STEMMEN VOLKSVERTEGENWOORDIGERS VOOR ZICHZELF OF VOOR ONS?

door

De verkiezingen vormen de periode waarop politici plotseling kiezers lijken te kennen. Straten worden wederom of opnieuw geasfalteerd, voedselpakketten uitgedeeld, en beloftes regenen als nooit tevoren. Maar zodra de stembussen gesloten zijn en de zetels verdeeld, verdwijnt de betrokkenheid bij het electoraat als sneeuw voor de zon. Voor velen voelt het aan, alsof hun stem slechts een toegangsbewijs was voor politici om vijf jaar lang wetten aan te nemen, die vooral hen en hun bondgenoten ten goede komen.
De realiteit in Suriname laat daarom weinig ruimte voor optimisme. Terwijl de economie sputtert, de werkloosheid stijgt en de gezondheidszorg onder druk staat, lijkt de prioriteit van onze volksvertegenwoordigers elders te liggen. Belangrijke beslissingen worden genomen zonder transparantie te tonen, en wetten die diepgaande gevolgen hebben voor het volk worden doorgedrukt zonder brede consultatie. De recente ophef rond de Chinalco-deal, is daar een sprankelend voorbeeld van. Zonder inbreng van de inheemsen en tribale gemeenschappen, werd een principeovereenkomst gesloten, die verregaande gevolgen kan hebben voor de natuurlijke leefomgeving en het economische speelveld van Surinaamse bedrijven. Pas na druk uit maatschappelijke groeperingen, werd de behandeling in het parlement opgeschort, maar hoe lang blijft die opschorting van kracht? Waar is de bescherming van de volksvertegenwoordiging wanneer fundamentele rechten dreigen te worden uitgehold? Waarom worden er wetten aangenomen, die vaak nadelige effecten hebben voor de bevolking? De waarheid is pijnlijk eenvoudig: macht corrumpeert, en politieke loyaliteit in Suriname wordt vaker bepaald door partijbelangen, dan door het algemeen belang. Parlementsleden stemmen over het algemeen in lijn met hun partij en niet met de wens van het volk. Er wordt zelden verantwoording afgelegd aan de mensen die hen in het parlement hebben gebracht. De afwezigheid van een echte en geloofwaardige volksvertegenwoordiging wordt nog schrijnender, wanneer wetten en besluiten systematisch de bevolking lijken te benadelen. Fiscale voordelen worden uitgedeeld aan buitenlandse investeerders, terwijl lokale ondernemers verdrinken in bureaucratie en belastingen. Milieuwetgeving wordt afgezwakt of omzeild, om economische deals aantrekkelijker te maken voor buitenlandse bedrijven. Sociale voorzieningen blijven steken in loze beloftes, terwijl de kosten van levensonderhoud blijven stijgen. Hoe kan een bevolking vertrouwen schenken in leiders die haar slechts tijdens verkiezingen erkennen? Hoe geloofwaardig is een parlement, dat wetten aanneemt zonder transparantie, zonder een breed maatschappelijk draagvlak? De frustratie onder de bevolking groeit. Steeds vaker horen we de roep om structurele hervormingen, om een politiek systeem dat werkelijke controle biedt op de macht en waarin burgers ook tussen de verkiezingen inspraak hebben. Een mogelijke oplossing ligt in het afdwingen van politieke verantwoording. Waarom zouden volksvertegenwoordigers alleen voor de verkiezingen rekenschap moeten afleggen? Waarom is er geen mechanisme waarmee burgers parlementariërs kunnen terugroepen, als ze falen in hun taak? In andere landen bestaan systemen waarin burgers via referenda of petities, wetten kunnen tegenhouden of parlementariërs kunnen afzetten. Suriname zou zich hierin moeten verdiepen. Zolang volksvertegenwoordigers zich enkel gedragen als vertegenwoordigers van hun en kapitaal krachtige geldschieters en niet van het volk, zal het vertrouwen in de politiek blijven afbrokkelen. En als dat vertrouwen eenmaal verloren is, wat rest er dan nog van de democratie? De stem van het volk mag niet slechts eens in de vijf jaar klinken, maar moet een constante aanwezigheid zijn, die politici eraan herinnert, dat ze niet slechts zetels bezetten, maar een land dienen.
The post STEMMEN VOLKSVERTEGENWOORDIGERS VOOR ZICHZELF OF VOOR ONS? ..