Schandalen aanpakken, maar de nadruk moet zijn op regeren

door

We zien een bepaald patroon bij alle regeringen die beginnen aan hun nieuwe periode, met name bij een machtswisseling. We zien namelijk dat de eerste maanden, ook in DNA, besteed worden aan het afkraken van de vorige regering en de afgetreden ministers. Verder worden de samenleving en de pers opgezadeld met zogenaamde schandalen en het deponeren van zaken bij de pg. Het is noodzakelijk dat oneerlijke praktijken en corruptie gedeponeerd worden bij de pg en dat schandalen worden aangepakt. Het moet, maar het moet niet alle aandacht van de samenleving gaan opconsumeren. 

Ministers zijn de hele dag bezig om de lijken op hun departementen uit de kast te halen. Als die er niet zijn, dan worden die gecreëerd, want een flinke minister in Suriname moet beginnen met vechten en vinger wijzen. Alle schandalen en corruptie moeten worden aangepakt, maar gedurende de hele periode, niet alleen tijdens de regeringswisseling. Het moet de hele regeringsperiode door gebeuren. Verder moeten ministers 85% van hun tijd bij hun aantreden besteden aan het op poten zetten van het nieuwe regeerbeleid. Dat zijn de beleidsmaatregelen die nieuw zullen worden uitgevoerd of gecontinueerd. 

Het verkennend bezig zijn op een ministerie moet voor ministers niet langer dan een week duren. Ministers behoren ingelicht en op de hoogte op een ministerie aan te treden. Men moet direct kunnen optreden en functioneren. En wat men zeker niet moet doen is doen alsof men het technische beleid kent terwijl men geen kaas ervan heeft gegeten. Het is namelijk gênant voor het technisch personeel om bewindslieden steeds te moeten corrigeren. 

Al met al moeten wij zeggen dat ministers voor een groot deel een valse start hebben gemaakt, vooral dat deel dat van oordeel is dat de achterban op spannende dingen en afrekeningen zit te wachten. Als men daaraan niet meedoet, is men een slappe minister. We moeten de bestuurscultuur in Suriname gaan wijzigen en dat moet gebeuren onder een kundige president. Die moet in een korte meeting binnen 10 minuten uit de doeken doen hoeveel schandalen zijn ontdekt en hoeveel gedeponeerd zijn bij het Openbaar Ministerie. Daarna moet over het regeerbeleid worden gesproken, we hebben niets aan spannende verhalen. 

Een slecht voorbeeld dat we moeten aanhalen is dat van voormalig BiZa-minister Bronto Somohardjo. De man heeft bij het aantreden van de vorige regering heel veel tijd besteed aan het delen van spannend nieuws van het aantal dubieuze aantrekkingen van de vorige regering toen (en nu de huidige regering). Vergadering op vergadering is dat gebeurd, het publiek heeft ervan gesmuld, maar wat is de structurele oplossing die de minister daarvoor heeft gebracht? Nul, nada, nunca, om een bepaalde uitdrukking te gebruiken. Het was dus alleen een schijnbeweging om tijd te kopen, omdat men niet weet wat men met een ministerie moet doen, omdat men er geen kaas van heeft gegeten. Spannend nieuws vertellen is niet de taak van een minister of van andere bewindslieden. 

De regering moet straks een regeringsverklaring indienen en daaruit zal moeten blijken wat deze regering precies zal doen bijvoorbeeld om het zaken doen in Suriname te vergemakkelijken. Of om de sociale zekerheid in het land te verbeteren en de algemene productiviteit te verhogen. Ook wordt uitgekeken naar de plannen om de economie te diversifieren en specifiek de agrarische ontwikkeling en het toerisme te ontwikkelen. 

Bij de agrarische ontwikkeling is het nog steeds niet duidelijk hoe we dat willen doen. Is het door middel van grootschalige industriële productie van gewassen of is het door middel van het stimuleren van agrarische mkb’s. 

Het schijnt alsof in Suriname er geen draagvlak is voor grootschalige agrarische productie voor de export. Surinamers zijn daartoe niet in staat en investeren niet echt in de landbouw. Degenen die dit kunnen doen zijn buitenlandse investeerders en er is een algemene aversie tegen deze ondernemers. Dat zien we ook in de oppervlakkige discussies die worden gevoerd over de zogenaamde mennonieten in Suriname. In Suriname is er een aversie tegen deze groep, terwijl de Surinaamse samenleving opgebouwd is uit nazaten van mensen die vrijwillig of onder dwang of verzinselen naar Suriname zijn gebracht. In Suriname is er geen notie van xenofobie, het is een normaal verschijnsel. 

Het is ook vrij stil gebleven rond de lening die de huidige regering wenst te nemen bij het IMF. Wij dachten dat zulks niet zou gebeuren. 

In elk geval hopen we dat na 1 jaar men alles van het politieke podium van zich afschudt. De razzia’s moeten ophouden en nu is het tijd om te regeren en daarbij hoort de aandacht niet te liggen op schandalen. We kijken uit naar de regeringsverklaring en beleidsdocumenten die deze regering nu moet produceren waaronder een Meerjaren Ontwikkelingsplan.