Schulden aflossen

door

DE REGERING HEEFT een conceptakkoord bereikt met het IMF. We zullen het afgesproken leenbedrag nu weer gaan ontvangen in tranches die natuurlijk gekoppeld zijn aan voorwaarden die wij zelf hebben afgesproken. Het is het tweede akkoord dat is bereikt met het IMF sinds deze regering aanzit.

Een van de opmerkelijke zaken waar nu niet over gesproken wordt is wat het programma dat is afgesproken met het IMF precies inhoudt. Zo is niet bekend of voortgebouwd wordt op het nu achterhaalde herstelprogramma dat werd gepubliceerd bij het eerste akkoord met het IMF of als er nu sprake is van een nieuw programma. En heel belangrijk: wat van het oud programma is gerealiseerd.

Om het verhaal compleet te maken blijkt dat er ook nog ambtenaren zijn op het ministerie die hetzelfde werk moeten doen als de commissies. Inefficiëntie en geldverspilling ten topOpmerkelijk is dat dit akkoord met het IMF ogenschijnlijk snel is gegaan. Het voelt aan alsof Suriname sneller dan de vorige keer heeft toegegeven aan voorstellen van het IMF en ook de schuldeisers. Natuurlijk is dat begrijpelijk: het land wil af van de junkstatus. Toch is het van belang dat de regering een inhaalslag maakt qua informatieverstrekking.

Ook dat is dit keer anders. Het televisiestation van de Communicatiedienst Suriname deed bij de vorige overeenkomst met het IMF aan allerlei extra programma’s om de burger uit te leggen wat er precies zou gebeuren. Nu is daar heel weinig van te merken.

Zo is er heel veel blijdschap over de overeenkomst met de schuldeisers van Oppenheimer, maar een duidelijk plan over hoe de leningen die nu dus werkelijk moeten worden afgelost vanaf januari is niet met het publiek gedeeld en gezien de reacties in DNA ook niet met het parlement.

Suriname heeft voor dit jaar een begrotingstekort van volgens de Vereniging van Economisten in Suriname 17 procent. Hoe zal het lukken om in januari volgend jaar al te voldoen aan een schuld van 30 tot 35 miljoen USdollar.

De vraag waar het geld vandaan moet komen is legitiem als gekeken wordt naar het uitgavepatroon van de overheid. Er worden commissies ingesteld waarbij binnen een ministerie verschillende van deze werkgroepen bestaan en toch geen enkel contact met elkaar hebben. Dat blijkt het geval te zijn op het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting.

Voor die commissies wordt in veel gevallen dus het dubbele en misschien zelfs het driedubbele gecompenseerd voor hetzelfde werk. In sommige gevallen is een commissievergoeding de helft van het salaris van een departementsdirecteur. Om het verhaal compleet te maken blijkt dat er ook nog ambtenaren zijn op het ministerie die hetzelfde werk moeten doen als de commissies. Inefficiëntie en geldverspilling ten top.

De minister van Financiën en Planning Stanley Raghoebarsing zegt dat met het verbeteren van onze kredietwaardigheid investeerders zullen komen. Doch een duidelijk plan over waar Suriname investeerders voor wil interesseren ontbreekt na bijna drie jaren Santokhi/Brunswijk nog steeds. Optimisme is noodzaak in alle gevallen, maar deze regering lijkt soms de realiteit uit het oog te verliezen.