Suriname zoekt weer buitenlandse verpleegkundigen

Minister André Misiekaba van Volksgezondheid, Welzijn en Arbeid (VWA) kondigde tijdens de begrotingsbehandeling aan dat Suriname opnieuw een beroep wil doen op buitenlandse verpleegkundigen en apothekers. Volgens hem wordt daarbij gekeken naar bevriende naties, terwijl ook de binnenlandse opleidingen gestimuleerd zullen worden. Vooral in Nickerie is het tekort nijpend, benadrukten Assembleeleden.

De strategie van Misiekaba is echter niet nieuw. Suriname werkte eerder al met Cubaanse artsen en verpleegkundigen, maar dat leverde gemengde resultaten op. De inzet van Cubanen was op korte termijn waardevol, maar structurele versterking van de Surinaamse zorg bleef uit. Inmiddels hangt er bovendien een geopolitieke schaduw boven dergelijke programma’s: de Verenigde Staten heeft visumbeperkingen ingesteld tegen landen en functionarissen die samenwerken met Cuba’s medische export. Washington beschuldigt Havana ervan dat het eigen zorgpersoneel onder dwang uitzendt en financieel uitbuit. Diverse Caribische landen hebben die aantijgingen fel van de hand gewezen, maar de druk vanuit de VS neemt toe.

Ook uit de Filipijnen zijn in het verleden verpleegkundigen gehaald, vaak via commerciële uitzendbureaus en tegen hoge kosten. Sommige van hen werken nog altijd in Suriname. De praktijk toont aan dat zorgverleners internationaal worden verhandeld als een “product”: wie betaalt, kan rekenen op personeel.

Ondertussen verlaat Surinaams eigen verplegend personeel al twintig jaar massaal het land. In Nederlandstalige landen zoals Nederland en België zijn zij zeer gewild, mede omdat er wereldwijd slechts 27 miljoen mensen Nederlands spreken. Voor de Surinaamse zorg betekent dit een structurele braindrain die moeilijk te compenseren valt.

Gezondheidsexpert dr. Inés Jansen stelt dat het probleem dieper ligt: “Zolang salarissen laag blijven en carrièremogelijkheden beperkt zijn, zullen Surinaamse verpleegkundigen blijven vertrekken. Het telkens inhuren van buitenlanders is slechts een pleister op de wonde. Zonder duurzame hervormingen in opleiding en arbeidsvoorwaarden blijft de sector afhankelijk en kwetsbaar.”

Slotbeschouwing

Wat Misiekaba nu voorstelt—een combinatie van buitenlandse zorgverleners én versterking van eigen opleidingen—is dus geen nieuw verhaal. Wat ontbreekt is de uitvoering: het transformeren van tijdelijke oplossingen in duurzame ontwikkeling. Succes hangt af van het herontwerpen van binnenlandse opleidingen, het versterken van arbeidsvoorwaarden, en het veilig stellen van internationale partnerschappen die niet blootstaan aan sancties.

...