Rotte vis

door

SERIEUS!? / Ivan Cairo

Na het electorale debacle van 25 mei, waarbij de VHP terugviel van twintig naar zeventien zetels en het veld moest ruimen voor de oppositiebanken, lijkt de partij niet zozeer bezig met reflectie als wel met het aanwijzen van zondebokken. Van een rustige interne analyse is geen sprake; het lijkt eerder alsof de Jagernath Lachmonstraat het toneel is geworden van een politieke vismarkt. En de stank is niet te harden.ADVERTISEMENT

De ooit zo gedisciplineerde partij, die haar vuile was keurig binnenhield, heeft die traditie nu definitief overboord gegooid. In het openbaar, voor de draaiende camera’s, haalt parlementariër Asiskumar Gajadien uit naar partijgenoot Riad Nurmohamed, aftredend minister van Openbare Werken. Niet zachtjes. Nee, met volle kracht en op volle toon.

“De ooit zo gedisciplineerde partij, die haar vuile was keurig binnenhield, heeft die traditie nu definitief overboord gegooid”

Volgens Gajadien heeft Nurmohamed met zijn ‘nalatigheid en koppigheid’ op het gebied van infrastructuurbeleid de VHP-stemmen doen verdampen als regenwater op kapot asfalt. De kiezer zou bij het zien van het VHP-logo direct visioenen krijgen van onbegaanbare wegen en dus massaal zijn uitgeweken naar alternatieven bij de laatst gehouden verkiezingen.

Maar Nurmohamed liet zich niet rollen als een vers geasfalteerde straat. In een felle reactie beet hij terug: “Hij was DNA-lid en kon extra geld op de begroting van OW laten zetten… Zeg liever aan het volk dat jij álle werken wilde hebben!” Een rake uppercut, verpakt in bureaucratisch budgetjargon en subtiele beschuldiging van corruptie.

En alsof dat nog niet genoeg was, herinnerde Asis het volk fijntjes aan Riads vroegere uitspraken – onder meer dat het volk maar moest worden gestraft met verstopte trenzen omdat ze bij twee verkiezingen ‘verkeerd’ hadden gestemd en de NDP aan de macht hadden geholpen. Ook die oerdomme uitspraak zou de VHP stemmen hebben gekost denkt Asis.

Nu daagt hij zijn partijgenoot openlijk uit: “Noem binnen een paar dagen de werken die ik zogenaamd heb willen kapen of wees een lafaard.” Dreigende taal, met een zweem van verborgen dossiers, ‘boekjes’, die beter dicht kunnen blijven.

Zo glijden we af van partijdiscipline naar partijsoap. De VHP-oppositie begint niet met een inhoudelijke herijking, maar met moddergooien in het openbaar. En de kiezer? Die kijkt geamuseerd toe, met popcorn in de hand en een wasknijper op de neus. De broederschap is voorbij. De campagne ligt achter ons, maar de geur van rotte vis blijft hangen – hardnekkig en onvergetelijk.

[email protected]