Snik of Zegen voor El Dorado?

Over verkiezingen, herinnering en hoop op een gedeelde toekomst.De recente verkiezingen in Suriname hebben meer losgemaakt dan alleen politieke reacties. Zoals in elke democratie zijn er winnaars en verliezers. Maar wat zich onder die uitslag aftekent, is een spanningsveld dat niet zomaar met partijpolitiek te verklaren valt. De strijd lijkt te gaan tussen partijen met centrumlinkse profielen, met Paars iets meer uitgesproken naar links dan Oranje. Suriname kent nauwelijks uitgesproken liberale of rechtse stromingen. Toch ervaren velen onze verkiezingen niet alleen als een ideologische keuze, maar als een confrontatie met het verleden. Een verleden dat voor sommigen nog steeds rauw aanvoelt.Sinds de opkomst van de Paarse partij in juli 1987 is het politieke landschap veranderd. Het ooit sterk etnisch gekleurde stemgedrag is enigszins vervaagd. En toch is er een diepere verdeling voelbaar gebleven. Een morele spanning, geworteld in onze recente geschiedenis. Voor een groot deel van de bevolking roept Paars herinneringen op aan de woelige jaren tachtig. Een tijd die velen beschouwen als een van de donkerste bladzijden in onze nationale geschiedenis. Dat gevoel is geen fictie. Wat toen gebeurde, heeft sporen nagelaten. Tegelijkertijd is het ook waar dat de sociaaldemocratische waarden van diezelfde partij mensen aanspreken. Velen voelen zich vertegenwoordigd, gehoord, erkend. Dat kan niemand weerspreken.Toch persisteert het spanningsveld waar we ons vandaag in bevinden: tussen herinnering en hoop, tussen pijn en perspectief.De scherpe analyses die we in de media hebben gehoord en gelezen, zijn begrijpelijk en belangrijk. Ze brengen structuur, ze benoemen, ze duiden. Maar analyse alleen geneest niet. Ze laat vooral zien hoe diep de kloof nog is. En hoe ondermijnend dat kan zijn voor de toekomst van ons land. Analyse is een beginpunt, een positiebepaling. Maar waar gaan we daarna heen? Hoe bouwen we verder, zonder te blijven steken in beschuldigingen of ontkenningen?Misschien moeten we het zoeken in iets dat onze tegenstellingen overstijgt. In wat ons bindt. Niet alleen in afkomst of politieke identiteit, maar juist in liefde voor Suriname.De parabel ‘Snik of Zegen voor El Dorado?’ is een poging om die zoektocht te verbeelden. Ze tast ons gezamenlijk verleden af en raakt aan de ervaring van verdeeldheid, aan de twijfel of onze weg vooruit zegen brengt of verdriet. Maar ze stelt ook een diepere vraag: op welke grond willen wij samen staan? Hoe stellen wij ons op jegens elkaar?We leven in een klein land. We hebben iedereen nodig. Het kader, de inzichten, de inzet van mensen uit alle hoeken van het politieke spectrum. Verzoening betekent niet dat we alles vergeten. Het betekent dat we elkaar weer durven zien als mede-dragers van dit land.Deze tekst wil geen oordeel vellen, maar een opening maken. Een ruimte voor reflectie. Voor dialoog. Voor een nationale bezinning die vertrekt vanuit eerlijkheid en verlangen naar eenheid. Laten we de moed vinden om niet alleen te analyseren, maar te helen. Niet alleen te herinneren, maar te herbeginnen. Het vertrouwen te koesteren in de liefde voor ons land waar wij samen kwamen en samen verder zullen leven.In de hoop dat wat nu nog klinkt als een snik, straks een zegen wordt. J.Pengel
Documenten:

...