Suriname waarheen?

door

ZES PARTIJEN HEBBEN een intentieverklaring getekend waarin zij zich uitspreken voor de vorming van een nieuwe regering, onder leiding van de Nationale Democratische Partij (NDP). De voortvarendheid van die partij is bewonderenswaardig, maar dat valt ook wel weer te begrijpen, omdat concurrent, de Vooruitstrevende Hervormingspartij (VHP) er ook alles aan was gelegen om nog vijf jaar door te regeren en al bezig was om te trachten een coalitie te vormen. Echter, het wantrouwen in vooral president Chandrikapersad Santokhi was te groot om dat voor elkaar te krijgen.

Het is vooralsnog Jennifer Geerlings-Simons en haar NDP gelukt om de VHP naar de oppositiebanken te verwijzen door alle andere partijen in het parlement aan boord te krijgen met als uiteindelijke doel een nieuwe regering te vormen, met haar als eerste vrouwelijke president en Gregory Rusland als vicepresident. Iedereen is nieuwsgierig waar zij Suriname heen zullen voeren.ADVERTISEMENT

Geerlings-Simons zal moeten bewijzen dat ze straks haar mannetje staat en daadwerkelijk de dingen doet die ze heeft beloofd

Echter, er bestaat een hoop wantrouwen tussen de meeste partijen die de intentieverklaring hebben getekend en dat is niet voor niets. Pertjajah Luhur en de Algemene Bevrijdings- en Ontwikkelingspartij (Abop) maakten elkaar na een verstandshuwelijk in de regering-Santokhi/Brunswijk voor rotte vis uit en beide partijen hebben ook behoorlijk wat kwaad bloed gezet bij de NPS, die bijna drie jaar deel uitmaakte van die regering.ADVERTISEMENT

Tussen de NPS en de NDP zijn van oudsher eveneens de nodige spanningen (geweest). Binnen de groene partij is men nog altijd niet vergeten dat de NDP is voortgekomen uit de militaire periode, die werd ingezet nadat op 25 februari 1980 de NPS-regering van Henck Aaron met wapens aan de kant werd geschoven. Lange tijd was een samenwerking met de NDP onbespreekbaar, zeker met ex-dictator Desi Bouterse die daar zo’n veertig jaar aan het roer stond.

Maar nu hij dood is, is de groene partij – weliswaar enigszins schoorvoetend – wel bereid de gok te wagen. Daarnaast ligt nog bij iedereen vers in het geheugen dat NDP-regeringen er vrijwel standaard een financieel rommeltje van maakten als ze in het machtscentrum zaten en een crisis hebben veroorzaakt die andere partijen vervolgens mochten opruimen.

Om dat nu te voorkomen, zou bijvoorbeeld de NPS er goed aan doen om het ministerie van Financiën op te eisen. In het grijze verleden heeft die partij op dat gebied goed werk verricht en ze hebben ook de nodige deskundigen in huis, onder wie Silvano Tjong-Ahin, die tot en met 17 maart 2023 in de regering-Santokhi/Brunswijk minister van Ruimtelijke Ordening en Milieu was, maar eigenlijk meer verstand van cijfers heeft.

Geerlings-Simons zal moeten bewijzen dat ze straks haar mannetje staat en daadwerkelijk de dingen doet die ze heeft beloofd. Dat ze onder meer niet zal toestaan dat er corrupte handelingen plaatsvinden en die ook zonder aanziens des persoons zal aanpakken.

Gezien de regeerperiode van 2010 tot 2020, waarbij onder de NDP-regeringen-Bouterse/Ameerali en Bouterse/Adhin heel wat gebeurde dat het daglicht kon verdragen, hebben veel mensen daar hun twijfels over. Ook al omdat nog menig parlementariër, van wie werd vermoed dat die een scheve schaats hadden gereden, nu ook weer in het nieuwe parlement plaats mag nemen.

Bovenal is het de grote vraag of ze de zes verschillende partijen tot een homogeen team zal weten te smeden om het land aan de vooravond van vijftig jaar Srefidensi eindelijk naar grotere hoogten te leiden. En er vooral voor te zorgen dat de olie-inkomsten, die naar verwachting tegen het einde van dit decennium binnen zullen druppelen, verantwoord worden besteed. Pas dan weet de samenleving dat zij zondag 25 mei de juiste keuze heeft gemaakt.