SCENARIO’S – Sunieuwsje

Een regering treedt aan. De breedste coalitie met het grootste aantal partijen ooit. Een broos netwerk van een samenwerking van samenwerkingen en zijdeurtjes naar zijpoortjes. En dus maakt de dirigent de belofte iedereen een eerlijke kans te bieden en partijpolitiek aan een kant te laten. Men treft een korpschef aan, die in zijn huidige rol en daarvoor als directeur Operaties bij het KPS, bij de nodige politieke controversies zonder blikken of blozen zijn lot verbonden heeft aan ‘hogerhand’: de arrestatie van verschillende oppositiefiguren en tegenstanders van Santokhi om flutredenen tot ronduit ondemocratische redenen. Oude drugsverdenkingen tegen activisten aangrijpen voor arrestatie, het beschuldigen van activisten van poging tot brandstichting en erger in verband met 17 februari en 2 mei, en zoals uit recente onthullingen blijkt, het uitvoeren van rancuneuze handelingen jegens politiefunctionarissen, betrokken bij de Organic Movement. Dat deze korpschef of een knieval zou maken of niet lang in functie zou zijn, was van meet af aan duidelijk. Hij had niet de elegantie om zijn functie neer te leggen, ondanks de kennis dat deze ‘meestal gekoppeld aan regeringen’ is, zoals minister Monorath het achteraf keurig en komisch verwoordde. Ook niet toen er tekenen aan de wand waren en hem dat door meer ervaren personen met fijnere politieke antennes ingefluisterd werd. Of toen de DNV-directeur het veld moest ruimen.
Wie over de grens kijkt, weet hoezeer de functie van politiechef nauw verweven is met politiek. Rudy Giuliani en William Bratton vormden in New York een hecht team en gebruikten successen op het gebied van veiligheid voor hun politieke en professionele imago in de nationale en internationale pers en voor het publiceren van boeken. Eric Adams was, voordat hij burgemeester van New York werd, een hooggeplaatste politiefunctionaris.
En zoals een vogeltje dat weigert het nest te verlaten, had de korpschef een duwtje nodig. Laat er nou net een president aan de macht komen met drie decennia aan politieke ervaring en de geraffineerde scenario’s die nodig zijn om subtiel, je zin te krijgen.
Een oud-minister en niet zomaar één, de oud-minister met het beste internationale netwerk, die onder meerdere presidenten aan onafhankelijke instituten aansturing gegeven heeft en in de jaren sindsdien afstand tot de partijorganen van de coalitiepartij geschept heeft, benoemt reële en tastbare pijnpunten over zowel drugs als corruptie.
Zoals eerder aangegeven, had het op de weg gelegen van een korpschef om dat moment aan te grijpen voor reflectie, onderzoek en zelfs dialoog. In plaats daarvan opende de korpschef ondoordacht de media-aanval en ging blind staan achter de integriteit van een korps, waarvan hij wist dat alleen al in het afgelopen jaar er zaken hebben plaatsgevonden die het daglicht geenszins konden verdragen. De korpschef was bekend met meerdere seksuele schandalen, waaronder groepsseks op een politiebureau, pornografische beelden van agenten in circulatie en minstens twee gevallen van verduistering van grote bedragen en van kostbare spullen, ripdeals en samenwerking met piraten en smokkelaars. Tegen die achtergrond trok de korpschef van leer en ging zelfs zover één van de meest ervaren juristen van het land, nota bene de grondlegger van één van de meest succesvolle actieve advocatenkantoren van het land, met rechtsmaatregelen te bedreigen. De functionaris beet zijn kaak stuk op de aas.
Met die overhaaste en opgeblazen reactie, plaatste de korpschef de politie onder een vergrootglas. Dossiers die succesvol in de doofpot pruttelden, om politiek succes van de VHP en de ABOP te garanderen, borrelden in recordtijd over. En op straat gaf men het gelijk al gauw aan de oud-minister, die niet veel meer hoefde te zeggen.
Wie in de Surinaamse politiek nog gelooft in toeval, weet onvoldoende van choreografie. Als stappen elkaar opvolgen alsof ze ingestudeerd zijn, is dat meestal, omdat het scenario voorbereid en uitgevoerd is. Iedere NDP’er had de uitspraken kunnen doen die het balletje aan het rollen konden brengen. Maar ze kwamen van net buiten de partijgelederen.
De president haar vingers blijven schoon en zij kan haar coalitiegenoten recht in de ogen aankijken. De oud-minister had elk onderwerp kunnen aanhalen om corruptie te staven, waaronder het seksuele wangedrag, de miljonairslevensstijl van sommige politiefunctionarissen, de opzichtige en luidruchtige colonnes of de recente veroordelingen in de Cairo-zaak. Maar zij schijnt haar licht over de narcoticamisstanden, waarvan er twee gevallen actief onderdrukt zijn, maar binnen justitiële kringen onbekend. De huidige minister gaat in eerste instantie als één man achter ‘zijn korps’ staan, maar laat die verdediging halverwege varen.
Heeft de korpschef erbij stilgestaan hoeveel personen binnen de nieuwe regering een makkelijker leven hebben, nu hij moet vertrekken? Wat zou u denken van een president die vlak voor de Dag der Inheemsen, één Pikin Saron-scalp kan presenteren aan dit gedeelte van de achterban? Wat dacht u van de ABOP als geheel of de nieuwe minister in het bijzonder, die een dikke vinger in de pap krijgt in de keuze van een nieuwe korpschef, met ruimte die zij onder Santokhi nooit hadden? Wat dacht u van de politiebond-politici, die het laatst en het hardst lachen nu zij in een politiek riante positie beland zijn en ‘a tafra drai’ voor wat betreft de persoon die ‘hogerhand’ faciliteerde onder de vorige regering? Wat dacht u van al de activisten die zich ingespannen hebben voor de politieke overwinning en hiermee hun gram kunnen halen?
De korpschef moest blind vliegen door deze storm. Na alles wat hij gedaan heeft in opdracht van ‘hogerhand’, is de top van de VHP hem niet met raad en daad te hulp geschoten. De ervaren politici zouden hem de persconferentie kunnen hebben afgeraden. Of hem hebben aangeraden zichzelf al bij de inauguratie ter beschikking van de minister te stellen, zodat een zachte transitie naar een advies- of beleidsrol minder publiekelijk zou zijn verlopen.
Zij hadden hem kunnen uitleggen dat, als hij zo geprikkeld was tot een mediablitz, hij liever de ripdeal en de verduisteringen naar buiten had kunnen brengen, omdat zij niet in een politieke positie meer waren om op korte termijn stemmen nodig te hebben. In plaats daarvan is die top onbeschikbaar. De top van de totem is in het buitenland de wonden aan het likken.
De kroonprinsen zijn in een kolk van schandalen terechtgekomen over aanbestedingen en voertuigaankopen. De kasteelheer voelt zich niet geroepen de partij met hand en tand te verdedigen, zolang er geen duidelijkheid komt over de rangorde tussen zichzelf en de oud-president. En dus kon het scenario zich ontvouwen. Of konden de toevalligheden zich opstapelen. Afhankelijk van wat je kiest om te geloven.
The post SCENARIO’S ..

...