STOCKHOLM SYNDROOM

door

Slachtoffers van geweld, ontvoering en onderdrukking ontwikkelen vreemd genoeg, soms sympathie voor de daders: het Stockholm syndroom. Dat lijkt de relatie te zijn die de kiezer heeft ontwikkeld met de vele gezichten en gedaanten waarin de coupplegers zich keer op keer ten tonele begeven. Van 1980 tot 1987 tot de naweeën van Kerstmis 1990, de kapitaalcoup van 1996, de ‘kruistocht tegen corruptie’ van 2010 en de tien ‘precaire’ jaren die erna volgden. De militairen, hun gelijkdenkenden in andere dictatoriale regimes, hun gemak in het grijpen naar wapens, geweld, dwang en propaganda, het aanwijzen van ‘staatsvijanden’ en het schuwen van open debat, open kritiek, vrijheden en mensenrechten, kropen in de romp van het Paard van Troje dat men de Nationale ‘Democratische’ Partij (NDP) is gaan noemen. Er was weinig nationaals aan en er is nooit iets democratisch aan geweest.
Het gevecht van opvolging van de gevallen dictator, was dan ook geen gevecht van debatten, uitgewerkte visies en concurrerende plannen, maar een achterkamertjesgevecht tussen twee luitenanten, twee souffleurs achter de coulissen, twee hoogbejaarden, compleet met uitgelekte voice notes met krachttermen en bedreigingen. Zoals Joseph Goebbels heeft vastgesteld, is de ironie van democratie dat het zijn eigen vijanden de middelen voor de vernietiging ervan biedt. Niemand zal beweren dat wat wij in de nasleep van Bouterse aan bestuur gehad hebben, perfect, volledig of voltooid was. Maar ondanks vallen en opstaan, konden Surinamers iedere avond het bed inkruipen, zonder de gedachte van ‘slapeloze nachten’, toegewenst door degenen die het land zouden moeten leiden. De dictatoriale militaire kern van de NDP heeft zich niet schuilgehouden of vermomd. Met veel vertoon en symboliek is de gevallene ten grave gedragen in militair tenue, ondanks het feit dat hem als veroordeelde en voortvluchtige geen uitvaart met staatseer toegekend is. n uniformen tot aan wapenvertoon werden tentoongesteld. Niet lang erna gevolgd door camouflagekleding door doodgewone burgers zoals Adhin en Misiekaba, zonder een verleden in de strijdmachten. Op verkiezingsdag stonden buiten de stemlokalen propagandisten met shirts met ‘Bouta’ afgebeeld in zijn militaire kloffie, compleet met baret en zonnebril, sinds lang vervlogen jaren. Vanwaar de sympathie met de ontvoerders die onze democratie en onze nationale ontwikkeling gegijzeld houden? Vanwaar de keuze van meer dan negentigduizend kiezers om ons terug te laten keren naar de tekentafel van de architecten van openlijke monetaire financiering, een munteenheid die opstijgt als een ballon zonder touw, en georganiseerde, misdadige zelfverrijking? Lijden deze kiezers aan een nationaal verspreide vorm van het Stockholm syndroom?
The post STOCKHOLM SYNDROOM ..