Suriname in crisis: armoede is geen keuze, maar een gevolg van falend en onverantwoord beleid

Suriname staat anno 2025 op een kritiek punt. Met een explosief stijgende armoede, hyperinflatie van ruim 60 procent per jaar, toenemende werkloosheid, devaluatie van de SRD en het wegvallen van het sociaal vangnet, verkeert ons land in een diepe sociaaleconomische crisis. Ondanks de afspraken met het IMF en de invoering van belastingen zoals de btw, blijven de fundamentele problemen onopgelost. De bevolking wordt zwaar getroffen door de stijgende kosten van levensonderhoud en de afnemende koopkracht.
Het was dan ook met diepe verbazing en ontsteltenis dat ik luisterde naar de uitspraak van Karel Eckhorst, die stelde dat “het IMF-programma stabiliteit heeft gebracht.” Zo’n simplistische en misleidende visie op een complex maatschappelijk probleem is niet alleen schadelijk, maar ook respectloos tegenover iedereen die dagelijks met deze harde realiteit worstelt.
Armoede is geen keuze van het volk. Het is het gevolg van structurele ongelijkheid, economisch falend beleid en het uitblijven van kansen. Ook het wegvallen van subsidies en het afdwingen van marktconforme prijzen voor essentiële goederen hebben de basisvoorzieningen onbetaalbaar gemaakt voor velen. Mensen die zich gedwongen voelen tot gokpraktijken doen dat niet uit vrije wil of plezier, maar uit wanhoop. Zij zoeken een uitweg uit uitzichtloze omstandigheden omdat het systeem hen geen alternatieven biedt.
Deze gevallen zijn het directe resultaat van beleid dat sociaal denken heeft afgebroken. Het sociaal vangnet dat ooit armoede indamde, is onder leiding van Chan langzaam maar zeker ontmanteld. Het ‘licht aan het eind van de tunnel’ is voor de meerderheid van de Surinamers een farce gebleken. Suriname is inmiddels een van de armste landen ter wereld, met in 2023 meer dan 70 procent van de bevolking onder de armoedegrens, vergeleken met 37 procent in 2019. Dit is niets om jaloers op te zijn, maar iets om diep verontwaardigd over te zijn. Een schaamteloze vertoning, noem ik dat.
Het falen van het politieke bewind, geleid door de VHP, is pijnlijk duidelijk. Waar ooit vertrouwen bestond in beloften van groei en welvaart, zijn hyperinflatie, verarming, toenemende criminaliteit, nepotisme en het verval van essentiële sectoren voor in de plaats gekomen. Dit politieke leiderschap kwalificeert zich niet als dienaar van het volk, maar als de oorzaak van haar lijden.
Het is tijd dat Suriname zich bewust wordt van zijn eigen kracht. Het is aan het volk om volledige steun te geven aan leiders die werkelijk de zorgplicht op zich nemen — leiders die erkennen dat armoede niet te wijten is aan het volk zelf, maar aan het falen van degenen die het land besturen en beslissen over haar toekomst.
Wij moeten eisen dat onze volksvertegenwoordigers verantwoordelijkheid nemen, zich inzetten voor sociaal rechtvaardig beleid en strijden voor een eerlijke verdeling van onze rijkdommen. Alleen zo kan Suriname ontwaken uit deze crisis en bouwen aan een toekomst waarin iedereen kansen krijgt — niet door de schuld af te schuiven op de armen, maar door structurele oplossingen te bieden.
Suriname verdient beter. Het volk verdient respect, echte kansen en een toekomst waarin armoede geen slogan is, maar een prioriteit. En zo zie ik de toekomst van ons land: samen, hand in hand, op weg naar een natie waar wij allen trots op kunnen zijn.
Imran Dahoe