Suriname in de schijnwerpers: tragikomedie van deze week (16)

Khalid Saboerali

Terwijl andere landen zich bezighouden met verkiezingsuitslagen in uren, leveren wij in Suriname met veel gevoel voor suspense een meerdaags politiek toneelstuk af. En het publiek blijft geboeid toekijken, popcorn in de hand. De verkiezingen zijn nog maar net achter de rug, maar de naschokken zijn voelbaar tot in het NIS, waar stemmen worden herteld met de concentratie van een neurochirurg en de transparantie van een visrestaurant met matige verlichting.Democratie op z’n gemakjeIn Paramaribo wordt de hertelling begeleid door DC Bhola, de voorzitter van het hoofdstembureau en zelfverklaarde kompaskapitein der integriteit. Volgens hem “varen we op het kompas van transparantie,” al lijkt dat kompas soms meer op een natte vinger in de wind dan op een betrouwbaar instrument. Met stembureauleden die soms per ongeluk hun boodschappenlijstje inleverden in plaats van de stemtotalen, is dit telproces er een voor de geschiedenisboeken. Ondertussen probeert men met het schaamrood op de wangen de telling af te ronden vóór 9 juni, terwijl de samenleving zich afvraagt of de uitslag op tijd komt of dat we eerst kerstkaarten moeten bestellen.Vleugellamme luchtvaartEn alsof het tellen van stemmen al geen luchtige komedie was, kwam er deze week ook luchtvaartdrama uit onverwachte hoek. De Europese Unie besloot dat Suriname qua vliegveiligheid meer weg heeft van een bromfiets met vleugels dan van een serieuze luchtvaartnatie. Gevolg: vluchten van onder CASAS-gecertificeerde maatschappijen zijn niet welkom op Europese luchthavens. Het klonk als een scène uit een slapstick: “Ja hoor, de SLM mag nog vliegen… als het toestel van iemand anders is.” Minister Ramsaran (ja, hij is nog minister) en de heren van CASAS benadrukken ondertussen dat de maatregel “een stimulans is voor verbetering,” wat vrij vertaald klinkt als: “We zijn betrapt, nu moeten we écht iets doen.”Nieuwe regering, oude wijnTussen al dit tel- en vlieggeweld door werd ook nog een nieuwe mogelijke regering geboren. De NDP sloot, onder leiding van mevrouw Simons – stralend als een bruid op haar eigen politieke bruiloft – een aanzet tot een regeerakkoord met vijf partijen: NPS, ABOP, PL, A20 en BEP. Er werd getekend, geproost en gebeden alsof men geen coalitie smeedde, maar een heilige drie-eenheid in zes kleuren, gezegend met heilig water uit de koelkast van de Staat. Voorzitter Simons beloofde haar liefde, verstand en kracht in dienst van het volk te stellen. Brunswijk prees de Almachtige dat er precies 34 zetels zijn “gegeven aan één kant,” alsof God zelf de verkiezingsuitslag had uitgeprint op een A4’tje. En Rusland, inmiddels vice-president in wording, riep op tot hoop, hoewel hij er ook meteen aan toevoegde dat de eerste 200 dagen vooral lijden zullen zijn. U begrijpt: het volk is superenthousiast.En dan… Paul, de vader van KanaänMaar het klapstuk van de week kwam van de familie Somohardjo. Op 19 mei droeg een zichtbaar emotionele Paul Somohardjo in Lelydorp het leiderschap van Pertjajah Luhur over aan zijn zoon Bronto. Met Bijbelse beeldspraak – “De deuren zijn geopend, nu is het zijn taak om het volk te leiden naar Kanaän” – stapte Paul zogenaamd terug. Althans… tot bleek dat Paul na de verkiezingen bij elk politiek moment wél weer vooraan stond: bij de ondertekening van de intentieverklaring, het regeerakkoord, de persmomenten, ja zelfs de groepsfoto’s. Observatoren vroegen zich hardop af of Bronto eigenlijk wel wist dat hij partijleider was. “Weet je, misschien is het net als met Sinterklaas en de Kerstman,” fluisterde een insider. “Bronto bestaat, maar je ziet altijd Paul.” Het lijkt erop dat Paul het leiderschap symbolisch overdroeg zoals je je autosleutels aan je kind geeft… maar dan wél zelf blijft rijden. “Hij wil het volk naar Kanaän leiden,” zei een cynische PL’er, “maar papa zit nog steeds achter het stuur.”Visumverlichting: eindelijk goed nieuws?Tussen alle interne chaos mengde ook Nederland zich weer even in het gesprek, met D66 dat zich opeens druk maakt over de visumplicht voor Surinamers. Iets waar men in Den Haag doorgaans pas aan denkt als er daar (vervroegde) verkiezingen naderen of de pers meekijkt. Paternotte vond het “mesjogge” dat Surinamers nog steeds als verdachte reizigers worden behandeld. Ironisch genoeg is dat precies wat de EU nu ook denkt over onze vliegtuigen. Misschien moeten we voortaan met de boot.Tot slotWat hebben we deze week geleerd? Dat stemmen tellen in Suriname meer lijkt op een nationale kleuterklas dan op een administratief proces. Dat politieke vijanden in één avond zielsverwanten worden zodra de postjes verdeeld zijn. Dat vaders hun zonen kunnen opvolgen, zolang ze maar zelf blijven bepalen wat er gebeurt. En dat onze vliegtuigen niet mogen vliegen, tenzij ze vermomd zijn als Duitse.Maar ach, Suriname zou Suriname niet zijn zonder deze heerlijke tragikomische charme. Waar anders krijg je Bijbelse metaforen, verkiezingsromantiek en luchtvaartdrama in één week? Volgende week: Simons bezoekt Kanaän, Bhola telt nog steeds, en Bronto ontdekt per ongeluk dat hij partijleider is.Khalid SaboeraliLet op: Dit artikel is satirisch bedoeld. De inhoud weerspiegelt uitsluitend de persoonlijke opvattingen en humor van de auteur en is niet noodzakelijkerwijs representatief voor de standpunten van de organisatie(s) waarmee de auteur is verbonden.

...