van mei 2025. Deze koekenbakkers van een vals economisch evangelie weten dondersgoed dat de situatie niet zal verbeteren, ongeacht welke partij er wint.
De realiteit is dat Suriname zich in een fase van economische stagflatie bevindt: stagnatie en hyperinflatie gaan hand in hand. De prijzen stijgen maandelijks met minstens 10 procent en de koopkracht van de gemiddelde Surinamer is tot een dieptepunt gedaald. Armoede is toegenomen en er is geen zicht op verbetering. Zolang Suriname in de greep blijft van importinflatie en niet werkt aan zelfredzaamheid, zal er niets veranderen. De politieke elite, ongeacht hun partijkleur, heeft keer op keer bewezen niet in staat te zijn het land uit het moeras te trekken. In plaats daarvan richten ze zich op het versterken van hun eigen positie, zodat ze na 2035 goed kunnen profiteren van de olie- en gasinkomsten.
Waarom er pas na 2035 iets kan veranderenDe harde waarheid is dat Surinames economische problemen structureel zijn en niet op korte termijn opgelost kunnen worden. Zelfs als er na de verkiezingen van mei 2025 een nieuwe regering aantreedt, zal deze waarschijnlijk niet in staat zijn fundamentele veranderingen door te voeren. De economische stagflatie (stagnatie van de groei van de economie en tegelijk hyperinflatie), de afhankelijkheid van import en het gebrek aan investeringen in lokale productie en zelfredzaamheid zijn problemen die diep geworteld zijn en tijd nodig hebben om aan te pakken.
Pas na 2035, wanneer de olie- en gasinkomsten een significante impuls kunnen geven aan de economie, zou er mogelijk verbetering kunnen komen. Maar zelfs dan is het de vraag of deze inkomsten ten goede zullen komen aan het volk of dat ze, zoals zo vaak in het verleden, zullen verdwijnen in de zakken van politici en hun vrienden. De geschiedenis van Suriname is er een van gemiste kansen en verkwanselde rijkdommen, en er is weinig reden om aan te nemen dat dit patroon zal veranderen zonder een fundamentele hervorming van het politieke systeem.
ConclusieHet volk wordt al decennia voor de gek gehouden, met als hoogtepunten …