Tales from the crypt

DE SNIJD / Armand Snijders

Zo aan het einde van weer een jaar, tussen kerst en oud en nieuw, zou u eigenlijk een wat zoetsappig verhaaltje van mij verwachten, met misschien een vleugje romantiek en een happy end. Maar zoals u weet, schrijf ik vooral over politiek en politici en daar is weinig romantisch aan en in de huidige tijden is er sowieso geen happy end. Al moet ik toegeven dat hun amateuristische en kinderachtige capriolen mij vaak laten lachen. Vergeef mij dus: zoals de titel al doet vermoeden, wordt dit zelfs een beetje een enge aflevering.

‘Tales from the Crypt’ zijn – zoals u wellicht wel weet – griezelverhalen die vanuit boekvorm zijn ontsproten tot vele – deels succesvolle – films. In dit geval gaat het uiteraard vooral over de politiek, over het vertederende gespartel van naïeve politici en de verhalen van geslepen, maar (bijna volledig) uitgerangeerde en afgeserveerde politici die bij wijze van spreken zelfs nog vanuit hun graf proberen mee te tellen. Dat zijn dus echte tales from the crypt.

“De lui van de politieke beweging 597 Netwerken kunnen, voordat ze maar enigszins aan de weg hebben kunnen timmeren, via het afvoerputje in het crypt belanden“

Het wemelt in Suriname van dergelijke uitgerangeerde en nagenoeg afgeserveerde politici, die door de kiezers worden uitgekotst maar dat zelf nog niet doorhebben. En daarom gaan ze, ondanks de weerstand die ze krijgen als wandelende fossielen, nog altijd door. Ik noem onder anderen de bejaarde Ramon van de NDP en seniore Salam van Pertjajah Luhur, die langer dan goed voor hen is – en vooral voor het land – over hun spreekwoordelijke graf mee proberen te regeren. Om hun eigen overjarige ego te blijven strelen en nog meer geld bij elkaar te graaien dan ze links- of rechtsom al hebben gegraaid.

Ik vrees dat het graf het enige is dat Suriname van hen kan verlossen. Maar aangezien ik niemand dood wil wensen, zeg ik dat niet hardop. Want voor je het weet heb je tegenwoordig een proces aan je broek. Trouwens, dertien jaar geleden sleepte Ramon mij voor de rechter omdat ik met bewijzen had aangetoond dat hij corrupt was en hij – omgerekend – een kwart miljoen euro schadevergoeding eiste. Maar daar is nog altijd geen vonnis van gekomen. Zo werkt dat als Vrouwe Justitia niet blind is en bevreesd haar toorn te hanteren richting een invloedrijk persoon. Hoe controversieel hij ook is.

Maar Ramons eigenzinnigheid zijn ze nu ook binnen de paarse club helemaal zat, dus hij wordt beetje bij beetje zijn crypt ingewerkt. Misschien kan hij Salam meenemen, dat kunnen ze van daaruit elkaar in ieder geval nog wijsmaken dat ze meetellen in het politieke landschap. En laatstgenoemde kan zoon Bronto in zijn kinderwagen voortduwen, want diens rol is na een korte oprisping dankzij papa inmiddels ook ten einde. Junior krijgt van mij, om zijn tijd op die stille plek door te komen, een abonnement of zijn favoriete lijfblad de Ware Tijd.

Overigens, Bronto is niet de enige jongere (lees: niet-bejaarde) die – hetzij met een knal of via een zachte landing – van het politieke toneel gaat verdwijnen. Neem nu Reshma die met haar op een scheephoorn gelijkende schetterstem nog vóór de verkiezingen het lekkende oranje schip gaat verlaten. De vakbondstante, groot geworden in onderwijs, mag haar baantje in het parlement, waar ze 4,5 jaar nagenoeg onzichtbaar was, van Chan inruilen voor een veel lucratievere job bij Havenbeheer.

Niet dat ze ervaring heeft met het havenwezen, maar dat doet er bij Chan nooit toe. Als zijn partijgenoten maar goed zijn beloond voor hun trouwe diensten, ook al is dat ten nadele van het land. Van Reshma gaan we vanuit haar nieuwe crypt nooit meer wat horen, wat een zegen zal zijn voor het land. Of in de havenwereld dat ook zo wordt gezien, betwijfel ik.

Van haar zeer ervaren partijgenoot Mahinder hadden we ook gedacht verlost te zijn na mei 2025. Immers, hij heeft jaren geleden gezegd dat hij zich niet meer verkiesbaar zou stellen en het stokje over te willen geven aan de jongere generatie. Geloof mij, mijn ervaring is dat als politici dat zeggen, ze vrijwel altijd door blijven gaan, totdat ze echt in het graf liggen. In de hoop dat ze vanuit daar nog hun zegje mogen doen.

Trouwens, de kans is groot dat vicepresident en Abop-voorzitter Ronnie definitief van het politieke toneel verdwijnt. Want volgens hem is er ‘geen betere integere man’ in Suriname te vinden dan hijzelf en zal hij zich – als hij echt zo integer is – na 25 mei 2025 terugtrekken uit de politiek als de Abop geen honderdduizend stemmen haalt.

Ik kan hem op voorhand al vertellen dat hij nog niet eens de helft gaat halen. Dus hij moet eerlijk zijn naar …

...