Suriname in de schijnwerpers: Tragikomedie van deze week (15)

door

Khalid Saboerali

Welkom in het Grote Theater der Republiek Suriname, waar elk parlementair verzoek, elke benoeming, elk plas water en elke verdwenen ambtenarensalaris deel uitmaakt van een meeslepende tragikomedie met meer verwarring dan de dienstregeling van het schoolvervoer. De afgelopen week stond weer in het teken van verontwaardiging, vertragingstactieken en de klassieke strijd tussen “democratie” en “mi no man gi antwoord”. Kortom: zet je chips en zuurgoed klaar, dit was de week in Suriname.DNA op slot, verkiezingen in zichtDe oppositie – een bont ensemble van NDP, BEP, NPS en sinds kort ook PL (die nu officieel hun exit aankondigden, alsof ze niet al maanden met één been buiten de coalitie stonden) – riep luidkeels om een openbare vergadering over de prangende kwesties van het land. Maar in verkiezingstijd is urgentie vooral een kwestie van volume, niet van inhoud. De coalitie hield liever de deuren van de DNA potdicht, alsof het parlement een gesloten brievenbus is geworden: je mag er iets in stoppen, maar wat eruit komt weet niemand – en de sleutel is spoorloos. In plaats van een pittig debat kregen de oppositiepartijen een weekje bedenktijd en het vriendelijke verzoek hun zorgen per brief te sturen. Ondertussen rolt de ene voor-de-armen-maatregel na de andere over straat, vaak met een cameraploeg in de buurt – want niets scoort beter dan een zak cement of SRD 1500 in een envelop vlak voor een stembusronde.PL go na dede: Stoelen, zielen en exitsEn toen kwam Pertjajah Luhur met een daverend afscheid van het toneel. De partij verklaarde met opgeheven hoofd de regering vaarwel, maar het is geen geheim dat ze eerder al buiten de coalitie stonden dan erin. Minister Ramsaran legde zijn portefeuille neer en Paul Somohardjo gaf zijn rol als staatsadviseur terug – volgens eigen zeggen om hun ziel te redden van vriendjespolitiek en selectieve rechtsstatelijkheid. PL had er genoeg van: als hun ministers onder vuur lagen, dan kwam de CLAD in vliegende vaart en werd het OM ingeschakeld. Maar bij ‘de inner circle’ bleef het oorverdovend stil, ook al draaide het om projecten van honderden miljoenen. Hun boodschap was duidelijk: wie recht wil doen aan het volk, moet eerst recht doen aan zichzelf – ook als dat betekent dat je je stoel vrijwillig opgeeft. Of nou ja… vrijwillig-ish.Overheidsuitverkoop: Alles moet weg!De oppositie gilde het uit: de regering zou staatsbezit aan het uitventen zijn alsof het gaat om overgebleven trapoen op de zondagse markt. En dat net vóór de verkiezingen! Ze riepen schande, spraken van uitverkoop aan vrienden en familie, en eisten transparantie met meer vuur dan een verkoper op de Centrale Markt. Maar ach, de ironie druipt ervan af: velen van deze schreeuwers stonden ooit zelf met hamer en spijker het ’te koop’-bordje op het erf van de staat te timmeren. En zoals het in Suriname gaat met overheidsgoederen: zolang het in een stoffige overheidskast ligt, wil niemand het hebben, grondrovers uitgezonderd. Maar zet het eenmaal in de etalage, en ineens staan ze allemaal in de rij, alsof er een Black Friday bij OW is aangekondigd. Esther Stichting: een eindeloos toneelstukZeven weken na de eerste noodkreten is er nauwelijks verbetering bij de Esther Stichting. Bewoners baden in hun eigen ontlasting, personeel is nergens te bekennen. Minister Pané van Sociale Zaken lijkt haar telefoon permanent op vliegtuigmodus te hebben gezet. Gelukkig kwam Openbare Werken met een kolkenzuiger, zodat tenminste de modder – letterlijk én figuurlijk – even kon worden weggezogen.PCS: Oud zeer en jonge beloftesPCS-medewerkers wachten op hun geld alsof ze een verjaardagskaart verwachten van een tante die al jaren in Nederland woont, maar altijd zegt: “Mi o suku fu sen wan envelop gi yu”. Minister Ramadhin herhaalt zijn belofte tot verbetering met de toewijding van een vastgelopen CD-speler uit de jaren ’90: “We werken eraan.” Hetzelfde refrein, sinds 2021. Als je goed luistert, hoor je het ministerie fluisteren: “We vragen begrip van het personeel” – ingesproken op cassette en afgespeeld door een ambtenaar met een Walkman. Je zou zweren dat de begroting wordt beheerd door een papegaai met geheugenverlies.SlotgedachteDeze week was een cocktail van protestbrieven, kolkend ongenoegen, lekke riolen, en verkiezingsgebaren met een vleugje hypocrisie. En oh ja, de benoemingsdeal van het jaar 2025 – die verveelt inmiddels al zo hard dat we hem niet eens meer hebben opgenomen in dit stuk. Suriname in de schijnwerpers, ja zeker – maar het is het soort spotlicht dat je liever niet aanzet als je schoon schip wil maken. Misschien is het tijd voor een grondige schoonmaak. Met of zonder kolkenzuiger.Khalid SaboeraliLet op: Dit artikel is satirisch bedoeld. De inhoud weerspiegelt uitsluitend de persoonlijke opvattingen en humor van de auteur en is niet noodzakelijkerwijs representatief voor de standpunten van de organisatie(s) waarmee de auteur is verbonden.