Scholieren laten zich horen tijdens Mi Tori Filmfestival

door

Ook kinderen van Pikin Slee hebben meegedaan aan het project.

In TBL Cinemas is zaterdag het mini-filmfestival Mi Tori, een internationaal uitwisselingsproject tussen jongeren van 10 tot 16 jaar uit Suriname en Nederland, afgesloten. Onder het motto Mi Tori vertelden scholieren hun eigen persoonlijke verhaal in zelfgemaakte stopmotionfilmpjes. Voorafgaand aan de productie van hun animaties volgden ze in de klas gerichte workshops om na te denken over hun identiteit en om op basis van persoonlijke ervaringen of inzichten een boodschap over te brengen.Onder begeleiding van Ruben Cabenda, Annemarie Daniel en Kokolampu van spoken word-artiest Zulile Blinker namen jongeren uit Paramaribo, Galibi en Pikin Slee deel aan het project. Vanuit Nederland waren er inzendingen uit Almere en Vlieland, een van de Waddeneilanden. Binnenkort volgen nog workshops en nieuwe stopmotionfilmpjes op een school in Amsterdam Zuidoost. Alle bijdragen zijn te zien op Mi Tori – Mijn Verhaal | Villa Zapakara & Underdocs, die zaterdagmiddag officieel werd gelanceerd. Op vrijdag bekeken scholieren aan beide kanten van de oceaan via Zoom elkaars inzendingen en gingen ze aansluitend met elkaar in gesprek.Het goed opgekomen publiek in TBL Cinemas kreeg zaterdag ruim 30 verschillende stopmotionfilmpjes van Surinaamse en Nederlandse makelij te zien. Daarin gaf de 10-jarige Venus al zingend een indruk van haar dagelijks leven in Pikin Slee. Roger (12) uit Galibi liet in zijn bijdrage weten dat er een eind aan pestgedrag op scholen zou moeten komen, omdat kinderen daar verdrietig en ziek van kunnen worden. In een ander filmpje vertelt Siemen (10) dat hij afkomstig is uit een vissersfamilie op Vlieland en geregeld op zee te vinden is met zijn vader.Het idee voor de Mi Tori-filmpjes is afkomstig van Coco van Duivenvoorde, directeur van kindermuseum Villa Zapakara, en Underdocs van documentairemaker Mirjam Marks, die het project in Nederland coördineerde. “Het is belangrijk dat kinderen nadenken over wie ze zijn en hoe ze naar buiten kunnen treden,” zegt Van Duivenvoorde. “In de workshops krijgen ze middelen aangereikt om daar de woorden en beelden voor te gebruiken en zo hun eigen stem te laten horen.”