Tot in onze yeye

door

MONSIEUR JEANETTE / Christio Wijnhard

Verdwaasd staarde ik voor me uit. Tranen rollend over mijn wangen. Zo zat ik. Al twee uur lang. Net na middernacht was ik thuisgekomen. Weggestuurd uit het ziekenhuis. Volgens de geldende statistieken zouden wij pas bevallen in de middaguren. Maar wij wisten dat het eerder zou komen.

Hoe ga je tegen het woord van de wetenschap in? Met niets anders dan je spirituele vaardigheden en kennis. Toch was het die spiritualiteit die mij door de moeilijkste week van mijn leven had gesleept. Nog steeds. Onze bloem was al verwelkt alvorens hij kon bloeien in de zon. Dat is hard.

“Onze bloem was al verwelkt alvorens hij kon bloeien in de zon. Dat is hard”

Die traumatische ervaring viel niet alleen ons ten deel. Het schijnt dat zeker een derde van de zwangerschappen anders dan gewenst afloopt. Zittend achter mijn bureau dacht ik terug aan de periode van onze zwangerschap. Ja, onze. Want we waren samen zwanger. Het was een droom die uitkwam. Waarvan ik elke stap wilde meemaken.

Maar ons zorgsysteem leek niet echt gericht op betrokken vaders. Juist in ons land zouden wij betrokken vaderschap moeten stimuleren. In de praktijk hang je er maar een beetje bij. Soms leek het alsof ik werd gezien als bemoeial. Ik heb het allemaal geobserveerd. Inspiratie voor ‘Monsieur Jeanette’, dacht ik. Zaken belichten vanuit eigen perspectief. Vanuit het perspectief van de man in de wereld van de vrouw.

In het mortuarium keek men eerst alleen naar mijn babymomma. Als babydaddy voelde ik mij het derde wiel. Ze wees de medewerkers erop dat het ook mijn kind was. Pas toen werd het woord ook tot mij gericht.

Zou ik haar niet beter kunnen ondersteunen als ik alles wist? Het was net alsof de pijn van de vader niet bestond. Terwijl er genoeg mannen zijn geweest die hun verhaal met mij deelden. Pijnlijk. Verslagen.

Het was iets dat ik zelf ook niet eerder had gezien. Mannen van verschillende leeftijden. Van bijna tachtig tot mijn leeftijdsgenoten. Mannen worden geacht sterk te zijn. Maar in hun ogen zag ik het verdriet dat opwelde in tranen die snel werden weggedrukt. In hun onmacht hun woorden te kiezen, voelde ik hun pijn.

De dagen na de bevalling waren chaotisch. Maar de chaos had ook een zoete kant. Vele goedbedoelde adviezen. Veel liefde. Veel kracht wensten mensen ons toe. De chaos was ook bitter. Een klein deel sprak zijn afkeuring uit. Over het feit dat we ons geluk openlijk hadden gedeeld. In mijn columns. Op onze socials. Ze zeiden het niet. Maar tussen de regels door las ik hun keiharde waarheid. Het was mijn schuld. Ik had die takru mofo de kans gegeven.

Het was mijn schuld dat mijn kind het niet gered had. Omdat we ons niet hadden geconformeerd aan die Surinaamse standaard. Van zwijgen over je geluk. Zwijgen over je successen. Wat voor een samenleving zijn we? Mogen we zelfs het geluk van geboorte niet delen? Om gekke mensen die jouw kind dan het slechte toewensen? Uit afgunst? Wat voor rommel is dat?!

Waarom houden we dat in stand? Waarom versterken we het? Het zijn vragen waarop ik het antwoord niet wil. Want dan geef ik dat takru mofo ding ook kracht. Mijn energie is beter besteed aan verwerking. Het verzorgen van mijn sterke babymomma. Het verzorgen van mijzelf. En ja, toch het verzorgen van mijn kind.

De droom is bitterzoet. Het komt uit. Je bent papa. En dat is het. Punt. Niets meer. Het zijn de harde lessen die ons sterker maken. Laat ik daar maar de kracht uit putten. Het is dus 1-0 voor de takru mofo. Met waardigheid zal ik dit verlies dragen. De focus terugbrengend naar het positieve. Na vallen, komt opstaan. 1-0 Zal nooit de eindstand zijn.

Deze keerzijde van het Surinaamse heeft mij doen schrikken. Schudden op mijn grondvesten. Als zelfs ongeboren vruchten niet veilig zijn in ons land. Dan zijn niet alleen onze mofos takru. Dan zijn wij takru. Tot in onze yeye.

[email protected]